ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ, ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΟΠΑΔΟΥ


Καινούργιες μέρες άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα, μαύρες κατάμαυρες(και όχι με καλή έννοια).Οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στο φασισμό! Κάποιοι ήδη προσπαθούν στην ίσως μεγαλύτερη μικρογραφία της κοινωνίας να περάσουν τις φασιστικές ιδέες τους, και με την ευλογία της «αριστερής» «μας» κυβέρνηση, φαίνετε πως από τον Οκτώβρη θα «καλωσορίσουμε» και επίσημα, ένα από τα πιο φασιστικά μέτρα που έχει σκεφτεί ως τώρα ο ανθρώπινος νους. Την καταγραφή όλων μας και των προσωπικών δεδομένων μας, και τον διαχωρισμό μας ως προς το δικό τους συμφέρον. Και φυσικά μιλώ για την κάρτα οπαδού την έμπνευση διαφόρων «καλοθελητών» για να μετατρέψουν και τα γήπεδα σε υπερσύχρονα μαγαζιά του κέρδους και της διαφήμισης και να το πετύχουν αυτό σωπαίνοντας την πιο αντιδραστική φωνή των γηπέδων, τους οπαδούς. Φυσικά είναι ξεκάθαρες και οι βλέψεις των συγκεκριμένων κυρίων, και γιατί το κράτος και τα κόμματα ξαφνικά ξέχασαν τις διαφορές τους,(διαφορές, λέμε τώρα) που δεν είναι άλλες από το να εφαρμόσουν αυτό το μέτρο αίσχος και στους δρόμους στην συνέχεια, να σταματήσουν και εκεί την βία, και γιατί όχι και στα μπαρ, και εκεί υπάρχει βία κλπ και γιατί να υπάρχουν πολλές κάρτες? Θα μας υποχρεώσουν στην εμφύτευση ενός «μαγικού» τσιπ που μέχρι και πότε πάμε τουαλέτα θα καταγράφει… Αυτά είναι τα σχέδια των πολιτικάντηδων της μπανανίας κύπρου, γιατί όπως ανάφερα, κάπου θα πρέπει να δοκιμάσεις τα συστήματα σου πριν τα φέρεις στην κοινωνία, και πιο καλύτερο μέρος να το δοκιμάσεις από το γήπεδο, όπου θα έχεις και διπλό κέρδος διώχνοντας τους οπαδούς, και δημιουργώντας κλίμα με κάτι μεταξύ σινεμά και εκκλησίας? Κάπως έτσι σκέφτηκαν οι «κύριοι» και ο θεσμός βρίσκεται πραγματικά προ του πυλών! Μα δεν θα τους περάσει, κάποιοι θα αντισταθούν και δεν θα το δεχτούν αυτό, και ας είμαστε μερικές δεκάδες τώρα, σιγά σιγά θα γίνουμε εκατοντάδες και εκεί θα σας δούμε όταν αρχίσουν να αδειάζουν και τα γήπεδα και χάσετε τους «πελάτες» εκεί είναι που θα ρθείτε από μόνοι σας να άρετε τις γελοίες ιδέες σας. Αλλά αυτό χρειάζεται αγώνα, πραγματικό αγώνα(και δεν μιλώ για ξύλο, καβγάδες κλπ μαλακίες, αλλά για πράγματα που πραγματικά θα έχουν νόημα, και θα έχουν θετικό αντίκτυπο σε αυτόν τον αγώνα) δεν πρέπει να μείνουμε στα λόγια, αλλά από τον λόγο μας περνά ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, η σωστή ενημέρωση του κόσμου, γιατί όσο και αν έχω κουραστεί με την άγνοια του κύπριου, είμαι πεπεισμένος ότι με σωστή κριτική και ενημέρωση, μέχρι και αρνιά κομμάτων που προωθούν τον νόμο μπορούμε να τραβήξουμε, γιατί ο συγκεκριμένος νόμος δεν στοχεύει ούτε ιδεολογίες(προς το παρών) ούτε ομάδες, ούτε κοινωνικές τάξεις, μας στοχεύει όλους όσους ασχολούμαστε έστω και στο ελάχιστο με αυτό το άθλημα. Γι αυτό θα προσπαθήσω και εγώ, να κάνω μια ανάλυση για αυτό το αίσχος, από ότι έχω ακούσει, βρει στο ιντερνετ κλπ.


Κάρτα οπαδού λοιπόν, η φιλάθλου αν προτιμάτε, η ονομασία δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως όλοι όσοι ασχολούμαστε με οποιοδήποτε άθλημα, θα υποχρεωθούμε να την αποκτήσουμε είτε να αποχωρήσουμε. Φυσικά κάποιοι ανάμεσα μας θέλουν δεν θέλουν, δεν θα δικαιούνται καν να βγάλουν, για διάφορους λόγους, και ο πρώτος που έχει βγει στην επιφάνεια είναι το ποινικό μητρώο. Όποιος δεν έχει λευκό ποινικό μητρώο, θα του απαγορεύεται η είσοδος σε οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός, και το «ωραίο» της υπόθεσης? Έστω και ότι δεν έχεις λευκό ποινικό μητρώο δεν οφείλετε σε οτιδήποτε να έχει σχέση με οποιοδήποτε άθλημα οποιασδήποτε φύσης να είναι αυτό που καταγράφηκε στο ποινικό σου μητρώο, σου απαγορεύεται η έκδοση της κάρτας άρα ταυτόχρονα και η είσοδος στους αθλητικούς χώρους. Μάλιστα, πλέον θα διαλέγουμε και ποιοι έχουν δικαίωμα να διασκεδάζουν, και να αφαιρούμε το δικαίωμα σε κάποιους ακόμη και για λάθη του παρελθόντος. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτοί? Είναι ή δεν είναι οι αθλητικοί χώροι, χώροι ψυχαγωγίας? Και φυσικά είναι, αλλά ποιος σας δίνει εσάς το δικαίωμα να στερείτε την διασκέδαση ορισμένων ανθρώπων ?Α ναι ξέχασα, η «δημοκρατία».
Αφήνουμε πίσω αυτούς που δεν μπορούν να βγάλουν την κάρτα, και να επιστρέψουμε σε αυτούς που θα την έχουν ακόμα χειρότερα, δηλαδή σε αυτούς που θα τους επιτραπεί η έκδοση της. Τι είναι πράγματι αυτή η κάρτα? Πως χρησιμοποιείτε, πώς εκδίδετε, τι περιέχει και τι απαιτεί? Αν και αυτά προς το παρών δεν έχουν απαντηθεί ξεκάθαρα, η εμπειρία άλλων οπαδών άλλων χωρών έκαναν κάποια πράγματα γνωστά, μερικά θα περιγράψουμε και εδώ. Καταρχήν, υπάρχει μια γνώμη άγνοιας που περιφέρεται ανάμεσα στον κόσμο, ότι θα είναι απλά μια κάρτα με το όνομα, που δεν θα χρησιμεύει σε τίποτα και θα είναι απλά ένα καινούργιο άχρηστο μέτρο κάτι σαν την ταυτότητα στην είσοδο που ξεκίνησε από πέρσι, κάτι όμως που δυστυχώς διαψεύδεται πανηγυρικά κάνοντας λίγη έρευνα και βλέποντας τι φέρνουν στο τραπέζι οι άλλες χώρες και τι υπάρχει, αλλά και από κάποια σημεία που γνωρίζουμε που βγήκαν από εδώ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι στην κάρτα θα υπάρχει ενσωματωμένο barcode με πομπό ούτος ώστε αστυνομία και ασφάλεια του γηπέδου να γνωρίζουν που βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή στο γήπεδο, φυσικά αυτό δεν μπορεί να τους εμποδίζει και δεν μπορούμε να το ξέρουμε αν μας παρακολουθούν και εκτός γηπέδου, γιατί σίγουρα η τεχνολογία υπάρχει για την παγκύπρια παρακολούθηση. Συνεχίζοντας με αυτό, οι θέσεις θα είναι αυστηρώς αριθμημένες, και δεν θα έχουμε δικαίωμα ούτε να πάμε να μιλήσουμε σε φίλους, καθώς η μετακίνηση από θέση σε θέση θεωρείτε παράνομη, έστω και αν η θέση δίπλα στον φίλο/η μας είναι κενή. Ξεχνάμε την ατμόσφαιρα φιλίας στα γήπεδα, δεν μετακινούμαστε, εκτός φυσικά αν θέλουμε να αγοράσουμε τίποτα, αλλά κάτι μου λέει πως και αυτό θα «φτιαχτεί» με κινητές καντίνες, γιατί θέλουν τον κόσμο στο γήπεδο, να του δείχνουν διαφημίσεις, να του πουλούν προϊόντα, να τον μετατρέψουν σε καταναλωτή ακόμα και στην στιγμή της διασκέδασης του. Δεν σε θέλουν στο γήπεδο για να διασκεδάσεις, αλλα για να καταναλώσεις, να δείς τις διαφημίσεις, να ξεχαστείς από την καθημερινότητα και από τα βάσανα της ζωής, να ξεχάσεις την καταπίεση του αφεντικού, του κράτους να ξεχάσεις τις διακρίσεις που γίνονται καθημερινά, να σε κάνουν να πιστέψεις πως αυτά δεν γίνονται στη κύπρο, είναι ξενόφερτα και να τα καλύπτουν πολύ εύκολα χωρίς φωνές αντίδρασης.


