ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

1η Μαΐου


1η Μαΐου σήμερα μέρα για κάποιους, μάλλον λίγους, ιστορική, μέρα τιμής αλλά πάνω από όλα μέρα αγώνα και πάλης εργατικής, αλλά για άλλους και κατά πάσα πιθανότητα τους πολλούς, μια άγνωστη μέρα, μια μέρα «αργίας» και μόνο, παραβλέποντας την ιστορία της, αλλά το χειρότερο βρίσκετε σε αυτούς τους κάποιους που παρά την γνώση τους στο τι έγινε, αδιαφορούν ή ακόμη χειρότερα καπηλεύονται αυτή την μέρα. Θα τους παραβλέψουμε αυτούς για λίγο, και θα μιλήσουμε γι αυτό που έχει σημασία.
Στους «ρομαντικούς» αυτή η μέρα έχει χαρακτή στη μνήμη τους, ως ένα σημείο έναρξης ταξικού αγώνα, ένα σημείο επίθεσης στην καταπίεση που δέχεται το εργατικό κίνημα μέχρι να φτάσει εκείνη η μέρα που η εργατιά θα ξεσηκωθεί για να διεκδικήσει αυτά που της αξίζουν και τίποτα λιγότερο(ή περισσότερο). Αυτή είναι η μέρα που δίνει κάποιες ελπίδες αλλά και δύναμη στον βιοπαλαιστή που ζει τη μάχη της ζωής του καθημερινά για να μπορέσει να επιβιώσει και την επόμενη μέρα, ναι αυτή η μέρα και η θύμηση αυτόν που θυσιάστηκαν τότε στο Σικάγο, του δίνει δύναμη έστω και για μια μέρα να συνεχίσει την πάλη για μια καλύτερη ζωή.

Για τον αναρχικό αυτή η μέρα έχει και μια ιδιαίτερη θέση, λόγο και τον συντρόφων που δολοφονήθηκαν χωρίς κανένα λόγο παρά τις ιδέες τους για την συμμετοχή τους αλλά πάνω από όλα γιατί ηγήθηκαν, συσπείρωσαν, ενθάρρυναν το εργαζόμενο να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, να μην σωπάσει. Όμως δεν πρέπει να παραβλέπεται και η συμμετοχή και άλλων τάσεων της αριστεράς, που ήταν επίσης σημαντική, αλλά όπως βλέπουμε από αρκετές ψευδό-αριστερές οργανώσεις να μηδενίζουν τον ρόλο των Αναρχικών ή να μην αναφέρονται καν στο ρόλο τους, ιδιαίτερα από την στιγμή που ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της διαμαρτυρίας, αυτό που κάνουν είναι παραποίηση της ιστορίας και προσβολή στον εργατικό αγώνα μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τα μικρο-πολιτικά τους συμφέροντα.


Χωρίς να μπαίνουμε βαθειά σε ιστορικά θέματα, υπάρχουν πολλοί άλλοι που θα τα μετέφεραν πολύ καλύτερα και σωστά, μια απλή αναφορά μερικών γεγονότων φαίνεται ίσως αναγκαία για να υπογραμμίσουμε την ιστορική σημασία αυτής της μέρας.

