ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Οι πλανεμένες αλήθειες του αναρχισμού(Άγνωστος συγγραφέας)

Η ιδέα πίσω από το παρακάτω άρθρο πηγάζει από την ανάγνωση μιας απομαγνητοφωνημένης συζήτησης του αναρχοσυνδικαλιστή Sam Dolgoff με διαφόρους αριστεριστές σχετικά με παρερμηνείες του αναρχισμού όπως αυτή βρίσκεται στο τελευταίο βιβλίο του Fragments: A Memoir. Ένα κομμάτι αποτελεί πιστή(;) μεταφορά του κειμένου.
O αναρχισμός σε καμία περίπτωση δεν πρεσβεύει τον απολύτως αντικοινωνικό ατομικισμό
Όταν μιλάμε για τον αναρχισμό, δεν αναφερόμαστε επ’ ουδενί σε ένα μοντέλο βασισμένο στην απόλυτη, ανεύθυνη, μεμονωμένη προσωπική ελευθερία που απορρίπτει κάθε μορφή οργάνωσης και αυτοπειθαρχίας. Μόνο η απόλυτη απομόνωση θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, ο αναρχισμός είναι πλήρες συνώνυμο του ελευθεριακού σοσιαλισμού ή κοινωνικού αναρχισμού. Δηλαδή, όπως υποδεικνύει και ο όρος κοινωνικός social, αναφερόμαστε στην ένωση ανθρώπων που ζουν μαζί και συνεργάζονται στα πλαίσια ελευθέρων κοινωνιών. Η αποκήρυξη του καπιταλισμού και του κράτους, η αυτοδιαχείριση της βιομηχανίας, η αυτοδιάθεση και η διανομή αγαθών βάση αναγκών είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν ακριβώς κοινωνικό τον αναρχισμό. Ο Kropotkin, προσπαθώντας να διακρίνει τον αναρχισμό βάση των θεμελιωδών διαφορών πάνω στο πώς και στο πότε θα συνειδητοποιηθούν οι στόχοι του και σε σχέση με τους ατομικιστικές, τον έθεσε στο αριστερό άκρο του σοσιαλιστικού κινήματος. Ταυτόχρονα ο Borovoi κηρύττει πως η βάση για τον αναρχισμό είναι η ισότητα μεταξύ των μελών μιας ελεύθερα οργανωμένης κοινότητας. Η κοινωνικότητα του αναρχισμού θα μπορούσε να συνοψιστεί στο αδιάλλακτο δικαίωμα του καθενός στην διαφορετικότητα.

Ο αναρχισμός δεν αναφέρεται στην απεριόριστη ελευθερία και στην αποποίηση της ευθύνης


Στις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τον ανθρώπων ξεκάθαρες φόρμουλες πρέπει να γίνουν αποδεκτές: Η υποχρέωση όλων απέναντι στην εκπλήρωση μιας ελευθέρως κοινά αποδεκτής συμφωνίας. Ο αναρχισμός δεν είναι η απουσία διαχείρισης. Είναι αυτοδιαχείριση.
Αυτοδιαχείριση σημαίνει αυτοπειθαρχία.
Το αντίθετο της αυτοπειθαρχίας είναι η επιβαλλόμενη υπακοή που επιβάλλεται από τους εξουσιαστές στα αντικείμενα της εξουσίας τους. Για την αποφυγή αυτού, τα μέλη κάθε μιας κοινωνίας ελεύθερα καταρτίζουν τους κανονισμούς της κοινωνίας τους και συμφωνούν σ’ αυτούς τους κανόνες που οι ίδιοι ορίζουν για αυτούς. Αυτοί που αρνούνται να ακολουθήσουν την εθελοντική συμφωνία που θέσπισαν χάνουν τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν.

Το δικαίωμα στην αποχώρηση

H τιμωρία για την παραβίαση των συμφωνημένων κανόνων αντισταθμίζεται με το αναφαίρετο δικαίωμα της αποχώρησης. Το δικαίωμα των ατόμων και των ομάδων να αυτοδιαθέτονται ως προς την μορφή της ένωσης τους, είναι το σημαντικότερο όλων των πολιτικών δικαιωμάτων λέει ο Bakunin. Η δε κατάργηση του, οδηγεί στην επανενθρόνιση της τυραννίας. Δεν μπορεί κανείς να αποχωρήσει από την φυλακή! Η αποχώρηση όμως δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αφορμή για την παράλυση της κοινότητας. Aνθρωποι με έντονα κοινά συμφέροντα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συνεργαστούν. Aνθρωποι που είναι πιθανών να βγουν χαμένοι από την αποχώρηση, απλώς συμβιβάζουν τις διαφορές τους. Οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι δεν μοιράζονται κοινές θέσεις με την κοινότητα, δεν θα την βλάψουν καθόλου αποχωρώντας, απεναντίας, θα εξαλείψουν μια πιθανή πηγή μελλοντικών τριβών, προωθώντας έτσι την γενικότερη αρμονία.

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ αναρχισμού και κράτους

Η διδαχή του ελευθέρως αποδεκτού συνόλου κανόνων σε αντάλλαγμα υπηρεσιών (δηλαδή η διαχείριση) που πρεσβεύει ο αναρχισμός, είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από την διδαχή της εξουσίας επί των αντικείμενων(των ανθρώπων) του κράτους. Για παράδειγμα, όταν χρειαστεί να επισκευάσω το ραδιόφωνο μου, η εξουσία του ειδικού τεχνίτη λήγει όταν τελειώσει η επισκευή. Το ίδιο ισχύει όταν θα του βάψω το δωμάτιο του. Η αμοιβαία ανταλλαγή των αγαθών και των υπηρεσιών είναι μία περιορισμένη συνεργατική σχέση που αποκλείει αυτόματα τη δικτατορία. Αντίθετα, το κράτος, είναι ένας ολοκληρωτικός μηχανισμός που κυβερνά ολόκληρη την πορεία του ατόμου, από την σύλληψη μέχρι τον θάνατο, ένας μηχανισμός τις επιταγές του οποίου είμάι υποχρεωμένος να υπακούω ή να υποστώ εξευτελισμό, κατάργηση δικαιωμάτων, φυλάκιση ακόμη και θάνατο. Οι άνθρωποι μπορούν ελεύθερα να αποχωρήσουν από μια ομάδα ή ακόμη να οργανώσουν και μία δικιά τους, αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν την δικαιοδοσία του κράτους. Ακόμη και αν καταφέρουν να δραπετεύσουν από την αρμοδιότητα ενός κράτους, περνώντας σε κάποιο άλλο, αυτόματα εκτίθενται στην δικαιοδοσία του δεύτερου.

Η αντικατάσταση του κράτους

Οι ιδέες του αναρχισμού δεν οικοδομούνται τεχνητά από τους ίδιους τους αναρχικούς, παρά προκύπτουν από τάσεις που υπόκεινται σε φυσικές διεργασίες. Ο kropotkin, διατυπώνοντας τις αρχές της κοινωνιολογίας του αναρχισμού, επιμένει ότι η θεώρηση την ελεύθερης κοινωνίας κατά τον αναρχισμό βασίζεται σε εκείνα τα στοιχεία που παρέχονται ήδη από την παρατήρηση της ζωής στο παρόν
Οι θεωρητικοί του αναρχισμού αυτοπεριορίστηκαν στο να υιοθετήσουν την πρόταση για χρησιμοποίηση όλων τον χρήσιμων δομών της παλαιάς κοινωνίας στην προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας.Ο Marx είπε ότι τα στοιχεία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας βρίσκονται ήδη στην καταρρέουσα μπουρζουά κοινωνία του σήμερα, μία αρχή θεμελιώδης για όλες τις εκφάνσεις του σοσιαλιστικού κινήματος.
Οι αναρχικοί επιδιώκουν να αντικαταστήσουν το κράτος, όχι με χάος, αλλά με τις φυσικές, αυθόρμητες μορφές οργάνωσης που προκύπτουν οπουδήποτε η αμοιβαία προσπάθεια και η επιδίωξη κοινών συμφερόντων μέσω συνεργασίας και αυτοδιαχείρισης γίνεται αναγκαία. Μια αναγκαιότητα που πηγάζει από την νατουραλιστική αλληλεξάρτηση μεταξύ των ανθρώπων και της επιθυμίας για αρμονία. Αυτής της μορφής η οργάνωση αποτελεί ένα φεντεραλιστικό σύστημα. Κοινωνία χωρίς τάξη (όπως υπονοεί και ο όρος κοινωνία) είναι ασύλληπτη! Η οργάνωση όμως αυτής της τάξης δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμια του κράτους. Το φεντεραλιστικό σύστημα είναι μια μορφή τάξης που υπήρξε πριν από τον σφετερισμό της κοινωνίας από το κράτος, και θα επιβιώσει από το τελευταίο.
Δύσκολα θα βρει κανείς μία μορφή οργάνωσης που, προτού σφετεριστεί από το κράτος, δεν είχε φεντεραλιστικό χαρακτήρα. Μέχρι σήμερα η λίστα και μόνον του πολύπλοκου συνόλου των τοπικών, επαρχιακών, εθνικών και διεθνών ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών που περιτριγυρίζουν την ανθρώπινη δραστηριότητα θα γέμιζε πολλούς τόμους. Η συνενωμένη σε ομοσπονδία μορφή οργάνωσης μπολιάζει τις ομάδες και τις ομοσπονδίες με τα οφέλη της ενότητας και της συνεργασίας ενώ ταυτόχρονα τους επιτρέπει να εξασκούν την δική τους ελευθερία στον δικό τους χώρο, καταφέρνοντας έτσι να αυξήσουν το βεληνεκές της συνολικής τους ελευθεριακής συνείδησης. Ο φεντεραλισμός, συνώνυμο του όρου ελεύθερη συμφωνία, είναι η οργάνωση της ελευθερίας. Αυτός που μιλάει για ελευθερία χωρίς να μιλάει για φεντεραλισμό, δεν λέει τίποτα , είχε πει ο Proudhon!

Μετά την επανάσταση

Η κοινωνία πρόκειται για ένα απέραντο αλληλοσυμπληρούμενο δίκτυο συνεργατικής εργασίας και όλοι οι βαθιά ριζωμένοι θεσμοί που λειτουργούν προς όφελός της θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε κάποια μορφή για τον απλό λόγο ότι η ίδια η ύπαρξη των ανθρώπων εξαρτάται από αυτήν την εσωτερική συνοχή. Και αυτό είναι κάτι που δεν έχει ποτέ αμφισβητηθεί από κανέναν. Αυτό που χρειάζεται όμως είναι χειραφέτηση από εξουσιαστικούς κοινωνικούς θεσμούς και από εξουσιαστές που λειτουργούν μέσα στους οργανισμούς αυτούς καθαυτούς. Προ παντός πρέπει να μπολιαστούν με επαναστατικό πνεύμα και πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη στην δημιουργική ικανότητα των ανθρώπων. Οι αναρχικοί ενδιαφέρθηκαν πρωτίστως για τα άμεσα προβλήματα του κοινωνικού μετασχηματισμού που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε οποιαδήποτε χώρα μετά από την επανάσταση. Ήταν ακριβώς για αυτόν τον λόγο που οι θεωρητικοί της αναρχίας προσπάθησα να συντάξουν μέτρα που θα αντιμετωπίσουν τα έντονα προβλήματα που είναι πιθανόν να προκύψουν κατά την διάρκεια την περιόδου που ο Malatesta ονομάζει «περίοδος μετάβασης και αναδιοργάνωσης».
Μια σύντομη περιγραφή του σκεπτικού του Malatesta ακολουθεί:
Τα σημαντικά προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αναβάλλοντας την λύση τους στο απώτερο μέλλον -ίσος μετά από εκατό χρόνια ή περισσότερο- όταν πλέον ο αναρχισμός θα έχει γίνει πλήρως κατανοητός και οι άνθρωποι θα έχουν γίνει πλέον συνειδητοποιημένοι αναρχοκομμουνιστές. Οι αναρχικοί θα πρέπει να έχουμε μία λύση για αυτά τα προβλήματα εάν δεν θέλουμε να διαδραματίσουμε τον ρόλο των «άχρηστων και ανίκανων γκρινιάριδων», ενώ ταυτόχρονα οι εξουσιαστές συγκεντρώνουν μεγαλύτερη και περισσότερη δύναμη. Με ή χωρίς αναρχία, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από φαγητό και ικανοποίηση των υπολοίπων βασικών αναγκών τους. Οι πόλεις πρέπει να συνεχίσουν να προμηθεύονται τα αναγκαία και οι ζωτικές υπηρεσίες δεν πρέπει να διακοπούν. Ακόμη και αν οι υπηρεσίες αυτές είναι οι χειρότερες δυνατές, οι άνθρωποι δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να τις παρενοχλήσει εκτός και μέχρις ότου έχουν πλέον αναδιοργανωθεί σε μία καλύτερη βάση. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται από την μία ημέρα στην άλλη.
Η οργάνωση σε μια ευρείας κλίμακας αναρχοκομμουνιστική κοινωνία μπορεί μόνο να επιτευχθεί βαθμιαία καθώς το επιτρέπουν οι υλικοί πόροι και οι μάζες πείθονται για τα οφέλη που θα αποκομίσουν καθώς εξοικειώνονται με τις ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής τους. Εφόσον ελεύθερος και εθελοντικός κομμουνισμός (το συνώνυμο του αναρχισμού κατά τον Malatesta) δεν μπορεί να επιβληθεί, ο Malatesta υπογραμμίζει την σπουδαιότητα της συνύπαρξης διαφόρων οικονομικών μοντέλων: κολλεκτιβισμός, αμοιβαία βοήθεια, ατομικισμός - με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει καμία εκμετάλλευση άλλων.
O Malatesta είναι βέβαιος ότι το παράδειγμα των επιτυχημένων ελευθεριακών κολλεκτίβων θα προσελκύσει και άλλους στην τροχεία της συλλογικότητας.
Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει μία απόλυτη λύση στο κοινωνικό πρόβλημα, αλλά χιλιάδες διαφορετικές και μονίμως εξελισσόμενες όπως ακριβώς και η κοινωνική ύπαρξη διαφοροποιείται στον χωροχρόνο.

Η ουτοπία του καθαρού αναρχισμού

Ο Woodcock ορίζει τον «καθαρό» αναρχισμό ως «τη χαλαρή και ευέλικτη συγγενική ομάδα η οποία δεν χρειάζεται καμία τυπική και επίσημη οργάνωση και η οποία συνεχίζει την αναρχική προπαγάνδα μέσω ενός αόρατου δικτύου προσωπικών επαφών και διανοητικών επιρροών». Ο ίδιος υποστηρίζει επίσης ότι τέτοιου είδους «καθαρός» αναρχισμός είναι ασύμβατος με μαζικά κινήματα όπως ο αναρχοσυνδικαλισμός. Ο τελευταίος χρειάζεται σταθερές οργανωτικές δομές ακριβώς γιατί κινείται σε έναν κόσμο ο οποίος είναι μερικώς ορισμένος από αναρχικά ιδανικά και χρειάζεται να συμβιβάζεται σε καθημερινές καταστάσεις. Ο αναρχοσυνδικαλισμός πρέπει να διατηρήσει την πίστη των μαζών/εργαζομένων οι οποίοι έχουν μια ομιχλώδη επίγνωση του τελικού στόχου του αναρχισμού.
Αν τα προηγούμενα ισχύουν, τότε ο αναρχισμός είναι όντος ουτοπικός, και αυτό ακριβώς γιατί ποτέ δεν θα υπάρξει η χρονική στιγμή αυτή κατά την οποία ο καθένας θα είναι «καθαρός» αναρχικός και γιατί η ανθρωπότητα θα πρέπει πάντα να κάνει συμβιβασμούς σε καθημερινές καταστάσεις - αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο αναρχισμός αποκλείει συγγενικές ομάδες. Πράγματι, λόγο του ότι η άπειρη ποικίλα των εθελοντικών οργανώσεων που διαμορφώνονται, διαλύονται και αναδιαμορφώνονται βάση των κυμαινόμενων ιδιοτροπιών μεμονωμένων ατόμων αντικατοπτρίζει μεμονωμένες προτιμήσεις οι οποίες αποτελούν τον θεμελιώδη λίθο της ελεύθερης κοινωνίας.
Αλλά οι αναρχικοί επιμένουν ότι η παραγωγή, η διανομή, η ανταλλαγή επικοινωνίας και οι υπόλοιπες αναντικατάστατες λειτουργίες που πρέπει να συντονιστούν σε μια παγκόσμια κλίμακα στον σύγχρονο αλληλοεξαρτώμενο κόσμο μας, πρέπει να παρασχεθούν από σταθερές οργανώσεις οι οποίες δεν μπορούν να αφεθούν στις κυμαινόμενες ιδιοτροπίες ανθρώπων. Πρόκειται για κοινωνικές υποχρεώσεις τις οποίες οποιοδήποτε αρτιμελές άτομο πρέπει να εκπληρώσει για να απολαύσει τα οφέλη της συνεργατικής/συλλογικής εργασίας. Πρέπει να γίνεται αξιωματικά δεκτό ότι τέτοιες «σταθερές» ενώσεις, οργανωμένες με αναρχικά πρότυπα, δεν αποτελούν απόκλιση. Αποτελούν την ουσία του αναρχισμού ως βιώσιμη κοινωνική αρχή.
Χαράσσοντας τον δρόμο προς την ελευθερία
Οι αναρχικοί δεν είναι τόσο αφελής ώστε να αναμένουν την εγκαθίδρυση της τέλειας κοινωνίας αποτελούμενης από τα τέλεια άτομα τα οποία ως εκ θαύματος θα απέρριπταν τις κατεστημένες προκαταλήψεις και τις φθαρμένες συνήθειες τους την «επόμενη ημέρα μετά την επανάσταση».
Δεν μας ενδιαφέρει να μαντέψουμε πως θα είναι ο κόσμος όταν θα έχει εγκαθιδρυθεί η τέλεια κοινωνία. Όμως μας ενδιαφέρει, πάνω απ’ όλα, η κατεύθυνση που παίρνει η ανθρώπινη εξέλιξη.
Δεν υπάρχει «καθαρός» αναρχισμός! Υπάρχει μόνο η εφαρμογή της ουσίας του αναρχισμού στην πραγματικότητα της κοινωνικής διαβίωσης. Ο ένας και μοναδικός στόχος του αναρχισμού είναι να ωθήσει την κοινωνία προς μία αναρχική κατεύθυνση!

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-Κ.ΜΠΕΡΝΕΡΙ

Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι μια σύλληψη του Μαρξ. Σύμφωνα με τον
Λένιν, «μαρξιστής είναι μόνον εκείνος που, αφού αναγνωρίσει την πάλη των τάξεων,
αναγνωρίζει, και τη δικτατορία του προλεταριάτου». Ο Λένιν είχε δίκιο: η
δικτατορία του προλεταριάτου είναι, πράγματι, για τον Μαρξ, η κατάληψη του
κρατικού μηχανισμού από το προλεταριάτο το οποίο, οργανωμένο σαν πολιτικά
άρχουσα τάξη, φτάνει, διαμέσου του κρατικού σοσιαλισμού στην κατάργηση όλων των
τάξεων.
Στην Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, που έγραψε ο Μαρξ στα 1875, διαβάζουμε
«Ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία παρεμβάλλεται η
περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού της πρώτης στην δεύτερη. Σε αυτήν,
αντιστοιχεί και μια πολιτικά μεταβατική περίοδος, κατά την οποία το κράτος δεν
μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου».
Ήδη, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, έγραφε «Το πρώτο βήμα στο δρόμο για την
εργατική επανάσταση είναι η άνοδος του προλεταριάτου στη θέση της άρχουσας
τάξης... Το προλεταριάτο θα επωφεληθεί από την πολιτική του κυριαρχία,
αποσπώντας σιγά σιγά από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο συγκεντρώνοντας όλα τα μέσα παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλαδή στα χέρια του προλεταριάτου που
έχει οργανωθεί σαν άρχουσα τάξη»
Ο Λένιν, στο Κράτος και επανάσταση, επιβεβαιώνει μονό τα λεγόμενα του Μαρξ:«Το
προλεταριάτο χρειάζεται το κράτος μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Αυτό
που μας διαφοροποιεί από τους αναρχικούς δεν είναι, ο τελικός στόχος δηλαδή η
κατάργηση του κράτους, αλλά το ότι εμείς βεβαιώνουμε πως για να πετύχουμε αυτό
το στόχο, είναι απαραίτητο να μεταχειριστούμε προσωρινά εναντίον των
εκμεταλλευτών τα όργανα, τα μέσα και τις μεθόδους της πολιτικής εξουσίας, με τον
ίδιο τρόπο, αφού είναι απαραίτητο, με σκοπό να εξαλείψουμε τις τάξεις, να
επιβάλουμε την προσωρινή δικτατορία της καταπιεσμένης τάξης.
Το κράτος θα εξαφανιστεί στο μέτρο που δεν θα υπάρχουν πια καπιταλιστές, δεν θα
υπάρχουν πια τάξεις και δεν θα είναι πια αναγκαίο να καταπιέζεται καμία
«επιμέρους τάξη». Το κράτος, όμως, δεν θα είναι για τα καλά νεκρό όσο θα
εξακολουθούν να επιβιώνουν τα «αστικό δικαιώματα» που καθαγιάζουν την εκ’των
πραγμάτων ανισότητα. Για να πεθάνει για τα καλά το κράτος είναι αναγκαίο να
έρθει ο ολοκληρωμένος κομμουνισμός».Το προλεταριακό κράτος το σκέφτονται σαν μια προσωρινή πολιτική δομή που προορισμό έχει την καταστροφή των τάξεων. Στη βάση αυτής της αντίληψης, βρίσκονται η σταδιακή απαλλοτρίωση κι η ιδέα του κρατικού καπιταλισμού. Το οικονομικό πρόγραμμα του Λένιν στις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης, τελειώνει με τη φράση: «Σοσιαλισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κρατικό σοσιαλιστικό μονοπώλιο». Σύμφωνα με τον Λένιν: «Η διάκριση ανάμεσα στους μαρξιστές και τους αναρχικούς, συνίσταται στα εξής: 1) Οι μαρξιστές, μολονότι προτείνουν την πλήρη καταστροφή του κράτους πιστεύουν ότι αυτήν μπορούν να την πετύχουν μόνο μετά την καταστροφή όλων των τάξεων από τη σοσιαλιστική επανάσταση και σαν αποτέλεσμα του θριάμβου του σοσιαλισμού, που θα ολοκληρωθεί με την καταστροφή του κράτους• οι αναρχικοί θέλουν την πλήρη εξάλειψη του κράτους εν μια νυκτί, χωρίς να καταλαβαίνουν τις συνθήκες που κάνουν εφικτή αυτή την εξάλειψη
2) Οι μαρξιστές διακηρύσσουν ότι είναι αναγκαίο να εξασφαλίσει το
προλεταριάτο την πολιτική εξουσία, να καταστρέψει ολωσδιόλου τον παλιό κρατικό
μηχανισμό και να τον αντικαταστήσει μ' έναν καινούριο μηχανισμό που θα
αποτελείται από μια οργάνωση τον ένοπλων εργατών σύμφωνα με τα πρότυπα της
Κομούνας' οι αναρχικοί, απαιτώντας την καταστροφή του κρατικού μηχανισμού, δεν
ξέρουν στην πραγματικότητα ούτε «με τι θα τον αντικαταστήσει» το προλεταριάτο
ούτε «πώς θα χρησιμοποιήσει» την επαναστατική του εξουσία• φτάνουν μέχρι σημείου να καταδικάζουν κάθε χρήση της πολιτικής εξουσίας από το επαναστατικό
προλεταριάτο και ν' απορρίπτουν την επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου.
3) Οι μαρξιστές θέλουν να προετοιμάσουν το προλεταριάτο για την επανάσταση
χρησιμοποιώντας το σύγχρονο κράτος• οι αναρχικοί απορρίπτουν αυτή τη μέθοδο»,

Ο Λένιν παραποίησε τα πράγματα. Οι μαρξιστές «δεν έχουν στο νου τους την πλήρη
καταστροφή του κράτους»,αλλά προσβλέπουν στην φυσική εξαφάνιση του κράτους σαν μια συνέπεια της καταστροφής των τάξεων μέσα από την «δικτατορία του
προλεταριάτου»δηλαδή από τον κρατικό σοσιαλισμό, αντίθετα οι αναρχικοί θέλουν
την καταστροφή των τάξεων μέσα από μια κοινωνική επανάσταση που εξαλείφει ,μαζί με τις τάξεις και το κράτος . Επιπλέον οι μαρξιστές δεν προτείνουν την ένοπλη
κατάκτηση της Κομούνας από το σύνολο του προλεταριάτου, αλλά προτείνουν την
κατάκτηση του κρατικού μηχανισμού από το κόμμα που φαντάζεται ότι αντιπροσωπεύει το προλεταριάτο. Οι αναρχικοί δέχονται να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο, άμεσα, την εξουσία του, δέχονται όμως ότι τα όργανα αυτής της εξουσίας είναι τα συστήματα της Κομμουνιστικής διοίκησης στο σύνολο τους – συνεταιρεστικοί οργανισμοί ,κοινοτικοί θεσμοί ,περιφερειακοί και κεντρικοί – που συγκροτούνται ελευθέρα ,έξω από το πολιτικό μονοπώλιο των κομμάτων και ενάντιων τους και προσπαθούν να περιορίσουν στο ελάχιστο την διοικητική συγκέντρωση. Ο Λένιν, για τις ανάγκες της πολεμικής, απλοποίησε αυθαίρετα τα πράγματα που διαφοροποιούν τους μαρξιστές από μας.
Η φράση του Λένιν, «Οι μαρξιστές θέλουν να προετοιμάσουν το προλεταριάτο για την επανάσταση χρησιμοποιώντας το σύγχρονο κράτος», είναι η βάση του λενινιστικού ιακωβινισμού ,όπως είναι και η βάση του κοινοβουλευτισμού και
σοσιαλρεφορμιστικού υπουργισμού.


Στα Διεθνή Σοσιαλιστικά Συνέδρια του Λονδίνου (1896) και του Παρισιού
(1900),καθιερώθηκε ότι στη Σοσιαλιστική Διεθνή θα μπορούσαν να μετέχουν μόνο
κόμματα κι εργατικές οργανώσεις που θα αναγνώριζαν την αρχή «της σοσιαλιστικής
κατάκτησης των δημοσίων εξουσιών από το τμήμα του προλεταριάτου που Οργανώνεται σ' ένα κόμμα σαν τάξη». Η διάσταση έγινε πάνω σ' αυτό το σημείο- στην πραγματικότητα, όμως. η αποπομπή των αναρχικών από τη Διεθνή ήταν μόνον ο
θρίαμβος του υπουργισμού, του οπορτουνισμού και του «κοινοβουλευτικού
κρετινισμού»Οι αντικοινοβουλευτικοί συνδικαλιστές και αρκετές κομμουνιστικές φράξιες που επικαλούνται το μαρξισμό, απέρριψαν την κατάκτηση των δημόσιων αρχών από τους σοσιαλιστές είτε πριν από την επανάσταση, είτε στη διάρκεια της.
Όποιος κοιτάξει την ιστορία του σοσιαλισμού έπειτα από την αποπομπή των
αναρχικών, θα μπορέσει να δει μόνος του τη βαθμιαία υποβάθμιση του μαρξισμού
σαν πολιτικής φιλοσοφίας μέσα από τις ερμηνείες και την πρακτική των
σοσιαλδημοκρατών.
Ο λενινισμός είναι, αναμφίβολα, μια επιστροφή στο επαναστατικό πνεύμα του
μαρξισμού, συνάμα όμως είναι και μια επιστροφή στις ψευδαισθήσεις και στις
αφαιρέσεις της μαρξιστικής μεταφυσικής*

*Δημοσιεύθηκε στην' Guerra di Class' No 4

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Επίθεση παρακρατικών σε συνδικαλίστρια-ελλάδα

Τρίτη 23 Δεκέμβρη, και οι παρακρατικοί χτύπησαν την εργατιά στα μάτια! Γιατί την βιτριόλι δεν την έριξαν μόνο στην Κωνσταντίνα αλλά σε κάθε εξεγερμένο εργάτη! Η Κωνσταντίνα Κούνεβα όμως, το πραγματικό θύμα αυτής της ύπουλης, και κτηνώδης επίθεσης από παρακρατικούς, βρίσκεται μέχρι σήμερα στην εντατική με σοβαρό κίνδυνο! Η Κωνσταντίνα έπεσε θύμα επίθεσης γιατί ήταν «μετανάστρια» αλλά το κυριότερο επειδή ήταν εξεγερμένη, και ζητούσε τα δικαιώματα της!Δεν υπέκυψε στα αφεντικά και στις άθλιες συνθήκες «δουλειάς» που η «μοίρα» επιφυλάσσει σε κάθε εργαζόμενο αλλά πολύ χειρότερα στους «ξένους» εργαζομένους , τους οποίους χρησιμοποιούν σαν «σκυλιά» για τα κάθε θελήματα τους πάσα είδους αφέντες, οι οποίοι ψευτοπληρώνουν μάλιστα τους «υπηρέτες» τους, και τους εκμεταλλεύονται ασύστολα! Κ Κωνσταντίνα δεν το δεχόταν όμως αυτό, θα πολεμούσε, δίπλα δίπλα με συντρόφους για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, έλα όμως που οι παρακρατικοί της επιφύλασσαν άλλο μέλλον παρά τον αγώνα! Εκεί που οι άθλιοι της επιτέθηκαν χωρίς καν να έχουν το θάρρος να την αντικρίσουν, χωρίς να χρησιμοποιήσουν καν το σώμα τους, επιτέθηκαν όσο πιο ύπουλα μπορούσαν… με βιτριόλι!!Το κράτος δεν χτυπά μόνο με γκλόμπς και δακρυγόνα, άρχισα να χτυπά τον εργάτη και με βιτριόλι, ο στόχος του είναι ξεκάθαρος πλέον να εξαφανιστεί πραγματικά ο κάθε «αντίπαλος» του κράτους! Το κράτος πλέον καταπιέζει και της «συνταγματικές» ελευθερίες των ατόμων που το ίδιο έθεσε, το κράτος, στην ελλάδα κυρίως, πολεμά τον εργάτη, και εσύ σαν εργάτης εξακολουθείς να κοιμάσαι ύπνο βαθύ! Το κράτος καταπιέζει και σκοτώνει της ελευθερίες σου! ΞΥΠΝΑ γιατί όπως πάμε μια δεύτερη χούντα έρχεται , αν δεν υπάρχει ήδη, με το προσωπείο της «δημοκρατίας»!!

Αλληλεγγύη στην σύντροφο Κωνσταντίνα Κούνεβα στην ελλάδα, και εύχομαι καλή ανάρρωση από την επίθεση του κράτους!

Ήδη εδώ στην κύπρο έγινε μια προσπάθεια συλλογής χρημάτων για στήριξη της Κωνσταντίνας, αλλά έχει και την αμέριστη αλληλεγγύη από όλο τον «χώρο» !

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Η Αποτυχία του Χριστιανισμού-Έμμα Γκόλντμαν


Οι παραχαράκτες και οι δηλητηριαστές των ιδεών , στην προσπάθεια τους να σκιάσουν την γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, βρίσκουν έναν πολύτιμο σύμμαχο στον συντηρητισμό της γλώσσας. Έννοιες και λέξεις που έχουν εδώ και καιρό χάσει την αρχική τους σημασία συνεχίζουν μέσω των αιώνων να κυριαρχούν στην ανθρωπότητα. Ιδιαίτερα έντονο είναι αυτό αν οι έννοιες έχουν γίνει κοινοτοπίες, αν έχουν ενσταλαχτεί στην ύπαρξη μας από την νηπιακή ηλικία ως τρανές και ακαταμάχητες αλήθειες.
Το μέσο μυαλό εύκολα ικανοποιείται με κληρονομημένες και αποκτημένες ιδέες ή με την υπαγόρευση των γονιών και των δασκάλων διότι είναι πολύ πιο εύκολο να μιμείσαι παρά να δημιουργείς.Η εποχή μας γέννησε δύο διανοητικούς γίγαντες που επιχείρησαν να μεταποιήσουν τις νεκρές κοινωνικές και ηθικές αξίες του παρελθόντος. Ιδιαίτερα αυτών που περιλαμβάνονται στον χριστιανισμό. Ο Φρήντριχ Νίτσε και ο Μαξ Στίρνερ έδωσαν απανωτά χτυπήματα ενάντια των πυλώνων του χριστιανισμού επειδή είδαν σε αυτόν μιαν βλαβερή δουλική ηθική , την απάρνηση της ζωής, την καταστροφή όλων των στοιχείων που δημιουργούν δύναμη και προσωπικότητα. Όντως ,ο Νίτσε, εναντιώθηκε στην δουλική ηθική ενυπάρχουσα του χριστιανισμού για μια υψηλή ηθική των ολίγων προνομιούχων. Αλλά παίρνω το θάρρος να προτείνω ότι αυτή η υψηλή ιδέα δεν είχε τίποτα να κάνει με τη χυδαιότητα της κοινωνικής θέσης, της κάστας ή του πλούτου. Παρά εννοούσε την μεγαλειότητα των ανθρώπινων δυνατοτήτων, την μεγαλειότητα του ανθρώπου που τον βοηθά να ξεπεράσει παλιές παραδόσεις και ξεθωριασμένες αξίες, ώστε να μάθει να γίνεται ο δημιουργός νέων και πανέμορφων αγαθών. Ο Νίτσε και ο Στίρνερ έβλεπαν στον χριστιανισμό τον ισοπεδωτή της ανθρώπινης φυλής, την θραύση της βούλησης του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει. Έβλεπαν σε κάθε κίνημα χτισμένο στην χριστιανική ηθική μια προσπάθεια όχι για την χειραφέτηση από την δουλεία ,αλλά για την διαιώνιση της. Εκ τούτου αντιτάχθηκαν σε αυτά τα κινήματα με δύναμη και μένος.
Εάν δεν συμφωνώ ή εάν δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτούς τους εικονοκλάστες ,πάντως, πιστεύω όπως και αυτοί ότι ο Χριστιανισμός είναι θαυμάσια προσαρμοσμένος στην εκπαίδευση δούλων, στην διαιώνιση της δουλικής κοινωνίας εν ολίγοις στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε ως σήμερα.
Πράγματι δεν θα μπορούσε η κοινωνία να εκφυλιστεί στο τωρινό αποκρουστικό στάδιο, εάν δεν υπήρχε η βοήθεια του χριστιανισμού. Οι ηγέτες της γης έχουν συνειδητοποιήσει από καιρό την ισχύ του δηλητηρίου που ενυπάρχει στην χριστιανική θρησκεία. Αυτός είναι και ο λόγος που την καλλιεργούν, για αυτό δεν αφήνουν τίποτα άπραχτο, ώστε να ενσταλαχτεί στο αίμα των ανθρώπων. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η οξύνοια των χριστιανικών διδαγμάτων είναι μια πιο δυνατή προστασία ενάντια στην εξέγερση και στην δυσφορία από το ρόπαλο και το όπλο.
Αναμφίβολα, κάποιος θα πει, παρόλο που η θρησκεία είναι δηλητήριο και δη ο καθιερωμένος χριστιανισμός ,ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου και της ελευθερίας, υπάρχει μερικό καλό στον χριστιανισμό αυτόν καθεαυτό. Και τα διδάγματα του Χριστού και ο πρώιμος χριστιανισμός ,θα ρωτήσει κανείς, δεν αντιπροσωπεύουν το πνεύμα της ανθρωπιάς, το ορθόν, και την δικαιοσύνη;
Είναι αυτός ακριβώς ο συχνά επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός που με έπεισε να διαλέξω αυτό το θέμα, που μου επέτρεψε να δείξω ότι οι καταχρήσεις του χριστιανισμού όπως οι καταχρήσεις της κυβέρνησης εξαρτώνται από το αυτό καθεαυτό του πράγματος και όχι στους αντιπροσώπους του θρησκεύματος στους οποίους χρεώνονται. Ο Χριστός και τα διδάγματα του είναι η ενσάρκωση της υποταγής, της αδράνειας, της άρνησης της ζωής και για αυτό υπεύθυνος για όσα συνέβησαν στο όνομα του. Δεν με ενδιαφέρει ο θεολογικός Χριστός. Λαμπρά μυαλά όπως οι Μπάουερ, Στράους, Ρενάν, Τόμας Παίην και άλλοι διέψευσαν αυτό το μύθο από καιρό. Είμαι πρόθυμη ακόμη και να αποδεχτώ ότι ο θεολογικός Χριστός δεν είναι ούτε το μισό επικίνδυνος όσο ο ηθικός και κοινωνικός Χριστός. Όπως όταν η επιστήμη αντικαθιστά την τυφλή πίστη, η θεολογία χάνει την ισχύ της.
Αλλά ο ηθικός και ποιητικός μύθος του Χριστού έχει τόσο διεξοδικά διαποτίσει τις ζωές μας που ακόμα και μερικά από τα πιο προχωρημένα μυαλά δυσκολεύονται να χειραφετηθούν από το ζυγό του.Έχουν ξεφορτωθεί το γράμμα του νόμου μα έχουν κρατήσει το πνεύμα. Αλλά όμως είναι το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από όλα τα εγκλήματα και τις φρικαλεότητες που έχει διαπράξει ο ορθόδοξος Χριστιανισμός. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μπορούν κάλλιστα να κηρύσσουν το ευαγγέλιο του Χριστού. Δεν περιέχει τίποτα επικίνδυνο στο καθεστώς της εξουσίας και του πλούτου αντιπροσωπεύει την αυταπάρνηση την μετάνοια και την λύπη και είναι τελείως αδρανές ενώπιον κάθε προσβολής κάθε αίσχους που επιβάλλεται στην ανθρωπότητα.
Εδώ θα πρέπει να επανέλθω στους παραχαράκτες των ιδεών και των λέξεων. Τόσοι κατά τα άλλα ένθερμοι μισούντες την σκλαβιά και την αδικία μπερδεύουν με τον πιο θλιβερό τρόπο τα διδάγματα του Χριστού με τους μεγάλους αγώνες για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση. Αυτά τα δύο είναι αμετάκλητα και δια παντός αντίθετα μεταξύ τους. Το ένα απαιτεί κουράγιο, τόλμη, αψήφηση και δύναμη. Το άλλο κηρύσσει το ευαγγέλιο της μη αντίστασης της δουλικής συγκατάθεσης προς την θέληση των άλλων είναι η παντελής περιφρόνηση της προσωπικότητας και της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου ως εκ τούτου καταστροφικό για την ελευθερία και την ευεξία. Οποιοσδήποτε ειλικρινά στοχεύει σε μια ριζική αλλαγή της κοινωνίας οποιοσδήποτε παλεύει να ελευθερώσει την ανθρωπότητα από την μάστιγα της έλλειψης ανεξαρτησίας και της δυστυχίας πρέπει να γυρίσει την πλάτη του στον Χριστιανισμό τόσο στο παλιό όσο και στη τωρινή μορφή του ιδίου.
Παντού και πάντοτε από την έναρξη του, ο Χριστιανισμός έχει μετατρέψει την γη σε μια κοιλάδα δακρύων, πάντα έχει καταστήσει την ζωή ένα αδύναμο άρρωστο πράγμα, πάντα έχει ενσταλάξει τον φόβο στον άνθρωπο, μετατρέποντας τον σε διττό ον που οι ζωτικές του ενέργειες καταναλώνονται στην πάλη ανάμεσα στο σώμα και τη ψυχή. Κρίνοντας το σώμα ως κάτι κακό, την σάρκα ως τον πειρασμό για ότι είναι αμαρτωλό, ο άνθρωπος έχει ακρωτηριάσει την ύπαρξη του στην μάταιη προσπάθεια να κρατήσει την ψυχή του αγνή, ενώ το σώμα σαπίζει από τα τραύματα και τα βασανιστήρια που έχει υποστεί. Η χριστιανική θρησκεία και ηθική εξαίρει τη δόξα του Επέκεινα ως εκ τούτου παραμένει αδιάφορη στη φρίκη της γης. Αληθώς, η ιδέα της αυταπάρνησης και πως ότι συμβάλλει στο πόνο και την θλίψη είναι μια δοκιμασία της ανθρώπινης αξίας, ένα διαβατήριο για την είσοδο στον παράδεισο. Οι φτωχοί θα αποκτήσουν τον παράδεισο και οι πλούσιοι την κόλαση.
Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί οι πλούσιοι μπορούν να αδράξουν της ευκαιρίας και να καταβάλλουν προσπάθειες να πάρουν όσα γίνεται στη γη όσο προλαβαίνουν να κολυμπάνε στην χλιδή και την περίσσεια, να σφίγγουν το ζωνάρι των ευλογημένων σκλάβων, να τους ληστεύουν τα πρωτοτόκια να τους υποτιμάνε και να τους εξαγριώνουν κάθε λεπτό της ημέρας. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους πλουσίους αν εκδικούνται τους φτωχούς, αφού τώρα είναι ο καιρός τους, και ο ελεήμων χριστιανικός Θεός μόνο ξέρει πόσο ικανά και ολοκληρωτικά οι πλούσιοι το κάνουν.
Και οι φτωχοί; Εμμένουν στην υπόσχεση του χριστιανικού παραδείσου, ως το γηροκομείο, το θεραπευτήριο των ακρωτηριασμένων κορμιών και των ασθενών μυαλών. Υπομένουν και υποκύπτουν, υποφέρουν και περιμένουν, μέχρις ότου κάθε ίχνος αυτοσεβασμού έχει τσακιστεί από την υπομονή, για την αποκαμωμένη και ατελείωτη προσμονή για τον χριστιανικό παράδεισο.
Ο Χριστός έκανε την εμφάνιση του ως ο ηγέτης των ανθρώπων ο λυτρωτής των Εβραίων από τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησε το έργο του, αποδείχθηκε ότι δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για την γη, για τις επείγουσες άμεσες ανάγκες των φτωχών και των απόκληρων του καιρού του, αυτό που κήρυττε ήταν ένας συναισθηματικός μυστικισμός, σκοταδιστικές και μπερδεμένες ιδέες άνευ πρωτοτυπίας και ενεργητικότητας.
Όταν οι Εβραίοι, σύμφωνα με τα ευαγγέλια, αποσύρθηκαν από τον Ιησού όταν τον παρέδωσαν στον σταυρό, ίσως είχαν πικρά απογοητευτεί από αυτόν όταν τους υποσχόταν τόσο πολλά και τους έδινε τόσα λίγα. Υποσχέθηκε χαρά και μακαριότητα σε έναν άλλο κόσμο , ενώ οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν, υπέφεραν και υπέμεναν μπροστά στα μάτια του. Μπορεί επίσης η συμπάθεια που έδειξαν οι Ρωμαίοι, ιδιαίτερα ο Πιλάτος, να δόθηκε στον Χριστό επειδή τον θεωρούσαν τελείως ακίνδυνο στη δύναμη τους και την εξουσία τους.
Ο φιλόσοφος Πιλάτος ίσως θεωρούσε τις «αιώνιες αλήθειες» του Χριστού ως αρκετά αναιμικές και άψυχες συγκρινόμενες με τις παρατάξεις σθένους και δύναμης που αποπειράθηκαν να πολεμήσουν. Οι Ρωμαίοι δυνατοί και απτόητοι όπως ήταν θα γέλασαν κάτω από τα μουστάκια τους με τον άνδρα που μιλούσε για μετάνοια και υπομονή αντί για ένα κάλεσμα στα όπλα ενάντια στους ληστές και τους καταπιεστές των ανθρώπων.
Η δημόσια ζωή του Χριστού ξεκινά με το διάταγμα «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Γιατί μετάνοια, γιατί λύπη μπροστά σε κάτι που υποτίθεται θα έφερνε την σωτηρία; Δεν είχε υποφέρει και υπομείνει αρκετά η ανθρωπότητα;
Πάρτε για παράδειγμα την επί του όρους ομιλία . Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ευλογία της υποταγής στην μοίρα και το αναπόφευκτο των πραγμάτων.
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» Ο παράδεισος θα πρέπει να είναι ένα τρομερά βαρετό μέρος αν οι φτωχοί τω πνεύματι ζουν εκεί. Πως μπορεί οτιδήποτε δημιουργικό οτιδήποτε ζωτικό, χρήσιμο και όμορφο να προέρχεται από τους πτωχούς τω πνεύματι; Η ιδέα που εκφράζεται στην επί του όρους ομιλία είναι η μεγαλύτερη καταγγελία ενάντια στις διδαχές του Χριστού διότι βλέπει στη φτώχια του πνεύματος και του σώματος μια αρετή και επειδή αναζητεί να διατηρήσει αυτήν την αρετή μέσω της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Κάθε νοήμων άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η χείριστη κατάρα είναι η φτώχεια του πνεύματος αυτή είναι που παράγει όλο το Κακό και την μιζέρια ,όλη την αδικία και τα εγκλήματα του κόσμου! Ο καθένας ξέρει ότι τίποτα το καλό δεν προήλθε ή πρόκειται να προέλθει από τους πτωχούς τω πνεύματι σίγουρα όχι η ελευθερία η δικαιοσύνη ή η ισότητα. «Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.» Τι εξωφρενική αντίληψη! Τι κίνητρο για την δουλεία την απάθεια και τον παρασιτισμό! Εξάλλου δεν είναι αληθές ότι οι πράοι θα κληρονομήσουν οτιδήποτε. Ακριβώς επειδή η ανθρωπότητα είναι πράα η γη έχει κλαπεί από αυτήν. Η πραότητα έχει υπάρξει το μαστίγιο του οποίου ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις έχουν κάνει χρήση ώστε να επιβάλλουν στον άνθρωπο την έλλειψη ανεξαρτησίας οδηγώντας τον στην θέση του σκλάβου. Οι πιο πιστοί υπηρέτες του κράτους, του πλούτου, των ειδικών προνομίων δεν θα μπορούσαν να κηρύξουν ένα πιο βολικό ευαγγέλιο από ότι έκανε ο Χριστός, ο «λυτρωτής» των ανθρώπων. «Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται» Μα δεν απέρριψε ο Χριστός την πιθανότητα της δικαιοσύνης όταν είπε «τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών»; Αλλά πάλι ο Χριστός ήταν μεγάλος στις ρήσεις άσχετα αν ήταν τελείως αντιφατικές μεταξύ τους.
Αυτό δεν επιδεικνύεται περισσότερο εντυπωσιακά όσο στην εντολή «απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του θεού τω θεώ» Οι ερμηνευτές ισχυρίζονται ότι ο Χριστός έπρεπε να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις στην εξουσία της εποχής του. Εάν αυτό είναι αληθινό, τότε αυτός ο μόνος συμβιβασμός ήταν αρκετός ώστε να αποδειχτεί, μέχρι την σημερινή ημέρα, ως το πιο αδίστακτο όπλο στα χέρια του καταπιεστή, ένα φοβερό μαστίγωμα και ένας αδυσώπητος φοροεισπράκτορας για την πτώχευση την σκλαβιά και τον εξευτελισμό των ίδιων των ανθρώπων για αυτούς που ο Χριστός υποτίθεται ότι πέθανε.
Και όταν διαβεβαιωνόμαστε ότι «Μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται» μας λέει το πως; Πως;
Ο Χριστός ποτέ δεν μπαίνει στο κόπο να μας το εξηγήσει αυτό. Η δικαιοσύνη δεν πέφτει ούτε από τον ουρανό ούτε επειδή ο Χριστός το θέλησε. Η δικαιοσύνη γεννάται μέσω της ελευθερίας της κοινωνικής και της οικονομικής ευκαιρίας και ισότητας. Αλλά πως μπορούν οι πράοι ,οι πτωχοί τω πνεύματι να εγκαθιδρύσουν μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων;
«Μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και ειπώσι παν πονηρόν ρήμα καθ‘υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού .Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» Η ανταμοιβή εν τοις ουρανοίς είναι το αέναο δόλωμα, το δόλωμα που έχει πιάσει τον άνθρωπο σε ένα ατσαλένιο δίχτυ, έναν ζουρλομανδύα που δεν τον αφήνει να επεκταθεί και να αναπτυχθεί. Όλοι οι πρωτοπόροι της αλήθειας έχουν και εξακολουθούν να εξυβρίζονται, έχουν και εξακολουθούν να διώκονται.
Άλλα ζήτησαν από την ανθρωπότητα να πληρώσει το τίμημα; Ζήτησαν να δωροδοκήσουν την ανθρωπότητα ώστε να αποδεχθεί τις ιδέες τους;
Γνώριζαν πολύ καλά ότι εκείνος που δέχεται μια αλήθεια ένεκα δωροδοκήματος, θα την ανταλλάξει με αυτήν του υψηλότερου πλειοδότη. Καλό και κακό, τιμωρία και ανταμοιβή, αμαρτία και μετάνοια, παράδεισος και κόλαση ως το κινούν πνεύμα του χριστιανικού ευαγγελίου έχουν υπάρξει το πρόσκομμα στο έργο της οικουμένης. Περιέχει τα πάντα σε σχέση με τις διατάξεις και τις εντολές αλλά ολοκληρωτικά στερείται αυτά που χρειαζόμαστε περισσότερο. Ο εργάτης που γνωρίζει την αιτία της δυστυχίας του, που καταλαβαίνει την δομή του άδικου κοινωνικού και βιομηχανικού συστήματος μπορεί να κάνει περισσότερα για τον εαυτό του και την τάξη του απ‘ ότι ο Χριστός και οι ακόλουθοι του έχουν κάνει για την ανθρωπότητα σίγουρα περισσότερα απ‘ ό,τι η πράα υπομονή, η άγνοια και η υποταγή έχουν κάνει. Πόσο περισσότερο εξευγενίζων, πόσο περισσότερο ωφέλιμος είναι ο ακραίος ατομικισμός του Στίρνερ και του Νίτσε από την άρρωστη ατμόσφαιρα της χριστιανικής πίστης. Αν αποκηρύσσουν τον αλτρουισμό ως κακό είναι επειδή το παράδειγμα του Χριστιανισμού, το οποίο έθεσε το τίμημα στον παρασιτισμό και την αδράνεια έδωσε τροφή για όλες τις κοινωνικές δυσλειτουργίες που γιατρεύονται με το κήρυγμα της αγάπης και της συμπόνοιας.
Υπερήφανες προσωπικότητες που στηρίζονται στον εαυτό τους προτιμούν το μίσος έναντι τέτοιας άρρωστης και ψεύτικης αγάπης, επειδή καμία ανταμοιβή δεν κάνει το ελεύθερο πνεύμα να υποστηρίξει μια μεγάλη αλήθεια ούτε ποτέ έχει κανείς εμποδισθεί λόγω του φόβου της τιμωρίας.
«Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον και τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι.» Ακριβώς. Ο Χριστός ήταν ένας μεταρρυθμιστής, πάντα έτοιμος να μπαλώσει, να συμπληρώσει, να συνεχίσει την παλιά τάξη πραγμάτων ποτέ να καταστρέψει και να ξανακτίσει.
Για αυτό έχουν όλοι οι μεταρρυθμιστές φιλικά αισθήματα προς αυτόν. Πράγματι ,όλη η ιστορία του Κράτους, του Καπιταλισμού, και της Εκκλησίας υποδεικνύει ότι έχουν διαιωνίσει τους εαυτούς τους λόγω αυτής της ιδέας «ουκ ήλθον καταλύσαι τον νόμον». Αυτό είναι το κλειδί της εξουσίας και της καταπίεσης. Φυσικό ,αφού δεν εξήρε ο Χριστός την φτώχεια ως αρετή δεν διέδωσε την μη-αντίσταση στο κακό;
Γιατί να μην συνεχίσουν να κυβερνούν τον κόσμο η φτώχεια και το κακό;
Όσο και αν είμαι αντίθετη με κάθε θρησκεία όσο και αν τις θεωρώ ως μια επιβολή ένα έγκλημα ενάντια στον ορθό λόγο και την πρόοδο, παρόλα αυτά νιώθω ότι καμία άλλη θρησκεία δεν έκανε τόση ζημιά ή δεν έχει βοηθήσει τόσο πολύ στην εκδούλευση του ανθρώπου όσο η θρησκεία του Χριστού.
Δείτε τον Χριστό έναντι των κατήγορων του. Τι έλλειψη αξιοπρέπειας, τι έλλειψη πίστης στον εαυτό του και στις ίδιες του τις ιδέες! Τόσο αδύναμος και αβοήθητος ήταν ο «Σωτήρ των ανθρώπων» ώστε χρειάζεται όλη την ανθρώπινη γενιά να πληρώσει για αυτόν, για μια αιωνιότητα επειδή αυτός «πέθανε για αυτούς».
Η λύτρωση μέσω του Σταυρού είναι χειρότερη από την καταδίκη λόγω του τρομερού φορτίου που επιβάλλει στην ανθρωπότητα, λόγω της επιρροής που έχει στην ανθρώπινη ψυχή, δεσμεύοντας και παραλύοντας την με το βάρος που απαιτεί μέσω του θανάτου του Χριστού. Χιλιάδες μάρτυρες έχουν χαθεί μα λίγοι, αν υπάρχει κανείς, από αυτούς αποδείχθηκαν τόσο αβοήθητος όσο ο μεγάλος Χριστιανικός Θεός. Χιλιάδες αντιμετώπισαν τον θάνατο με μεγαλύτερη γενναιότητα με περισσότερο κουράγιο με βαθύτερη πίστη στις ιδέες τους από ότι ο Ναζωραίος. Ούτε προσδοκούσαν την αιώνια ευγνωμοσύνη από τους συνάνθρωπους τους λόγω αυτών που είχαν υπομείνει για αυτούς. Συγκρινόμενος με τον Σωκράτη, τον Μπρούνο, με τους μεγάλους μάρτυρες της Ρωσίας με τους Αναρχικούς του Σικάγο, τον Φραγκίσκο Φερέρ και αναρίθμητους άλλους, ο Χριστός φαντάζει ,πράγματι μια φτωχή φιγούρα. Συγκρινόμενος με την ευπαθή, ωχρή Σπιριδόνοβα που υπέστη τα πιο φριχτά βασανιστήρια τις πιο τρομερές ατιμίες δίχως να χάνει την πίστη στον εαυτό της ή τον σκοπό της ο Ιησούς είναι μια πραγματική μηδαμινότητα.
Στάθηκαν όρθιοι και αντιμετώπισαν τους εκτελεστές τους με απτόητη αποφασιστικότητα, και παρόλο που, και αυτοί, πέθαναν για τους ανθρώπους δεν ζήτησαν τίποτα ως αντάλλαγμα για την μεγάλη τους θυσία.
Αληθώς, χρειαζόμαστε λύτρωση από τη σκλαβιά, την νεκρική αδυναμία και την εξευτελιστική χριστιανική ηθική. Τα διδάγματα του Χριστού και των οπαδών του έχουν αποτύχει επειδή στερούντο την ζωτικότητα να ανυψώσουν τα βάρη από τις πλάτες της ανθρώπινης φυλής έχουν αποτύχει επειδή η ίδια η ουσία του δόγματος είναι αντίθετη στο πνεύμα της ζωής εκτιθέμενη στις εκδηλώσεις της φύσης στην δύναμη και την ομορφιά του πάθους.
Ποτέ ο χριστιανισμός, κάτω από οποιαδήποτε μάσκα και αν εμφανιστεί είτε του Νεοφιλελευθερισμού ,του Πνευματισμού της χριστιανικής Επιστήμης της Νέας Σκέψης ή χιλιάδων άλλων μορφών υστερίας και νευρασθένειας δεν θα μας απαλλάξει από την τρομερή πίεση των συνεπειών του βάρους της φτώχειας, της φρίκης, του εξωφρενικά άδικου συστήματος μας.
Ο Χριστιανισμός είναι η συνωμοσία της άγνοιας ενάντια στην λογική, του σκοταδιού ενάντια στο φως, της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία, της άρνησης της δύναμης και της ομορφιάς ενάντια στην κατάφαση της χαράς και της δόξας της ζωής.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Μπακούνιν-Μερικές σκέψεις

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ
Οι επαναστάσεις δεν είναι παιδιάστικα παιχνίδια ούτε φλυαρίες ακαδημαϊκών, όπου μοναχά οι ματαιοδοξίες αλληλοεξοντώνονται, ούτε αγώνας φιλολογικός όπου το μόνο που χύνεται είναι μελάνι. Η επανάσταση είναι πόλεμος κι όποιος λέει πόλεμος εννοεί καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Είναι αναμφίβολα θλιβερό για τον άνθρωπο, που ακόμα δεν ανακάλυψε ένα πιο ειρηνικό μέσο προόδου, όμως ως τις μέρες μας η ιστορία δεν προχωρά ούτε βήμα χωρίς να βαφτιστεί στο αίμα. Εξάλλου η αντίδραση δεν μπορεί να κατηγορήσει διόλου την επανάσταση για κάτι τέτοιο. Η ίδια έχυσε πολύ περισσότερο αίμα σε κάθε αφορμή. Απόδειξη οι σφαγές του Παρισιού τον Ιούνη του 1848 και τον Δεκέμβρη του 1851, η ωμή καταπίεση των αυταρχικών κυβερνήσεων των άλλων χωρών, την ίδια εποχή κι έπειτα, δίχως να αναφερθούμε στις δεκάδες, τις εκατοντάδες, τις χιλιάδες των θυμάτων που στοιχίζουν οι πόλεμοι οι οποίοι είναι αναγκαίες συνέπειες, κάτι σαν περιοδικός πυρετός αυτής της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που ονομάζουν αντίδραση.
ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
Αυτό που διακηρύσσω, λοιπόν, ως έναν βαθμό, είναι η εξέγερση της ζωής κατά της επιστήμης ή μάλλον κατά της εξουσίας της επιστήμης. Όχι για να καταστρέψουμε την επιστήμη – πράγμα εγκληματικό για την ανθρωπότητα – αλλά για να την ξαναβάλουμε οριστικά στην θέση της. Μέχρι σήμερα η ανθρώπινη ιστορία δεν ήταν παρά μια διαρκής και αιμοχαρής σφαγή εκατομμυρίων ταλαίπωρων ανθρώπων για κάποια ανελέητη αφαίρεση: θεό, πατρίδα, κρατική ισχύ, εθνική ευημερία, ιστορικά δίκαια, δικαιοσύνη, πολιτική ελευθερία, κοινό συμφέρον. Αυτή ήταν ως τις μέρες μας η φυσική αναπόδραστη και μοιραία πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών. Δεν είναι στο χέρι μας να κάνουμε κάτι γι αυτό. Προκειμένου για το παρελθόν, πρέπει να το αποδεχτούμε όπως θα κάμναμε με κάθε φυσικό πεπρωμένο. Πρέπει να πιστέψουμε ότι ήταν ο μόνος δυνατός δρόμος για την διαπαιδαγώγηση του ανθρώπινου είδους. Και δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε στο σημείο αυτό. Ακόμα κι αν αποδώσουμε το μεγαλύτερο μερίδιο για τούτα τα μακιαβελικά τεχνάσματα στις άρχουσες τάξεις, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι καμμιά μειοψηφία δε θα ‘ταν ικανή να επιβάλει αυτές τις φριχτές θυσίες στις μάζες, αν αυτές οι ίδιες δεν είχαν μια οριακά ενστικτώδη παρόρμηση να θυσιάζονται πάντοτε γι αυτές τις αδηφάγες αφαιρέσεις, που σαν βρυκόλακες τράφηκαν με αίμα ανθρώπων.
ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
Δεν θα κουραζόμουν ποτέ να το επαναλαμβάνω: η ομοιομορφία είναι θάνατος, η διαφορετικότητα είναι ζωή. Η πειθαρχημένη ενότητα, που δεν μπορεί να πραγματωθεί σ’ ένα οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον δίχως να καταστρέψει τον δημιουργικό αυθορμητισμό της σκέψης και της ζωής, δολοφονεί τις κοινωνίες. Η ζωντανή ενότητα, η αληθινή κοινότητα που επιθυμούμε είναι εκείνη που γεννά η ελευθερία στους ίδιους τους κόλπους των ανεξάρτητων και διαφορετικών εκδηλώσεων της ζωής, εκφραζόμενη από τον αγώνα. Θα καταλάβαινα την λατρεία ενός στρατηγού τακτικού στρατού για την νεκρική σιωπή που η πειθαρχία επιβάλλει στο πλήθος. Ο δικός σας στρατηγός, ο δικός μας στρατηγός, ο στρατηγός του λαού, δεν έχει ανάγκη αυτή τη σιωπή των σκλάβων γιατί είναι συνηθισμένος να ζει και να διατάζει μέσα στην ταραχή. Η ταραχή είναι το πάθος της λαϊκής ζωής, η μόνη ικανή να βγάλει όλον αυτό τον κόσμο από τις αδικίες που υφίσταται, και δεν μπορούμε να υποκινήσουμε αρκετά αυτό το πάθος και αυτή τη ζωή.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ
Είναι δυνατό και μέσα από την πιο έξυπνη εμπνευσμένη και ενεργητικά εκφρασμένη προπαγάνδα να μεταφυτέψουμε στις μεγάλες μάζες ενός έθνους τάσεις φιλοδοξίες ,πάθη και σκέψεις που είναι απόλυτα ξένες προς αυτές ,που δεν είναι προϊόν της ιστορίας ,των συνηθειών και των παραδόσεων; Μου φαίνεται ότι ,όταν το ερώτημα τοποθετείται έτσι ,κάθε λογικός και ευαίσθητος άνθρωπος που δεν έχει ιδέα για τον τρόπο που αναπτύσσεται η λαϊκή συνείδηση, μπορεί να απαντήσει μόνο αρνητικά. Τελικά ,καμία προπαγάνδα δεν δημιούργησε ποτέ τεχνητά μια πηγή ή μια βάση για τις φιλοδοξίες και τις ιδέες αίνους λαού ,που είναι πάντοτε τα αποτέλεσμα της αυθόρμητης ανάπτυξης τους και των πραγματικών συνθηκών ζωής.
Τι μπορεί να κάνει τότε η προπαγάνδα; Μπορεί ,γενικά, να εκφράσει τα ίδια τα ένστικτα του προλεταριάτου με μια νέα ,πιο συγκεκριμένη και πιο κατάλληλη μορφή. Μπορεί μερικές φορές να συντομεύσει και να διευκολύνει το ξύπνημα της συνείδησης των ίδιων των μαζών. Μπορεί να τις κάνει να συνειδητοποιήσουν το τι είναι ,τι αισθάνονται και τι ήδη επιθυμούν παρορμούνε από τα ένστικτα ,αλλά ποτέ η προπαγάνδα δεν μπορεί να τις κάνει ότι δεν είναι, ούτε να ξυπνήσει μέσα στην καρδιά τους πάθη που είναι ξένα με τη ίδια τους την ιστορία. Τώρα να συζητήσουμε το ζήτημα αν με την προπαγάνδα είναι δυνατό να αποκτήσει ένας λαός πολιτική συνείδηση. Για πρώτη φορά πρέπει να καθορίσουμε τι είναι πολιτική συνείδηση για τις λαϊκές μάζες. Δίνω έμφαση στη φράση για τις λαϊκές μάζες ,γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι για τις προνομιούχες τάξεις πολιτική συνείδηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το δικαίωμα για κατάκτηση που είναι εγγυημένο και κατοχυρωμένο ,του εκμεταλευτου της εργασίας των μαζών και το δικαίωμα να τις κυβερνά ,ώστε να εξασφαλίζει αυτήν την εκμετάλλευση. Αλλά για τις μάζες ,που είναι υποδουλωμένες ,που εξουσιάζονται και αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης σε συνίσταται η πολιτική συνείδηση; Αυτή μπορεί να διασφαλιστεί μόνο από ένα πράγμα την θεά της εξέγερσης. Αυτή η μανά αποτελεί την απαραίτητη ιστορική προϋπόθεση για την πραγμάτωση κάθε μια χωριστά και όλων των ελευθέριων.
Βλέπουμε ότι αυτή η φράση, πολιτική συνείδηση μέσα σε όλη την πορεία της ιστορικής εξέλιξης ,κατέχει δυο εντελώς διαφορετικά νοήματα που αντιστοιχούν σε δυο αντιμαχόμενες απόψεις. Από την σκοπιά των προνομιούχων τάξεων ,η πολιτική συνείδηση σημαίνει κατάκτηση ,υποδούλωση κα τον αδιαχώριστο μηχανισμό για αυτή την εκμετάλλευση των μαζών :την δεσποτική κρατική οργάνωση. Από την σκοπιά των μαζών ,έχει το νόημα της καταστροφής του κράτους. Κατά συνέπεια εννοεί πράγματα που είναι διαμετρικά αντίθετα. Τώρα ,είναι απόλυτα βέβαιο ότι ποτέ δεν υπήρξε κανένας λαός που να μην αισθάνθηκε στην αρχή της υποδούλωσης την ανάγκη να εξεγερθεί. Η εξέγερση αποτελεί φυσική τάση της ζωής. Ακόμα και το σκουλήκι στρέφεται ενάντια στο πόδι που το λειώνει. Γενικά , η ζωτικότητα και η σχετική αξιοπρέπεια ενός ζώου μπορεί να μετρηθεί από την δύναμη του ένστικτου της εξέγερσης. Μέσα στον κόσμο των ζωών ,όπως και στον ανθρώπινο κόσμο ,δεν υπάρχει καμιά συνήθεις πιο εξευτελιστική ,πιο ηλίθια ή πιο δειλή από την συνήθεια της δουλικής υποταγής και της καταπίεσης από κάποιον άλλον. Αμφισβητώ το ότι υπήρξε λαός που τόσο εκφυλισμένος που κάποτε, τουλάχιστον στην αρχή της ιστορίας τους που δεν εξεγέρθηκε ενάντια στο ζυγό των αφεντικών ,των εκμεταλλευτών και του κράτους.
Αλλά πρέπει να αναγνωριστεί επίσης ότι από την εποχή του μεσαίωνα ,το κράτος έχει καταστέλλει όλες τις λαϊκές εξεγέρσεις. Όλες οι αποκαλούμενα επαναστάσεις του παρελθόντος –συμπεριλαμβανομένης και της γαλλικής επανάστασης παρ΄ όλες τις υπέροχες ιδέες που ενέπνευσαν-δεν υπήρξαν τίποτε άλλο παρά η πάλη ανάμεσα σε αντίπαλες εκμεταλλεύτηκες τάξεις για την αποκλειστική απόλαυση των προνομιών που πρόσφερε το κράτος. Το μόνο που εκφράζουν είναι ο αγώνας για την κυριαρχία και την εκμετάλλευσης των μαζών.
Και οι μάζες; Αλίμονο !Πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι μάζες επέτρεψαν στον εαυτό τους να διαφθαρεί βαθιά και να γίνει απαθής από την καταστρεπτική επίδραση του διεφθαρμένου ,συγκεντρωτικού ,πολιτισμού του κρατισμού.