17Νοέμβρη-«Ημέρα» μνήμης και πάλης

17 Νοέμβρη, ημέρα μνήμης και τιμής για τα αδέρφια μας που χάθηκαν εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο, ημέρα μνήμης για τον αγώνα που έδωσε η νεολαία, ημέρα μνήμης για τα ιδανικά που πάλεψε η νεολαία τότε, Ψωμί - Παιδεία -Ελευθερία. Ημέρα μνήμης γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τους σκοπούς των φασιστών, δεν θα ξεχάσουμε τους σκοτωμούς των αδερφιών μας, δε θα ξεχάσουμε την καταπίεση και την στέρηση ελευθερίας των ανθρώπων, γι αυτό αυτή η μέρα δεν αποτελεί μόνο μέρα μνήμης και τιμής αλλά και πάλης! Η πάλη ενάντια στον φασισμό, η πάλη για τις ελευθερίες μας, η πάλη ενάντια στην εξουσία και στην δικτατορία, η πάλη για μια καλύτερη ζωή, η πάλη…. ένα από τα μεγαλύτερα ιδανικά.
Το παράδειγμα αυτών τον παιδιών πρέπει να αρχίσει να παίρνει η κοινωνία μας, και όχι ξεπουλημένων «ειδώλων», είναι καιρός η νεολαία να αφυπνιστεί και επιτέλους να πράξει αυτό που είναι ορισμένη να κάνει, αυτό που έκαναν και τα παιδιά τότε το 73, να αντισταθεί, να απαιτήσει και να κατακτήσει τα δικαιώματα της, για ένα κόσμο ελεύθερο και δίκαιο, για μια κοινωνία χωρίς δικτάτορες και φασίστες, γιατί αυτός που σε κυβερνά έστω και αν τον έχεις «επιλέξει» πάλι δικτάτορας σου είναι, και εσύ τον ορίζεις «ανώτερο» σου. Είναι καιρός να αφυπνιστείτε και να πάρετε τα δικαιώματα στα χέρια σας, κανένας δεν είναι ανώτερος σας, το απέδειξαν και τότε στο Πολυτεχνείο, ένας μεγάλος αριθμός κλεισμένος πεινασμένος, αλλά πιστός στον αγώνα του ενάντια στον φασισμό. Αυτοί δεν είχαν «ηγέτες» , ήταν το ξέσπασμα του λαού, του κόσμου, δεν χρειάζεστε κανένα για να «πολεμήσετε», ήρθε ο καιρός να ξυπνήσετε από την νάρκη στην οποία σας έχουν βάλει, να δείτε καθαρά τι γίνεται και τότε είναι που ο λαός και η κοινωνία θα ξεσπάσει ενάντια σε κάθε φασίστα και δικτάτορα που τον ελέγχει, τότε είναι που θα διεκδικήσουμε ένα κόσμο ελεύθερο, χωρίς διακρίσεις και υποταγές. Αυτά «θέλει» να μας διδάξει το Πολυτεχνείο και τα αδέρφια που ήταν εκεί, δεν θα ήθελαν κάθε χρόνο να στήνετε ένα μικρό «πανηγύρι»(γιατί περί πανηγυριού μιλάμε με αυτές της δήθεν εκδηλώσεις τιμής) «εις μνήμη τους» , αυτοί ζητάνε και από εσάς να εξεγερθείτε, αυτό είναι που πραγματικά θα τους κάνει να «νιώσουν περήφανοι», έτσι είναι που τους τιμάτε, το να κάνεις μια εκδήλωση και μετά τελειώνει η «ιστορία» όχι μόνο δεν είναι τιμή προς αυτά τα παιδιά αλλά το θεωρώ και ατίμωση προς αυτούς και τα ιδανικά τους.
Όλοι μαζί λοιπόν να συνεχίσουμε τον λαμπρό δρόμο που χάραξαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου, έχοντας τους εκείνους και τις ιδέες τους για πάντα στην καρδιά! Εμπρός στον αγώνα ενάντια στον φασισμό, εμπρός στον αγώνα για την ελευθερία μας.
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΥΣ
ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΜΑΙ ΚΑΛΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΠΟΛΛΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Υ.Γ :Νιώθω ότι έγραψα πολύ λίγα για να τιμήσω αυτά τα παιδία, αλλά κατάλαβα ότι το νόημα του Πολυτεχνείου δεν μπορείς να το κλείσεις σε ένα κείμενο, έτσι ίσως να έγραψα και πάρα πολλά .