1η Μαΐου ξεκινά η απεργία όπως είχε προγραμματιστεί, οι προετοιμασίες και οι λόγοι που κατέληξαν σε αυτή την απόφαση για τους εργάτες πολλοί, αλλά εκείνη την 1η Μαΐου πάρθηκε η απόφαση να ξεκινήσει η απεργία. Στους δρόμους χιλιάδες εργάτες που ξεχύθηκαν, τα εργοστάσια έκλεισαν, και η απεργία ξεκίνησε. Μέρα με την μέρα οι διαδηλωτές πλήθαιναν αλλά χωρίς κάποια σημαντική ενέργεια ή γεγονός πέρα από την ίδια την απεργία να συμβαίνει.
3η Μαΐου και κατά τη διάρκεια ειρηνικής ομιλίας από τον αναρχικό August Spies , απεργοσπάστες απομακρύνθηκαν από τον χώρο της απεργίας(εργοστάσιο McCormick).Οι απεργοί στην προσπάθεια τους να υποχρεώσουν τους απεργοσπάστες να επιστρέψουν πίσω δέχονται ξαφνική επίθεση από πολυάριθμη(μιλάνε για γύρω στους 200) δύναμη αστυνομικών, όπου με υπέρμετρη βία, ακόμη και με χρησιμοποίηση όπλων η κατάληξη ήταν να καταγραφούν νεκροί, και πολλοί τραυματίες(συγκεκριμένος επιβεβαιωμένος αριθμός μάλλον δεν υπάρχει).Η αντίδραση, κοινοποίηση καλέσματος σε νέα διαμαρτυρία για αυτά τα γεγονότα από τον Spies σε Αναρχική εφημερίδα καλώντας τον κόσμο «στα όπλα». Η διαμαρτυρία ειρηνική την επομένη, και έφθασε η νύχτα με τους περισσότερους να έχουν ήδη αποχωρήσει και να μένει ένα μικρό μέρος των διαδηλωτών. Εκείνη τη στιγμή η αστυνομία έκανε πάλι την παρέμβαση της απαιτώντας την ολική διάλυση των διαδηλωτών, κάτι που φυσικά δεν έγινε αποδεκτό και οι διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν. Αυτό που έμελλε να στιγματίσει την συγκεκριμένη διαδήλωση όμως ακολούθησε με μια βόμβα να φεύγει μέσα από τους διαδηλωτές και να σκοτώνει και να τραυματίζει μεγάλο αριθμό εκ των αστυνομικών που ήταν παρόντες. Στη συνέχεια οι αστυνομικοί και βρίσκοντας αυτή την αφορμή άνοιξαν πυρ σκοτώνοντας και τραυματίζοντας και πάλι μεγάλο και ανεξακρίβωτο αριθμό από τους διαδηλωτές, η συγκεκριμένη διαδήλωση βάφτηκε με το περισσότερο αίμα και η κυρίαρχη τάξη, το κράτος και ο τύπος απαιτούσε περισσότερο αίμα. Το κράτος έδρασε όπως ξέρει καλά, συλλαμβάνοντας κάθε γνωστό οπαδό οποιασδήποτε αριστερής ιδεολογίας , αλλά και άλλοι οι οποίοι είχαν μηδαμινή σχέση αλλά η οποιαδήποτε σχέση τους με τους αριστερούς τους «καταδίκαζε» ως ένοχους. Οι κρατούμενοι υπέστησαν πολλά βασανιστήρια άλλοι άντεξαν, άλλοι όχι.
Τέλος, σε δίκη με κατηγορία τη συμμετοχή σε φόνο έφτασαν 8 άτομα(ο Spies, ο Fielden, ο Parsons , ο Adolph Fischer, ο George Engel, ο Michael Schwab, ο Louis Lingg και ο Oscar Neebe) όλοι εκ των οποίων Αναρχικοί!

Όπως βλέπουμε και από μια ομιλία προς τους ενόρκους, που ήταν έτοιμοι να διαλέξουν την μοίρα των 8, το κράτος είχε πλήρη επίγνωση ότι οι 8 δεν είχαν ανάμειξη, αλλά τους δίκαζε για τις ιδέες τους και για παραδειγματισμό.(Η ομιλία: «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»)
19 Αυγούστου και βγαίνει η ετυμηγορία, οι 7 καταδικάζονται σε θάνατο και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες, αντιδράσεις από όλο τον κόσμο αλλά η μόνη κατάληξη ήταν η θανατική ποινή των Schwab και Fielden και αλλαχθεί σε ισόβια κάθειρξη. Οι υπόλοιπες παρέμειναν. 11 Νοεμβρίου 1887 και οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν ενώ ο Lingg είχε αυτοκτονήσει στο κελί του την προηγούμενη.
Μερικά χρόνια αργότερα, και οι προσπάθειες για απελευθέρωση των υπολοίπων συνεχιζόταν, ώσπου ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε κάνοντας και ένα σχόλιο σημαντικό για το τι έγινε τότε που έλεγε: « Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».
Αργότερα, και με τη πάροδο του χρόνου ήρθαν στο φώς στοιχεία φέρνοντας κάποιες υποψίες, πιο κοντά στο να γίνουν βεβαιωμένες αλήθειες, και αυτό αφορούσε την βόμβα που ρίχτηκε στους αστυνομικούς, εκείνη την αιματοβαμμένη μέρα, κάνοντας λόγο για προβοκάτσια μέσα από τα όργανα της αστυνομίας ούτος ώστε να δυσφημιστεί το εργατικό κίνημα, και να δοθεί δικαιολογία για βαριά καταστολή.