Περνώντας στην χρησιμοποίηση τους τώρα, ακούστηκαν διάφοροι τρόποι, ένας από αυτούς είναι να λειτουργεί και ως πιστωτική κάρτα(κάτι θα πρέπει να βγάλουν και οι τράπεζες, δεν γίνεται αλλιώς)για να αγοράζεις τα εισιτήρια σου και τα προϊόντα στο γήπεδο, ίσως και να λειτουργεί και σαν κανονική πιστωτική παντού. Πέραν αυτού, υπάρχει και η ξεκάθαρη χρησιμοποίηση της, να περιέχει τα προσωπικά σου στοιχεία για την είσοδο σου στον αγώνα, αλλά και να μπορεί να ελέγχετε αν βρίσκεσαι στην «σωστή» θέση.
Τώρα στην έκδοση της, και στα προσωπικά στοιχεία που θα περιλαμβάνει, και εδώ υπάρχουν μερικά γκρίζα σημεία ακόμα, αλλά το θέμα είναι όπου και να εκδοθεί, είτε αυτό είναι το σωματείο, είτε ο κοα, είτε η αστυνομία, όλοι αυτοί και όχι μόνο θα έχουν άμεση πρόσβαση στα στοιχεία όλων μας. Για να σταματήσουμε ένα λεπτό εδώ να το συλλογιστείτε λίγο αυτό το πράγμα..Μιλούμε για ξεπούλημα των προσωπικών μας στοιχείο και καθαρό φακέλωμα του κάθε ενός από εμάς! Και για να προχωρήσουμε και λιγάκι περισσότερο, έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτά θα μείνουν «εμπιστευτικά»? Μπορείτε να φανταστείτε την δύναμη που θα έχουν στα χέρια τους αυτοί όλοι με όλες μας τις πληροφορίες, που δεν είναι και λίγοι? Μπορείτε να φανταστείτε πόσο εύκολα θα ξεφύγουν και θα καταλήξουν στα «λάθος χέρια»? Πόσο εύκολα θα στιγματιστείτε λόγο της ομάδας που υποστηρίζετε? Φανταστείτε να κάνετε αίτηση για δουλειά, το αφεντικό κομματικό, περνάτε για interview και σαν μιλάτε μπαίνει στο κομπιούτερ του και βρίσκει μπροστά του όλες τις πληροφορίες που «χρειάζεται», και θα υποθέσει και μερικές από μόνος του χωρίς αμφιβολία, και μετά αποφασίζει αν πληρείται τα κομματικά και οπαδικά του κριτήρια, και όχι τα εργασιακά. Να ξεφύγουμε από το αφεντικό, να παραμείνουμε στην εργασία όμως και κάνετε αίτηση για κρατική δουλειά, δημόσιος υπάλληλος(η χαρά του κύπριου) το ακελ στην προεδρεία τώρα, εσείς ο καλύτερος υποψήφιος, αλλά με «δεξιά» ομάδα, έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα προτιμηθεί ο λιγότερο ικανός υποψήφιος, αλλά προέρχεται από «αριστερή» ομάδα? Και τα κομματικά συμφέροντα να γυρίζουν ανάποδα με την αλλαγή της κυβέρνησης φυσικά, και να σου οι μαζικές απολύσεις και να σου οι δικαιολογίες για πρόσληψη των δικών τους. Όχι δεν γίνονται αυτά στην κύπρο? Μόνο αν ζείτε σε άλλο πλανήτη! Ξεφεύγουμε από την εργασία, πρώτη μέρα στο στρατό, διοικητές, λοχίες, αξιωματικοί κλπ κλπ με λίστα στο χέρι με τους «αριστερούς» και με τους «δεξιούς» άρα και με λίστα στο χέρι για το ποιοι θα περάσουν στη βρομοδουλειά και ποιοι στη άπλα, και ποιοι θα πάρουν τις κοντινές και καλές μεταθέσεις, και ποιοι παν για Πυρκο! Ά ναι, ούτε αυτά γίνονται στη κύπρο, ο στρατός είναι αγνός και ισότιμος(2 λέξεις εξ ορισμού αντίθετες με τον στρατό).Μα φυσικά, σε αυτό τον άλλο πλανήτη που λέγαμε. Και άλλες πολλές περιπτώσεις μπορεί να κατεβάσει ο νους όπου να είσαστε σίγουροι θα υπάρξει η χρησιμοποίηση των προσωπικών(όχι ποια) δεδομένων σας/μας.
Να περάσουμε τώρα στα προσωπικά στοιχεία που θα περιλαμβάνει, εκτός από τα γνωστά, όνομα και επίθετο, ο αριθμός της θα είναι ίδιος με την πολιτική σας ταυτότητα, και φυσικά θα συνοδεύετε από την φωτογραφία σας. Επίσης η κάρτα οπαδού βγαίνει για μια και μόνο ομάδα, άρα τις επισκέψεις στις τοπικές ομάδες, ή τις ομάδες με συγγενείς σας ή φίλους, ξεχάστε τες, δεν θα σας επιτρέπετε η είσοδος, τι κιαν ο γιός σας παίζει σε διαφορετική ομάδα? Απαγορεύεται η είσοδος αυστηρά, και αν θέλετε, προσπαθήστε να μπείτε με την κάρτα τις ομάδας σας σε άλλη ομάδα, αν δεν έχετε προβλήματα με την αστυνομία, μάλλον οι υπόλοιποι θα σας δημιουργήσουν. Και να βρεθείτε με πρόβλημα από το πουθενά.

Βγαίνοντας τώρα από αυτά, θέλω να σκεφτούμε ποιες ήταν οι αιτίες ή μάλλον οι αφορμές ,γιατί τις αιτίες τις βρήκαμε προηγουμένως, που οι πολιτικοί «μας» προωθούν αυτό το μέτρο-αίσχος, και δεν είναι φυσικά καμία άλλη αφορμή από την δήθεν καταπολέμηση της βίας. Το γελοίο είναι, ότι η βία που έχει κάνει όλους αυτούς να «παραφέρονται» και να προτείνουν και να προωθούν όλους αυτούς τους νόμους, συμβαίνει ως επί το πλείστων εκτός γηπέδων! Τα φαινόμενα βίας εντός των γηπέδων είναι σχεδόν μηδαμινά, κάτι που καθιστά γελοίο το μέτρο της κάρτας, και του όλου σχεδίου αριθμημένων θέσεων και παρακολούθησης της κάθε μας κίνησης με κάμερες και πομπούς! Το τι συμβαίνει καθημερινά στα κλάμπ και στα μπαράκια με το ξύλο που πέφτει κανείς δεν ασχολείται, αλλά με το ποδόσφαιρο(κυρίως) όλοι την βλέπουν ειδήμονες και βρίσκουν λύσεις για να σταματήσουν την βία, που δεν έχουν καμία σχέση με την βία, και ατό είναι που δείχνει πόσο αισχρά είναι τα σχέδια σας, και πόσο ξεπουλημένο είναι και το κράτος που τα προωθεί. Αλλά για να πάρουμε το αγαπημένο παράδειγμα αυτών των γελοίων και άσχετων, την Αγγλία, που με τόση περηφάνια θέτουν ως την χώρα παράδειγμα, που «δεν ανοίγει μύτη» κλπ μαλακίες, αλλά δεν μας λένε πως αυξήθηκε κατακόρυφα η βία στους δρόμους σχετικά με τα αθλήματα, και πως οι θάνατοι επίσης εκτοξεύθηκαν σε μεγάλο βαθμο. Αυτό είναι που πραγματικά θέλει το κράτος και τα ξεπουλημένα μμε με την καραμέλα της αγγλίας καθημερινά? Να αρχίσουμε να θρηνούμε και θύματα? Θα είναι και ευχαριστημένοι με τους εαυτούς τους επειδή κάποιοι παρασυρμένοι νέοι «αποφασίζουν» να σκοτώνονται στους δρόμους? Ξέρετε πόσο καταστροφικό για την κοινωνία θα είναι αυτό? Να θάβει τα παιδεία της για ηλίθιες κόντρες? Η υποκρισία όλων αυτών δεν έχει όρια, η δικαιολογία της τάχα πάταξης της βίας, φαίρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα και την δυναμώνει, και την οπλίζει, αυτό κάνει το κράτος με αυτό το νόμο, οπλίζει τα χέρια μερικών για να σκοτώσουν, αλλά να ξέρετε συνένοχοι δεν θα ήμαστε εμείς στους φόνους, αλλα ΕΣΕΙΣ, το κράτος και όλοι εσείς που με την άγνοια σας θα γεμίσετε τα χέρια σας αίματα, αίματα από τα ΔΙΚΑ ΣΑΣ παιδιά! Ξυπνήστε όσο είναι νωρίς, και ναι να σταματήσει η βία, αλλά όχι με γελοία μέτρα με ξεκάθαρους άλλους σκοπούς, αλλά με πράξεις σωστές, με παιδεία, συντροφικότητα και κατανόηση.

Δεν μιλάμε για ένα τυχαίο νόμο, μιλάμε για μια μεθοδευμένη επίθεση του κράτους και των πολιτικών ενάντια στους οπαδούς, ενάντια στην ιδέα των αθλημάτων, ενάντια στα ανθρώπινα μας δικαιώματα, για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, αλλά και να βάλουν σε εφαρμογή και να δοκιμάσουν ένα σύστημα που στοχεύει για το μέλλον στην χρησιμοποίηση του και εκτός γηπέδων, φυσικά τίποτα δεν τους εμποδίζει να μας παρακολουθούν και τώρα, αρκεί να κρατάμε την κάρτα πάντα μαζί μας(κάτι καθόλου απίθανο να μας ζητηθεί).Αυτή είναι μόνο η αρχή τν προβλημάτων μας, ήδη ο «αριστερός» και «κομμουνιστής» «μας» πρόεδρος ανήγγειλε περεταίρω μέτρα για την υποτιθέμενη πάταξη της βίας, που όλοι ξέρουμε(αν και κάποιοι δυστυχώς οι παρωπίδες σας δεν σας αφήνουν να το δείτε ξεκάθαρα) ότι θα είναι άχρηστα μέτρα, με μόνο σκοπό την περεταίρω καταπίεση του οπαδού, των δικαιωμάτων μας, την εκδίωξη κάθε φωνής αντίδρασης και της δημιουργίας του γηπέδου σε παζάρι.
Αυτό ζητάς από τον αθλητισμό? Να σε χειρίζονται ως προϊόν? Να σε χειραγωγούν και να ελέγχουν κάθε σου κίνηση εντός και πολύ πιθανός και εκτός γηπέδων? Γιατί αυτό προωθούν! Φτάνει πια να περιμένεις την αντίδραση των άλλων, αντίδρασε ΕΣΥ και αντίδρασε ΤΩΡΑ γιατί μετά, θα είναι πολύ αργά!

LIBERTA PER GLI ULTRAS-ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ
NO AL TESSARA DEL TIFOSO-ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΟΠΑΔΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΛΕΥΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΣ

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Απολογούμαι για την μη ανανέωση του μπλόγκ τους τελευταίους 4 σχεδόν μήνες, λόγο κάποιων προσωπικών θεμάτων έχασα οποιαδήποτε όρεξη και ενδιαφέρον αλλά βγαίνοντας απο αυτά με χαρά σήμερα πρόσεξα ότι εξακολουθούσαν τα κείμενα να διαβάζονται, να υπάρχει κίνηση με τα βιβλία κλπ, και αυτός είναι και ήταν ο στόχος αυτού του μπλόγκ, δεν δημιουργήθηκε σαν άλλα μπλόγκ για διαφήμιση και να τραβά με νέα άχρηστα κλπ θέματα αλλά να υπάρξει ώς μια ηλεκτρονική διέξοδος να βρεθούν κάποια κείμενα διαθέσιμα, να απελευθερωθεί ο Αναρχισμός απο τα ψέματα που σπέρνουν μμε και κράτος ανα το παγκόσμιο και να μπορεί ο καθένας να ενημερωθεί για αυτή την συγκεκριμένη ιδεολογία και ότι την αφορά.
Θα συνεχίσουμε σύντομα, με ανανεώσεις, και κείμενα...

Και για να μην ξεχνιόμαστε

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Καταγγελία εργαζόμενης στη Μαρφίν

"Νιώθω υποχρέωση απέναντι στους αδικοχαμένους συναδέρφους μου να πω αυτές τις αντικειμενικές αλήθειες. Στέλνω αυτό το μύνημα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όλα τα ενημερωτικά sites. Όποιος έχει ακόμα συνείδηση, ας το δημοσιεύσει. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης.

● Η πυροσβεστική υπηρεσία δεν έχει δώσει έγγραφη άδεια για το συγκεκριμένο κτίριο, η συμφωνία ήταν κάτω από το τραπέζι, όπως άλλωστε γίνεται πρακτικά με όλες τις επιχειρήσεις και τις εταιρείες στην Ελλάδα.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δε ... διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, ούτε μελέτη ούτε εγκατάσταση, δηλαδή ψεκαστήρες οροφής, εξόδους διαφυγής, πυροσβεστικές φωλιές. Μόνο φορητούς πυροσβεστήρες, οι οποίοι φυσικά δε μπορούν να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη πυρκαγιά σε ένα κτίριο φτιαγμένο με προ πολλού ξεπερασμένες προδιαγραφές ασφαλείας.

● Κανένα κατάστημα της τράπεζας δε διαθέτει προσωπικό εκπαιδευμένο στην αντιμετώπιση πυρκαγιών. Ούτε καν στη χρήση των λιγοστών πυροσβεστήρων. Η διοίκηση προφασίζεται πάντα το κόστος και δεν κάνει ούτε στοιχειώδεις κινήσεις για να προφυλάξει το προσωπικό.

● Ποτέ δεν έχει γίνει άσκηση εκκένωσης οποιουδήποτε κτιρίου από τους εργαζόμενους της τράπεζας ούτε έχει γίνει σεμινάριο από πυροσβέστες, ώστε να δοθούν οδηγίες για τέτοιες καταστάσεις. Οι μόνες ασκήσεις που έχουν γίνει στη Mafrin Bank είναι για σενάρια τρομοκρατικών ενεργειών και διαφυγή των μεγάλων κεφαλιών της τράπεζας από τα γραφεία τους.

● Το συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε ειδική πρόβλεψη για φωτιά, παρόλο που λόγω η κατασκευή του είναι πολύ ευαίσθητη κάτω από τέτοιες συνθήκες και παρόλο που ήταν γεμάτο με υλικά από πάνω μέχρι κάτω. Υλικά που παίρνουν φωτιά πολύ εύκολα, όπως χαρτί, πλαστικά, καλώδια, έπιπλα. Το κτίριο αυτό αντικειμενικά είναι ακατάλληλο για χρήση σαν τράπεζα λόγω της κατασκευής του.

● Καμία ομάδα προσωπικού ασφαλείας δεν έχει γνώση πρώτων βοηθειών και πυρόσβεσης, παρόλο που πρακτικά του ανατίθεται με προφορική εντολή κάθε φορά να προστατέψει το κατάστημα. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι καλούνται να γίνουν πυροσβέστες και σεκιούριτι ανάλογα με τις επιθυμίες του κάθε κ.Βγενόπουλου.

● Τα στελέχη της τράπεζας απαγόρεψαν κάθετα και κατηγορηματικά στους εργαζόμενους να φύγουν, παρόλο που οι ίδιοι το ζητούσαν επίμονα από νωρίς το πρωί, ενώ επέβαλλαν στους εργαζόμενους να κλειδώσουν τις πόρτες και επιβεβαίωναν συνέχεια τηλεφωνικά το κλείδωμα του κτιρίου. Όποιος φύγει να μην έρθει αύριο για δουλειά, ήταν η μόνιμη απειλή. Τους έκλεισαν ακόμα και την πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μην επικοινωνούν με τον έξω κόσμο.

● Εδώ και μέρες επικρατεί πλήρης τρομοκρατία στην τράπεζα σχετικά με τις κινητοποιήσεις, με την προφορική προσφορά "ή δουλεύεις ή απολύεσαι".

● Οι δύο αστυνομικοί της ασφάλειας που δουλεύουν στο συγκεκριμένο κατάστημα για τις ληστείες δεν εμφανίστηκαν σήμερα, παρόλο που τα στελέχη είχαν υποσχεθεί προφορικά ότι θα τους φέρουν εκεί.

Επιτέλους κύριοι, κάντε την αυτοκριτική σας και σταματήστε να περιφέρεστε παριστάνοντας τους σοκαρισμένους. Είστε οι υπεύθυνοι για αυτό που έγινε σήμερα και σε κάποιο ευνομούμενο κράτος (σαν κι αυτά που κατά καιρούς χρησιμοποιείτε σαν παράδειγμα από τηλεοράσεως) θα ήσασταν ήδη κρατούμενοι για τις παραπάνω πράξεις. Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ.Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο." [σύμφωνα με πληροφορίες οι υπάλληλοι στη Marfin του συγκεκριμενου καταστήματος παρακαλούσαν απο τις 12 να φύγουν φοβουμενοι ενδεχόμενα επεισόδια.

Διευθυντικό στέλεχος που βρισκόταν σε άλλο κατάστημα τους το απαγόρευσε.

Οταν επεσαν οι μολότοφ οι υπάλληλοι άρχισαν να... ανεβαίνουν προς τα πάνω. Υπήρχε μια σιδεριά και ήταν κλειδωμένα και δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου. Οι υπάλληλοι ένας ένας πηδούσαν απο τον φωταγωγό σε διπλανά κτήρια, στην Costa Boda και στο Βασιλόπουλο για να σωθούν αλλά οι 3 δεν πρόλαβαν, πέθαναν απο τις αναθυμιάσεις."]

Αναδημοσίευση απο www.anarkismo.net

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

1η Μαΐου


1η Μαΐου σήμερα μέρα για κάποιους, μάλλον λίγους, ιστορική, μέρα τιμής αλλά πάνω από όλα μέρα αγώνα και πάλης εργατικής, αλλά για άλλους και κατά πάσα πιθανότητα τους πολλούς, μια άγνωστη μέρα, μια μέρα «αργίας» και μόνο, παραβλέποντας την ιστορία της, αλλά το χειρότερο βρίσκετε σε αυτούς τους κάποιους που παρά την γνώση τους στο τι έγινε, αδιαφορούν ή ακόμη χειρότερα καπηλεύονται αυτή την μέρα. Θα τους παραβλέψουμε αυτούς για λίγο, και θα μιλήσουμε γι αυτό που έχει σημασία.
Στους «ρομαντικούς» αυτή η μέρα έχει χαρακτή στη μνήμη τους, ως ένα σημείο έναρξης ταξικού αγώνα, ένα σημείο επίθεσης στην καταπίεση που δέχεται το εργατικό κίνημα μέχρι να φτάσει εκείνη η μέρα που η εργατιά θα ξεσηκωθεί για να διεκδικήσει αυτά που της αξίζουν και τίποτα λιγότερο(ή περισσότερο). Αυτή είναι η μέρα που δίνει κάποιες ελπίδες αλλά και δύναμη στον βιοπαλαιστή που ζει τη μάχη της ζωής του καθημερινά για να μπορέσει να επιβιώσει και την επόμενη μέρα, ναι αυτή η μέρα και η θύμηση αυτόν που θυσιάστηκαν τότε στο Σικάγο, του δίνει δύναμη έστω και για μια μέρα να συνεχίσει την πάλη για μια καλύτερη ζωή.

Για τον αναρχικό αυτή η μέρα έχει και μια ιδιαίτερη θέση, λόγο και τον συντρόφων που δολοφονήθηκαν χωρίς κανένα λόγο παρά τις ιδέες τους για την συμμετοχή τους αλλά πάνω από όλα γιατί ηγήθηκαν, συσπείρωσαν, ενθάρρυναν το εργαζόμενο να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, να μην σωπάσει. Όμως δεν πρέπει να παραβλέπεται και η συμμετοχή και άλλων τάσεων της αριστεράς, που ήταν επίσης σημαντική, αλλά όπως βλέπουμε από αρκετές ψευδό-αριστερές οργανώσεις να μηδενίζουν τον ρόλο των Αναρχικών ή να μην αναφέρονται καν στο ρόλο τους, ιδιαίτερα από την στιγμή που ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της διαμαρτυρίας, αυτό που κάνουν είναι παραποίηση της ιστορίας και προσβολή στον εργατικό αγώνα μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τα μικρο-πολιτικά τους συμφέροντα.


Χωρίς να μπαίνουμε βαθειά σε ιστορικά θέματα, υπάρχουν πολλοί άλλοι που θα τα μετέφεραν πολύ καλύτερα και σωστά, μια απλή αναφορά μερικών γεγονότων φαίνεται ίσως αναγκαία για να υπογραμμίσουμε την ιστορική σημασία αυτής της μέρας.

1η Μαΐου ξεκινά η απεργία όπως είχε προγραμματιστεί, οι προετοιμασίες και οι λόγοι που κατέληξαν σε αυτή την απόφαση για τους εργάτες πολλοί, αλλά εκείνη την 1η Μαΐου πάρθηκε η απόφαση να ξεκινήσει η απεργία. Στους δρόμους χιλιάδες εργάτες που ξεχύθηκαν, τα εργοστάσια έκλεισαν, και η απεργία ξεκίνησε. Μέρα με την μέρα οι διαδηλωτές πλήθαιναν αλλά χωρίς κάποια σημαντική ενέργεια ή γεγονός πέρα από την ίδια την απεργία να συμβαίνει.
3η Μαΐου και κατά τη διάρκεια ειρηνικής ομιλίας από τον αναρχικό August Spies , απεργοσπάστες απομακρύνθηκαν από τον χώρο της απεργίας(εργοστάσιο McCormick).Οι απεργοί στην προσπάθεια τους να υποχρεώσουν τους απεργοσπάστες να επιστρέψουν πίσω δέχονται ξαφνική επίθεση από πολυάριθμη(μιλάνε για γύρω στους 200) δύναμη αστυνομικών, όπου με υπέρμετρη βία, ακόμη και με χρησιμοποίηση όπλων η κατάληξη ήταν να καταγραφούν νεκροί, και πολλοί τραυματίες(συγκεκριμένος επιβεβαιωμένος αριθμός μάλλον δεν υπάρχει).Η αντίδραση, κοινοποίηση καλέσματος σε νέα διαμαρτυρία για αυτά τα γεγονότα από τον Spies σε Αναρχική εφημερίδα καλώντας τον κόσμο «στα όπλα». Η διαμαρτυρία ειρηνική την επομένη, και έφθασε η νύχτα με τους περισσότερους να έχουν ήδη αποχωρήσει και να μένει ένα μικρό μέρος των διαδηλωτών. Εκείνη τη στιγμή η αστυνομία έκανε πάλι την παρέμβαση της απαιτώντας την ολική διάλυση των διαδηλωτών, κάτι που φυσικά δεν έγινε αποδεκτό και οι διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν. Αυτό που έμελλε να στιγματίσει την συγκεκριμένη διαδήλωση όμως ακολούθησε με μια βόμβα να φεύγει μέσα από τους διαδηλωτές και να σκοτώνει και να τραυματίζει μεγάλο αριθμό εκ των αστυνομικών που ήταν παρόντες. Στη συνέχεια οι αστυνομικοί και βρίσκοντας αυτή την αφορμή άνοιξαν πυρ σκοτώνοντας και τραυματίζοντας και πάλι μεγάλο και ανεξακρίβωτο αριθμό από τους διαδηλωτές, η συγκεκριμένη διαδήλωση βάφτηκε με το περισσότερο αίμα και η κυρίαρχη τάξη, το κράτος και ο τύπος απαιτούσε περισσότερο αίμα. Το κράτος έδρασε όπως ξέρει καλά, συλλαμβάνοντας κάθε γνωστό οπαδό οποιασδήποτε αριστερής ιδεολογίας , αλλά και άλλοι οι οποίοι είχαν μηδαμινή σχέση αλλά η οποιαδήποτε σχέση τους με τους αριστερούς τους «καταδίκαζε» ως ένοχους. Οι κρατούμενοι υπέστησαν πολλά βασανιστήρια άλλοι άντεξαν, άλλοι όχι.
Τέλος, σε δίκη με κατηγορία τη συμμετοχή σε φόνο έφτασαν 8 άτομα(ο Spies, ο Fielden, ο Parsons , ο Adolph Fischer, ο George Engel, ο Michael Schwab, ο Louis Lingg και ο Oscar Neebe) όλοι εκ των οποίων Αναρχικοί!

Όπως βλέπουμε και από μια ομιλία προς τους ενόρκους, που ήταν έτοιμοι να διαλέξουν την μοίρα των 8, το κράτος είχε πλήρη επίγνωση ότι οι 8 δεν είχαν ανάμειξη, αλλά τους δίκαζε για τις ιδέες τους και για παραδειγματισμό.(Η ομιλία: «Ο νόμος δικάζεται. Η αναρχία δικάζεται. Αυτά τα άτομα έχουν επιλεχτεί, έχουν διαλεχτεί από το Ορκωτό Δικαστήριο, και κατηγορούνται επειδή ήταν ηγέτες. Δεν υπάρχουν άλλοι ένοχοι παρά οι χιλιάδες που τα ακολουθούν. Κύριοι του σώματος ενόρκων: καταδικάστε αυτά τα άτομα, κάντε τα παράδειγμα για αυτούς, κρεμάστε τους και σώζεται τους θεσμούς μας, τη κοινωνία μας.»)
19 Αυγούστου και βγαίνει η ετυμηγορία, οι 7 καταδικάζονται σε θάνατο και ο Neebe σε 15 χρόνια φυλακή. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες, αντιδράσεις από όλο τον κόσμο αλλά η μόνη κατάληξη ήταν η θανατική ποινή των Schwab και Fielden και αλλαχθεί σε ισόβια κάθειρξη. Οι υπόλοιπες παρέμειναν. 11 Νοεμβρίου 1887 και οι Parsons, Engel, Spies και Fischer κρεμάστηκαν ενώ ο Lingg είχε αυτοκτονήσει στο κελί του την προηγούμενη.
Μερικά χρόνια αργότερα, και οι προσπάθειες για απελευθέρωση των υπολοίπων συνεχιζόταν, ώσπου ο κυβερνήτης Altgeld τους απελευθέρωσε κάνοντας και ένα σχόλιο σημαντικό για το τι έγινε τότε που έλεγε: « Αυτοί και οι κρεμασμένοι ήταν τα θύματα της «υστερίας, ενός τσούρμου ενόρκων και ενός προκατειλημμένου δικαστή».
Αργότερα, και με τη πάροδο του χρόνου ήρθαν στο φώς στοιχεία φέρνοντας κάποιες υποψίες, πιο κοντά στο να γίνουν βεβαιωμένες αλήθειες, και αυτό αφορούσε την βόμβα που ρίχτηκε στους αστυνομικούς, εκείνη την αιματοβαμμένη μέρα, κάνοντας λόγο για προβοκάτσια μέσα από τα όργανα της αστυνομίας ούτος ώστε να δυσφημιστεί το εργατικό κίνημα, και να δοθεί δικαιολογία για βαριά καταστολή.

Παρόλα αυτά, οι διαδηλώσεις κρίθηκαν ως ένα βαθμό επιτυχημένες καθώς από τη 1η Μαΐου του 1886 και βάση ψηφίσματος, η μέγιστη νόμιμη ώρα εργασίας τέθηκε στις 8 ώρες. Μια μεγάλη επιτυχία της εργατιάς αλλά έχει πολλά ακόμη να παλέψει για να κερδίσει και να επανακατακτήσει αυτά που τις ανήκουν. Γιατί η μάχη δεν τελείωσε τότε, έπρεπε να ήταν μέχρι αυτή την στιγμή ζωντανή, και είναι για κάποιους.
Ίσως να μπήκαμε λίγο περισσότερο στα ιστορικά θέματα, αλλά την ώρα που τα πληκτρολογούσα, δεν μπορούσα να αφήσω καίρια σημεία πίσω, και ελπίζω αυτό να μην κούρασε, αλλά να τόνωσε, να έδωσε δύναμη στον καθένα που το διαβάζει, για να συνεχίσει την μάχη, την σωστή μάχη της εργατιάς, και όχι την ξεπουλημένοι όπως την κατάντησαν καπηλευτές τάχα των αριστερών ιδεών, και χειρότερα, οι αστοί σε πολλές περιπτώσεις για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Γι αυτό στάσου μακριά από τα ξεπουλημένα κόμματα, και οργανώσεις της υποτιθέμενης αριστεράς, διεκδίκησε τα δικαιώματα σου, των γύρω σου, των παιδειών σου, μην συμπορεύεσαι με τους ξεπουλημένους που η έννοια τους είναι η εξουσία στην πλάτη σου. Μην συμπορεύεσαι με αυτούς που σε εκμεταλλεύονται, και στο όνομα της αριστεράς χρησιμοποιούν καπιταλιστικές και δεξιές ιδέες, εξουσιάζοντας σε, και υποδουλώνοντας σε. Ξύπνα, εξεγέρσου, βγές στους δρόμους με τους πραγματικούς συντρόφους σου, αυτούς που νοιάζονται που θα είσαι μετά, όλη την μέρα, όχι με αυτούς που νοιάζονται μόνο που θα είσαι την μέρα τον εκλογών. Βγες διεκδίκησε αυτά που σου ανήκουν και διώξε τους εκμεταλλευτές σου είτε φορούν κόκκινό μανδύα είτε όχι, το μέσα παραμένει καπιταλιστικό και εξουσιαστικό, παραμένει ο εχθρός.
Γιατί οι άνθρωποι τότε δεν χάθηκαν άδικα, χάθηκαν για να δίνουν ελπίδα σε όλη την εργατιά, και για να δίνουν το παράδειγμα, όχι το παράδειγμα της τιμωρίας που ήθελε να δώσει τότε το κράτος, αλλά το παράδειγμα ότι η εξέγερση είναι πιθανή, και με τον εργατικό αγώνα όλα γίνονται γι’αυτό και τα οποιαδήποτε κόμματα δεν σε θέλουν ενωμένο με την εργατιά, σε αποξενώνουν, γι αυτό και τα αφεντικά δημιουργούν κόντρες μεταξύ τις εργατιάς, γιατί όλοι αυτοί φοβούνται, την μέρα που εσύ θα εξεγερθείς και θα τους πάρει όλους το ποτάμι. Για ένα κόσμο πιο ελεύθερο, για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Χιλή: Κάλεσμα για δράσεις αλληλεγγύης

Στις 27 Φλεβάρη 2010, φονικός σεισμός χτύπησε τη χώρα μας προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές κυρίως στην περιοχή ανάμεσα στο Valparaíso και το Los Lagos.

Οι περιοχές που έχουν πάθει τις μεγαλύτερες καταστροφές είναι οι Bío-Bío και Maule.
Άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους και όλα τους τα υπάρχοντα, έχοντας πλέον μείνει στο δρόμο, το κρύο και την πείνα. Οι δρόμοι έχουν καταστραφεί, εμποδίζοντας αφάνταστα την κίνηση καθώς και τη διανομή βοήθειας.

Ως συνήθως, είναι οι φτωχοί εκείνοι που πλήγηκαν περισσότερο από τη φυσική αυτή καταστροφή, αυτοί που δεν έχουν πόρους να ξαναφτιάξουν όλα όσα χάθηκαν.
Κάνουμε έκκληση στον καθένα οπουδήποτε και ειδικά τους ελευθεριακούς συντρόφους μας να επιδείξουν την ταξική τους αλληλεγγύη τις μέρες που έρχονται, βοηθώντας όπως μπορούν τις πιο άσχημα χτυπημένες γειτονιές.
Κάνουμε έκκληση σε ομάδες βοήθειας να βοηθήσουν στη διανομή υλικής βοήθειας και τροφίμων, ειδικά ανάμεσα στους πιο επισφαλείς τομείς, οι οποίοι, μετά από χρόνια οικονομικής δυσπραγίας, γίνονται τόσο εύκολοι στόχοι τέτοιων καταστάσεων. Ταξική αλληλεγγύη τώρα στον λαό μας!
Convergencia Libertaria (Ελευθεριακή Συνέλευση)
http://www.banderalibertaria.cl.vg
Organización Revolucionaria Anarquista Voz Negra (Επαναστατική Αναρχική Οργάωση “Μαύρη Φωνή”)
http://voznegra.entodaspartes.net * Αγγλική μετάφραση από Γραφείο Διεθνών Σχέσεων FdCA. Ελληνική μετάφραση "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", 1 Μάρτη 2010.

convergencia-libertaria@riseup.net

http://www.anarkismo.net

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Ελευθεριακές και αναρχικές ιδέες στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη

Ο αναρχισμός υφίσταται στην περιοχή Ισραήλ και Παλαιστίνης για έναν αιώνα και πλέον. Έχουμε τρία κύματα αναρχικής σκέψης και δράσης που, όμως, δεν συνδέονται μεταξύ τους: τον ελευθεριακό σοσιαλισμό του κινήματος των πρώτων κιμπούτζ, την εκδοτική και πολιτιστική δραστηριότητα των μεταναστών που μιλούσαν τη γλώσσα Yiddish και τον σύγχρονο ισραηλινό αναρχισμό.
Στην Παλαιστίνη υπάρχουν μεμονωμένοι αγωνιστές που υποστηρίζουν αναρχικές απόψεις, αλλά όχι οργανωμένη αναρχική παρουσία. Εκεί κυρίως μαρξιστές όπως το Πατριωτικό Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PFLP) είναι η κύρια δύναμη της λαϊκής αριστεράς. Ωστόσο, η πρώτη Ιντιφάντα (1987-1989) έτυχε σημαντικής υποστήριξης από την πλευρά του διεθνούς αναρχικού κινήματος επειδή ήταν μια εξέγερση από τη βάση κατά την οποία σημειώθηκαν μαζική άρνηση πληρωμής φόρων, γενικές απεργίες, άμεση σύγκρουση με τις ισραηλινές δυνάμεις στις γειτονιές και ίδρυση παράνομων σχολείων και δικτύων αλληλοβοήθειας. Από το 2000 οι Ισραηλινοί και άλλοι αναρχικοί από άλλες χώρες έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο σε εκστρατείες αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους.
Πριν ξεκινήσουμε, να σημειώσουμε ότι το πρώτο, μάλλον, αναρχικό βιβλίο που εκδόθηκε στη γλώσσα Hebrew ήταν το «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη» του Πέτρου Κροπότκιν από τον Menham Poznanski.
Μετέπειτα, έχουμε τον στοχαστή Μάρτιν Μπούμπερ, ο οποίος θεωρείται από μερικούς ως θρησκευόμενος αναρχικός. Ένα από τα πιο γνωστά του έργα είναι το «Μονοπάτια στη Ουτοπία», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1946 στη γλώσσα Hebrew με τίτλο «Netivot be-utopyah», στα αγγλικά το 1949 με τίτλο «Paths in Utopia», στα γερμανικά το 1950 με τίτλο «Pfade in Utopie», ενώ επανακυκλοφόρησε το 1957 με τίτλο «Ο ουτοπικός σοσιαλισμός». Στα ελληνικά κυκλοφόρησε, για πρώτη φορά, το 2000, σε μετάφραση Βασίλη Τομανά, από τις εκδόσεις «Νησίδες». Το έργο αυτό θεωρείται ως συνηγορία υπέρ του κινήματος των κιμπούτζ και γίνονται σε αυτό εκτεταμένες αναφορές στο έργο των Προυντόν, Κροπότκιν και Λαντάουερ, ενώ δημοσιεύονται και αποσπάσματα έργων τους. Ο Μάρτιν Μπούμπερ γεννήθηκε στη Βιέννη το 1887 και σπούδασε στην Αυστρία και τη Γερμανία. Δίδαξε Ηθική και Θρησκειολογία στη Γερμανία μέχρι το 1933 που ανέβηκε στην εξουσία ο Χίτλερ. Μετανάστευσε στο Ισραήλ και μέχρι το 1951 δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, όπου και πέθανε το 1965.

Το πρώτο κίνημα των κιμπούτζ 1910-1926

Κατ΄ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλοι σχεδόν οι συμμετέχοντες στο πρώτο κύμα ήταν πρώτα απ’ όλα σιωνιστές και μετά αναρχικοί ή οτιδήποτε άλλο.
Ωστόσο, οι αναρχικές ιδέες ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο κύμα μετανάστευσης στην περιοχή της Παλαιστίνης και έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ίδρυση των κιμπούτζ. Οι πρώτες 28 κομμούνες που συγκροτήθηκαν στο διάστημα 1910-1914 ήταν αποτέλεσμα εργατικών στάσεων και απεργιών στις αποικίες κατά το πρώτο κύμα της μετανάστευσης. Οι ιδρυτές, κυρίως νέοι και ανύπαντροι, συγκρότησαν τις κομμούνες αυτές με βάση τις αρχές του κολλεκτιβισμού, της ισότητας και της αυτοδιεύθυνσης, στοχεύοντας στην ίδρυση μιας ελεύθερης σοσιαλιστικής κοινωνίας Εβραίων και Αράβων στην Παλαιστίνη.
Ο αναρχισμός αποτελούσε την κύρια κοινωνική θεωρία στο κόμμα των κομμουνάρων αυτών το Hapoel Hatzair (Ο Νέος Εργάτης) η εφημερίδα του οποίου δημοσίευε άρθρα των Προυντόν και Κροπότκιν. Ο Aharon David Gordon (1856-1922), λογιστής στο επάγγελμα, που μετανάστευσε στην Παλαιστίνη σε ηλικία 47 χρόνων, έγινε ο πνευματικός ηγέτης του κόμματος αυτού και ήταν πολύ κοντά στις αναρχικές ιδέες. Επηρεασμένος από τον χασιδικό μυστικισμό και τα έργα των Νίτσε και Τολστόϊ, ο Gordon προώθησε τη συλλογική χειρωνακτική εργασία ως τη θεωρία-«κλειδί» της ιουδαϊκής αναγέννησης και την πνευματική απελευθέρωση διαμέσου της δημιουργικότητας και της επανένωσης με τη φύση. Όντας αντιμιλιταριστής και ειρηνιστής, ο Gordon δεν προπαγάνδισε υπέρ της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους αλλά κάλεσε σε σεβασμό και συνεργασία με τον αραβικό αγροτικό πληθυσμό.
Μια άλλη σημαντική φυσιογνωμία της εποχής ήταν ο Joseph Trumpeldor (1880-1920), επίσης μετανάστης, στρατιώτης, ο οποίος ήταν επηρεασμένος από τον Κροπότκιν, αλλά και τον Τολστόϊ και αυτοχαρακτηριζόταν ως «αναρχοκομμουνιστής και σιωνιστής».
Επηρεασμένος από τον Trumpeldor, ο Gdud Haavoda δημιούργησε μια αποκεντρωμένη κομμούνα η οποία έθεσε ως στόχο της να δημιουργήσει μια Γενική Κομμούνα στην Παλαιστίνη.
Επίσης, ο - κατά κάποιο τρόπο - γνωστός σε μάς Gustav Landauer άσκησε ιδιαίτερη επιρροή στα μέλη της οργάνωσης Hashomer Hatzair (Ο Νέος Φρουρός), μια μεταναστευτική νεολαιίστικη σιωνιστική-σοσιαλιστική οργάνωση η οποία ίδρυσε μια ομοσπονδία του νέου κινήματος των κιμπούτζ κατά τη διάρκεια του τρίτου μεταναστευτικού κύματος που άρχισε το 1919. Τα μέλη της οργάνωσης αυτής έκαναν συγκεκριμένες αναφορές στον αναρχισμό στα καλέσματά τους για μια ανεξαρτησία των κομμουνών, για τις σχέσεις ισότητας, την άμεση δημοκρατία και την πνευματιστική ανανέωση.
Αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 με την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων στη χώρα και την αυξανόμενη οικονομική και πολιτική επιρροή του κινήματος των κιμπούτζ από τους κεντρικούς ισραηλινούς μηχανισμούς που εισήχθησαν από το κόμμα του Ben Gurion, Mapai, οι αναρχικές τάσεις στην Παλαιστίνη ολοένα έφθηναν.

Ο αναρχισμός στη γλώσσα Yiddish, 1948-1989

Μετά την συγκρότηση του ισραηλινού κράτους, έχουμε ένα νέο κύμα επιστροφής των αναρχικών ιδεών καθώς αυτές κυριάρχησαν ανάμεσα στους μετανάστες που μιλούσαν τη γλώσσα Yiddish και οι οποίοι επέζησαν από τις ναζιστικές θηριωδίες. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε σύγκριση με τους συμμετέχοντες στο πρώτο κύμα, οι περισσότεροι συμμετέχοντες στο δεύτερο κύμα, μετανάστες δηλαδή από άλλες χώρες στο Ισραήλ, δεν ήταν σιωνιστές, όμως δεν ήταν και δραστήριοι αντισιωνιστές.
Οι πρώτες αυτές ομάδες «καθοδηγήθηκαν» από τον Eliezer Hirschauge (1911-1954), πρώην υπέρμαχο του αναρχισμού ανάμεσα στη χασιδική νεολαία της Βαρσοβίας και συγγραφέα μιας ιστορίας του πολωνικού αναρχισμού.
Αλλά η όλη δραστηριότητα απέκτησε νέα ώθηση με την άφιξη του Abba Gordin (1887-1964), ο οποίος ήταν ένα από τα πλέον δραστήρια στελέχη της Αναρχικής Ομοσπονδίας της Μόσχας και δραστηριοποιήθηκε έντονα κατά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Από το 1925 ζούσε στη Νέα Υόρκη, όπου στο διάστημα 1936-1957 κυκλοφορούσε τη λογοτεχνική-φιλοσοφική επιθεώρηση «Yiddishe Shriften». Το 1940, δημοσίευσε μια κριτική στον εξουσιαστικό κομμουνισμό με τίτλο «Communism unmasked» («Ο κομμουνισμός χωρίς μάσκα»). Στο Ισραήλ ίδρυσε την ομάδα Agudat Shocharei Chofesh (Σύνδεσμος των Επιζητούντων την Ελευθερία), η οποία διατηρούσε μια μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων με μια σημαντική αναρχική βιβλιοθήκη με έργα στις γλώσσες Yiddish, Hebrew καθώς και στα πολωνικά.
Η οργάνωση αυτή είχε περίπου 150 μέλη και εκατοντάδες ήταν αυτοί που παρακολουθούσαν τις δημόσιες ομιλίες και εκδηλώσεις της. Ο Gordin ήταν ο εκδότης της μηνιαίας επιθεώρησης της οργάνωσης «Problemen/Problemot» που κυκλοφορούσε στις γλώσσες Yiddish και Hebrew. Στην επιθεώρηση δημοσιεύονταν λογοτεχνικά και φιλοσοφικά δοκίμια και ήταν ιδιαίτερα προσανατολισμένη στις πνευματιστικές ρίζες του αναρχισμού καθώς και στην κλασική εβραϊκή και στην τότε επικρατούσα λογοτεχνία στη γλώσσα Yiddish. Ο Gordin διατηρούσε, επίσης, συνεχή αλληλογραφία με σημαντικές περιοδικές εκδόσεις των Yiddish του εξωτερικού, όπως το «Freier Arbeiter Stimme» της Νέας Υόρκης και το «Dos Freie Wort» του Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής.
Μετά τον θάνατο του Gordin, εκδότης της «Problemen/Problemot» έγινε ο Shmuel Abarbanel ο οποίος έμεινε στη θέση αυτή ώς το 1971, όταν ο Joseph Luden (που γεννήθηκε το 1908) ανέλαβε την έκδοση της επιθεώρησης, την συνέδεσε με έναν εκδοτικό οίκο που κυκλοφόρησε πάνω από 15 βιβλία και μπροσούρες λογοτεχνίας και ποίησης και άρχισε να κυκλοφορεί μόνο στα Yiddish. Στην επιθεώρηση εξακολουθούσαν να δημοσιεύονται έργα του Κροπότκιν. Αλλά από τη δεκαετία του 1980 καθώς οι μεγάλοι στην ηλικία αναρχικοί πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο, η οργάνωση άρχισε να φθίνει μέχρι που διέκοψε τη δράση της και η επιθεώρηση σταμάτησε την έκδοσή της στο 165ο τεύχος, τον Δεκέμβρη του 1989. Ήταν η τελευταία αναρχική έκδοση στα Yiddish σε όλο τον κόσμο.

Ο ισραηλινός αναρχισμός από το 1967 μέχρι σήμερα

Αναρχικές τάσεις και απόψεις κυκλοφορούσαν στις τάξεις της ισραηλινής αντιμιλιταριστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς από την αρχή της εμφάνισής της, λίγο μετά την κατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών το 1967. Το κίνημα αυτό δρούσε παράλληλα με το αντίστοιχο των δυτικών χωρών.
Οι ελευθεριακοί ήσαν δραστηριοποιημένοι μέσα από την Ισραηλινή Σοσιαλιστική Οργάνωση (1967-1977) η οποία κυκλοφορούσε το περιοδικό «Matzpen» και συνεργαζόταν στενά με την οργάνωση των Ισραηλινών Μαύρων Πανθήρων, που ήταν ένα μαχητικό κίνημα δεύτερης γενιάς Εβραίων καταγομένων από τις χώρες της βόρειας Αφρικής.
Κατά τη διάρκεια και λίγο μετά τον πόλεμο του 1973 μια άλλη αναρχική ομάδα με την ονομασία The Black Front-Trippy Anarchist Group, δραστηριοποιείτο μέσω μιας κομμούνας στο Τελ Αβίβ, κυκλοφορώντας προκηρύξεις και φυλλάδια με τη γενική επωνυμία «Liberation News» καθώς και κάποια αντιμιλιταριστικά κόμικ με τον τίτλο «Freaky».
Ακόμα, πυρήνες ριζοσπαστών φοιτητών δρούσαν στο Τελ Αβίβ (1976-1977) και την Ιερουσαλήμ (1986-1987). Επίσης, με τον πρώτο πόλεμο στο Λίβανο κυκλοφόρησαν διάφορα ανατρεπτικά προπαγανδιστικά υλικά από την οργάνωση The Committee for Public Health (1982-1987), ενώ ιδρύθηκε και το ισραηλινό τμήμα της Διεθνούς των Αρνητών Πολέμου (War Resisters International) από τον Ουγγροεβραίο αναρχοειρηνιστή Yeshaayahu Toma-Schick (1939-2004).
Το 1975 κυκλοφόρησε στη Νέα Υόρκη από τον εκδοτικό οίκο Buber Press, το βιβλίο του J.E. Cohen «Αναρχισμός και ελευθεριακός σοσιαλισμός στο Ισραήλ: Μελέτη των αντικρατικών κινημάτων».
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ithaka Press στο Λονδίνο, από τους Uri Davis και Norton Mezvinsky, το βιβλίο «Ντοκουμέντα από το Ισραήλ 1967-1973. Αναγνώσματα για μια κριτική του σιωνισμού» («Documents from Israel 1967-1973. Readings for a critique of Zionism»). Ανάμεσα στα άλλα, στο βιβλίο περιλαμβάνεται και μικρό άρθρο της ελευθεριακής σοσιαλιστικής ομάδας-περιοδικού Matzpen.
Από τα τέλη της δεκαετίας της 1980 ο αναρχισμός ήταν κεντρικός στο πολιτικοποιημένο κομμάτι του κινήματος των πανκ καθώς και στο κίνημα των αρνητών στράτευσης κατά τη διάρκεια της παλαιστινιακής Ιντιφάντα.
Και ερχόμαστε στον αναρχισμό των τελευταίων δεκαετιών, αυτόν δηλαδή από το 1990 και μετά, που όμως δεν εέχει καμία αναφοράή επίδραση σε οργανώσεις όπως η Matzpen και θα πρέπει να θεωρηθεί ως “αναρχισμός του τρόπου ζωής” (“life style”) κάτι που βασικά άρχισε με τις ομάδες για τα δικαιώματα των ζώων και την περιβαλλοντική δράση, κυρίως από το 1998-1999, με την People’s Global Action, το δίκτυο One Struggle και τους Anarchists Against the Fence.
Την περίοδο 1991-1993 υπήρξε μια Ισραηλινή Αναρχική Ομοσπονδία η οποία οργάνωσε διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας καθώς και ενάντια στη δημιουργία υποκαταστημάτων Mac Donalds, ενώ αργότερα δημιουργήθηκε και μια ομάδα για τα δικαιώματα των ζώων Anonymus. Η ομάδα αυτή άνοιξε και βιβλιοπωλείο-στέκι στο Τελ Αβίβ, βασικοί θαμώνες του οποίου ήσαν αναρχικοί και πανκ. Παράλληλα με το βιβλιοπωλείο αυτό, λειτουργούσε και μια υπόγεια εκδοτική ομάδα με την επωνυμία «Incidents Publishing».
Ομάδες προπαγάνδας και άμεσης δράσης όπως οι Isra-hell (αργότερα και ιστοσελίδα) και Anarchist Brigade of the Northen Galilee κυκλοφόρησαν φωτοτυπημένα πολιτικά περιοδικά όπως τα «It’s All Lies» και «The War of Words». Ακόμα στο Τελ Αβίβ δημιουργήθηκε η Left Bank με στόχο να παρέχει έναν χώρο στο κίνημα πανκ για συναυλίες, ομιλίες και εκθέσεις.
Στο τεύχος της Άνοιξης του 1988 το αμερικάνικο - από το Ντιτρόϊτ – περιοδικό «Fifth Estate», δημοσιεύτηκε το άρθρο του Lynne Clive «Παλαιστίνη: Η κληρονομιά της κατάκτησης».
Στο τεύχος του Χειμώνα 1988-1989 της γαλλικής ελευθεριακής επιθεώρησης «Le Brice-Glace», δημοσιεύτηκε μεταφρασμένο από την Lorraine Perlman το άρθρο «Το μέλλον της εξέγερσης: Παλαιστίνη» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο «Fifth Estate».
Το κίνημα αναπτύχθηκε γρήγορα κατά τη δεκαετία του 1990.
Το 1992, από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ κυκλοφόρησε το βιβλίο του Chaim Gans, από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Τελ Αβίβ, με τίτλο «Φιλοσοφικός αναρχισμός και πολιτική ανυπακοή».
Κείμενα για τις ελευθεριακές ιδέες είχαν, στο μεταξύ, δημοσιευτεί και από την Καταστασιακή Διεθνή, όπως το άρθρο «Δύο τοπικοί πόλεμοι» το 1967.
Την ίδια περίοδο δημιουργούνται ριζοσπαστικές οικολογικές ομάδες που δημιουργούν κινήσεις άμεσης δράσης ενάντια στην κατασκευή του αυτοκινητόδρομου ταχείας κυκλοφορίας (Cross-Israel Highway). Εμφανίζονται ακόμα ομάδες για τα εδαφικά δικαιώματα των Αράβων, ενώ με επιρροή από τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης του Λονδίνου και του Seattle, στα τέλη του 1999, Ισραηλινοί ακτιβιστές οργανώνουν πάρτι Reclaim The Streets, δραστηριότητες Food Not Bombs, ενώ ιδρύονται το Salon Mazal Infoshop και το Israeli Indymedia.
Το 1994 εμφανίστηκε μια ομάδα με την επωνυμία «Το Αναρχικό Κίνημα στο Ισραήλ», αποτελούμενη από νεαρούς αναρχικούς που δραστηριοποιούνταν στο χώρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των ζώων, στην υποστήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων κ.λπ.
Στη δεκαετία του 1990, ο αναρχικός Ilan Shalif, παλαιό μέλος της Ισραηλινής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης και της Matzpen, δημιουργεί στο Τελ Αβίβ την αναρχική ιστοσελίδα «Κοινωνική Επανάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο». Ο Ilan Shalif, παρά τα 70 του και πλέον χρόνια, συνεχίζει να δραστηριοποιείται μέσα από την ομάδα «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος».
Ο αναρχικός Jonathan Pollack κυκλοφορεί το αναρχικό περιοδικό «Angriculture» στο Τελ Αβίβ. Σήμερα, δραστηριοποιείται και αυτός μέσα από την ομάδα «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος».
Ένα άλλο αναρχικό περιοδικό κυκλοφορεί την ίδια περίπου εποχή από τον Avi Pitshon με τον τίτλο «Essence» και παρουσιάζει θέματα αναρχισμού, τέχνης και αντικουλτούρας, ενώ παρουσιάζει και διάφορα ένθετα με διάφορα θέματα. Ο εκδότης είναι επίσης μέλος και του μουσικού σχήματος «Nisrefet».
Οι Σαντιάγκο και Φρεντερίκο Γκομέζ κυκλοφορούν, επίσης, το αναρχικό περιοδικό «Nekrophilia Lanoar» σε γλώσσα Hebrew, ενώ συμμετέχουν στο μουσικό σχήμα «Nekhei Naatza». Ασχολούνται με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και θέματα τέχνης από αντιεξουσιαστική θεώρηση. Ασχολούνται, ακόμα, με το «Awakening Center», με στόχο την κοινωνική και οικολογική αλλαγή με έμφαση στις αραβο-ισραηλινές σχέσεις, την εναλλακτική κουλτούρα και την κοινοτική δράση της βάσης.
Άλλα αντιεξουσιαστικά και ελευθεριακά μουσικά σχήματα είναι τα «Oi Va’avoi», «Purgatory», «Dictatorshit» και «Megaferet».
Το περιοδικό «The Other Israel» εκδίδεται από τον Άνταμ Κέλλερ, ο οποίος είναι αρνητής στράτευσης. Το 1982, περίπου 2000 Ισραηλινοί στρατιώτες ενώθηκαν κάτω από τη Διακήρυξη της αντιπολεμικής αντιμιλιταριστικής οργάνωσης «Yesh Gvul» - η οποία δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα - και αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στο Λίβανο και περίπου 200 από αυτούς καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης.
Η δεύτερη Ιντιφάντα έδωσε νέα ώθηση στο γενικότερο κίνημα. Δημιουργήθηκε το δίκτυο Ta’ayush (Αραβο-ισραηλινή Κοινοπραξία), που, αν και μη καθαρά αναρχική οργάνωση, οργάνωσε αυθόρμητες εκδηλώσεις και παρέδωσε φορτία με τρόφιμα και άλλα σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, ενώ οργάνωσε και δράσεις υπεράσπισης των αγροτών από τους εποίκους και το ισραηλινό στρατό καθώς οι δεύτεροι επιχειρούσαν να αρπάξουν τη γη των πρώτων.
Από το 2001 αρκετοί αναρχικοί από διάφορες χώρες του κόσμου έφθαναν στην Παλαιστίνη μέσω του International Solidarity Movement (ISM) συμμετέχοντας σε μη βίαιες δράσεις των Παλαιστινίων στην προσπάθεια να διασπάσουν τα στρατιωτικά μπλόκα των Ισραηλινών και να χρησιμεύσουν ως ανθρώπινες ασπίδες αλλά και αυτόπτες μάρτυρες της ισραηλινής θηριωδίας το φθινόπωρο του 2002. Το κίνημα αυτό χαλάρωσε μετά τις δολοφονίες δύο από τους εθελοντές του, των Rachel Corrie και Tom Hurndall, στη Λωρίδα της Γάζας καθώς και του κύματος καταστολής από πλευράς Ισραηλινών που περιελάμβανε επιθέσεις σε διαμερίσματα και γραφεία οργανώσεων, απελάσεις και ακυρώσεις εισόδου στη χώρα.
Από την Άνοιξη του 2003 οι Ισραηλινοί αναρχικοί άρχισαν να οργανώνονται αυτόνομα για μια πιο αποτελεσματική συνεργασία με τους Παλαιστινίους και τους διεθνιστές, ειδικά στην εκστρατεία ενάντια στο τείχος στη Δυτική Όχθη. Τότε ήταν (αρχές του 2004) που έκανε την εμφάνισή της η ομάδα «Αναρχικοί Ενάντια στους φράχτες», η οποία αποτελεί, μάλλον, τον πρόγονο της σημερινής ομάδας «Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος» που διοργανώνει, μαζί με άλλες ομάδες, δράσεις κάθε Παρασκευή στο Bil’in και άλλα.
Εκτός από την ομάδα αυτή, υπάρχει και μια αναρχοκομμουνιστική, κατά βάση, ομάδα στη Χάϊφα.
Τέλος, για μια πιο πληρέστερη διαμόρφωση άποψης για τις αναρχικές και ελευθεριακές ιδέες στο Ισραήλ, υπάρχει στα ελληνικά η μπροσούρα με τίτλο «Αναρχικοί και Εβραίοι. Ιστορία μιας συνάντησης», που εκδόθηκε στην Αθήνα το χειμώνα του 2000 μαζί με το περιοδικό «Αυτονομedia» από τις εκδόσεις «Ελευθεριακή Κουλτούρα». Στην μπροσούρα αυτή περιλαμβάνονται περιλήψεις των διαφόρων εισηγήσεων που έγιναν στη διάρκεια Διεθνούς Συνεδρίου με θέμα «Αναρχικοί και Εβραίοι» που έγινε στο διάστημα 5-7 Μάη 2000 στη Βενετία της Ιταλίας.
* Το κείμενο αυτό γράφτηκε με βάση το κείμενο του Εβραίου αγωνιστή και επίσης μέλους των «Αναρχικών Ενάντια στο Τείχος», Uri Gordon, με τίτλο «Anarchism in Palestine and Israel» (στα αγγλικά στο http://www.ainfos.ca/en/ainfos22239.html) καθώς διάσπαρτα στοιχεία στο διαδίκτυο. O Uri Gordon στο τέλος του κειμένου του παραθέτει τα παρακάτω υλικά ως πηγές άμεσου ενδιαφέροντος και σύνδεσης με το όλο θέμα του κειμένου αυτού: Goncharok, Moshe (2002), Ashes from our Fires: A Historical Survey of the Yiddish Anarchist Movement (Jerusalem: Problemen). In Russian Horrox, James (2008), A Living Revolution: Anarchism in the Kibbutz Movement (Oakland: AK Press) Massey, David (ed., 2002), It's All Lies: Leaflets, Underground Press and Posters ­ The Fusion of Resistance and Creativity in Israel (Tel Aviv: APICC)
Αρχική σύνθεση κειμένου «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», 14 Αυγούστου 2006 και επανασύνθεση 4 Μάη 2009.