Παρόλα αυτά, οι διαδηλώσεις κρίθηκαν ως ένα βαθμό επιτυχημένες καθώς από τη 1η Μαΐου του 1886 και βάση ψηφίσματος, η μέγιστη νόμιμη ώρα εργασίας τέθηκε στις 8 ώρες. Μια μεγάλη επιτυχία της εργατιάς αλλά έχει πολλά ακόμη να παλέψει για να κερδίσει και να επανακατακτήσει αυτά που τις ανήκουν. Γιατί η μάχη δεν τελείωσε τότε, έπρεπε να ήταν μέχρι αυτή την στιγμή ζωντανή, και είναι για κάποιους.
Ίσως να μπήκαμε λίγο περισσότερο στα ιστορικά θέματα, αλλά την ώρα που τα πληκτρολογούσα, δεν μπορούσα να αφήσω καίρια σημεία πίσω, και ελπίζω αυτό να μην κούρασε, αλλά να τόνωσε, να έδωσε δύναμη στον καθένα που το διαβάζει, για να συνεχίσει την μάχη, την σωστή μάχη της εργατιάς, και όχι την ξεπουλημένοι όπως την κατάντησαν καπηλευτές τάχα των αριστερών ιδεών, και χειρότερα, οι αστοί σε πολλές περιπτώσεις για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Γι αυτό στάσου μακριά από τα ξεπουλημένα κόμματα, και οργανώσεις της υποτιθέμενης αριστεράς, διεκδίκησε τα δικαιώματα σου, των γύρω σου, των παιδειών σου, μην συμπορεύεσαι με τους ξεπουλημένους που η έννοια τους είναι η εξουσία στην πλάτη σου. Μην συμπορεύεσαι με αυτούς που σε εκμεταλλεύονται, και στο όνομα της αριστεράς χρησιμοποιούν καπιταλιστικές και δεξιές ιδέες, εξουσιάζοντας σε, και υποδουλώνοντας σε. Ξύπνα, εξεγέρσου, βγές στους δρόμους με τους πραγματικούς συντρόφους σου, αυτούς που νοιάζονται που θα είσαι μετά, όλη την μέρα, όχι με αυτούς που νοιάζονται μόνο που θα είσαι την μέρα τον εκλογών. Βγες διεκδίκησε αυτά που σου ανήκουν και διώξε τους εκμεταλλευτές σου είτε φορούν κόκκινό μανδύα είτε όχι, το μέσα παραμένει καπιταλιστικό και εξουσιαστικό, παραμένει ο εχθρός.
Γιατί οι άνθρωποι τότε δεν χάθηκαν άδικα, χάθηκαν για να δίνουν ελπίδα σε όλη την εργατιά, και για να δίνουν το παράδειγμα, όχι το παράδειγμα της τιμωρίας που ήθελε να δώσει τότε το κράτος, αλλά το παράδειγμα ότι η εξέγερση είναι πιθανή, και με τον εργατικό αγώνα όλα γίνονται γι’αυτό και τα οποιαδήποτε κόμματα δεν σε θέλουν ενωμένο με την εργατιά, σε αποξενώνουν, γι αυτό και τα αφεντικά δημιουργούν κόντρες μεταξύ τις εργατιάς, γιατί όλοι αυτοί φοβούνται, την μέρα που εσύ θα εξεγερθείς και θα τους πάρει όλους το ποτάμι. Για ένα κόσμο πιο ελεύθερο, για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: