Πρόσφατα, όπως οι πλείστοι θα γνωρίζεται λόγο και του μεγάλου σάλου που δημιούργησαν ΜΜΕ, και κράτος, και μετά από συμπλοκές που έγιναν στα γήπεδα του Νουέβο Κάμπο, στη Λευκωσία έναντι του ΓΣΠ, από οπαδούς της Ομόνοιας και… του γνωστού «εθνικόφρων» παραρτήματος της ΚΟΠ(και όχι μόνο), μετά τα γεγονότα ακολούθησαν συλλήψεις οπαδών, κυρίως από πλευράς των Ομονοιατών, και μεταξύ αυτών μερικοί αντιμετωπίζουν μέχρι και κατηγορίες ανθρωποκτονίας(!!) όπως τα «καλά» μέσα μαζικής εξημέρωσης μας ενημέρωσαν, λόγω και του γεγονότος ότι ένας εκ τον συμμετέχων από την «άλλη ομάδα» βρίσκεται(όπως πληροφορούμαστε και πάλι από τα μμε) στην εντατική του νοσοκομείου, όμως δεν θα μιλήσουμε για τα γεγονότα αυτό κάθε αυτό, δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω, που και να ήθελα να γράψω όντας μη γνώστης του τη έγινε, και τα μόνα που έμαθα είναι από ανακοινώσεις κλπ, δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά η σύλληψης και ο διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης κάποιων πραγμάτων.
Όπως προ είπα συλλήψεις έχουν γίνει σε οπαδούς της Ομόνοιας, και οι κατηγορίες φτάνουν μέχρι και ανθρωποκτονία, αλλά τα μμε και το κράτος, πάλι κατάφεραν να αποκοιμίσουν την κοινωνία περνώντας αυτά που ήθελαν και μόνο, και πράττοντας ως συνήθως με υποκρισία για να προστατεύσουν τα συμφέροντα τους. Όπως φάνηκε από τα βίντεο που βγήκαν στην δημοσιότητα, και ακόμη και από την ίδια την αστυνομική ανακοίνωση, οι οπαδοί της Ομόνοιας βρίσκονταν σε αυτό άμυνα, αφού πρώτοι επιτέθηκαν οι «άλλοι» από τον αυτοκινητόδρομο, με πέτρες, ξύλα και ότι άλλο βρήκαν, πρως τους Ομονοιάτες οι οποίοι διοργάνωναν ένα τουρνουά φούτσαλ, με κύριο του θέμα τον αντιφασιστικό αγώνα. Έτσι οι «κύριοι» με τα πορτοκαλιά , επιτίθωντας κατά την γνωστή τους φασιστική νοοτροπία εναντίων του οποιουδήποτε τους εναντιωθεί, παιδιά, γέροι, αθώοι κλπ, εισήλθαν στα γήπεδα όπου και ακολούθησε ότι ακολούθησε. Και όμως τα μμε κατάφεραν να περάσουν την φασιστική επίθεση που έγινε τον τελευταίο καιρό όχι μόνο στα γήπεδα και τα σχετικά, αλλά στους δρόμους, σε καφετέριες, και πολλά άλλα που αποσιωπηεί η «αριστερή» κυβέρνηση και τα μμε, και ρίχνει την ευθύνη της βίας γενικά στου οπαδούς, τους οποίους κυνηγά με εξοντωτικές ποινές, με μόνο στόχο την εκδίωξη τους από τα γήπεδα καθώς είναι το μόνο εμπόδιο τους στην μοντερνοποίηση του ποδοσφαίρου το οποίο ήδη άγγιξε «επικίνδυνα επίπεδα», αλλά καθώς ο οπαδός δεν συνάδει με το «τέλειο» αγγλικό μοντέλο της ηρεμίας, ησυχίας, και τρελών λεφτών από σπόνσορες, και την έλξη πολλών ξένων επενδυτών. Φανερό είναι από τις πρώτες αντιδράσεις της ΚΟΠ και της αστυνομίας, η προσπάθεια περισσότερης καταπίεσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του οπαδού, και απειλές για την υγεία του και εξοντωτικές ποινές. Ήδη εφαρμόζεται το ηλίθιο μέτρο της ταυτότητας, όπου πολύ απλά θα βασανίζει τον οπαδό που προσέρχεται στο γήπεδο με πολύ ωρη καθυστέρηση, αλλά πιο σημαντικό, η αστυνομία θα κατεβαίνει με τον ΕΑΟ(!!!!) για παιχνίδια, και αποφάσισε πως από στάση αμυντική που είχε(αλήθεια πότε υπήρξε αυτή η στάση με οπαδούς, κυρίως τους οπαδούς που δεν είναι εντεταγμένη στη δεξιά?), θα χρησιμοποιεί επιθετική πλέων, για «πάταξη της βίας» η βία της αστυνομίας γίνεται νόμιμη, και πάλι αθώοι θα την πληρώσουν από ένα διεφθαρμένο σύστημα, για τα συμφέροντα των μεγάλων και του κράτους. Αλήθεια ούτε να φανταστώ δεν θέλω πως θα αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί τους οπαδούς πλέον, αν μέχρι τώρα ήταν «αμυντικοί». Και να είστε σίγουροι, η προσπάθεια εξόντωσης των οπαδών θα συνεχίσει με ακόμη πιο σκληρά μέτρα, γι αυτό οι σύνδεσμοι είναι ώρα να ξυπνήσουν, και μερικοί από αυτούς να βάλουν κάποιες διαφορές στην πάντα. Συγχαρητήρια αξίζουν στο ΣΥ.Φ.ΑΕΛ, που είναι ο πρώτος σύνδεσμος που συγχρόνως με την κατάσταση που επικρατεί στο ποδόσφαιρο, με τους διαιτητές κλπ, και με την εφαρμογή του συστήματος με τη ταυτότητα, αποφάσισαν την αποχή. Πιστεύω και άλλοι θα ακολουθήσουν, και με άλλες τακτικές, ίσως και η αποχή να μην είναι και η καλύτερη λύση κατά την προσωπική μου άποψη, αλλά αυτό δεν παίζει καμία σημασία.
Τώρα ερχόμαστε και πάλι πίσω στις συλλήψεις και στην υποκρισία κράτους, μμε, κοινωνίας κλπ, όπου και πάλι οι οπαδοί στιγματίζονται χειρότερα και από εγκληματίες, και κυρίως οι οπαδοί προερχόμενοι από μια πιο «αριστερή» τάξη πραγμάτων, και αντίθετη στο σύνηθες «εθνικιστικό αίσθημα». Δεν είναι οι οπαδοί της Ομόνοιας που χαρακτηρίζονται αλήτες, ταραξίες κλπ μετά τα τελευταία γεγονότα? Δεν είναι τα μμε που ζητούν τους ενόχους πίσω από τα κελιά γιατί τόλμησαν άκουσον άκουσον να αμυνθούν απέναντι σε ακόμη μια φασιστική επίθεση? Το κρατικό κανάλι μιλώντας για τους οργανωμένους και συγκεκριμένα για την ΘΥΡΑ 9, λέει κανονίστηκε συνάντηση με τους οργανωμένους, και από κάτω γράφει τίτλο, συνάντηση με τους ταραξίες! Απο πότε οι οργανωμένοι είναι και αντίστοιχα οι ταραξίες? Αυτός μήπως όμως είναι ο σκοπός του κρατικού καναλιού της «αριστερής» κυβέρνησης, να αποπροσανατολίσει το λαο, και να στείλει τα μηνύματα που θέλει προς υπεράσπιση των συμφερόντων του? Φυσικά και έτσι είναι. Δεν είναι τα πρόσωπα τον οπαδών της ΑΕΛ, πριν κάποιο καιρό, που έκαναν τον γύρο των μμε, τηλεοράσεις εφημερίδες και ότι άλλο μέσο υπήρχε για μια απλή συμπλοκή με την αστυνομία και το άναμμα μιας φωτιάς? Γιατί όταν έγιναν τα γεγονότα στο τελευταίο παιχνίδι της περσινής σεζόν στο διακοπέν ντέρμπι με τα επακόλουθα επεισόδια, πάλι τα μμε επικεντρώθηκαν στης «συγκρούσεις» έξω από το γήπεδο, και μέσα οι γνωστοί φασίστες έριχναν αθώους από ύψος στα σκαλιά με το κεφάλι, στις τάφρους και πολλά άλλα? Γιατί σε αυτά τα συμβάντα και πάλι αυτές οι φασιστικές επιθέσεις, δεν ήταν το κύριο θέμα, αλλά θέμα ήταν η βία στους αγωνιστικούς χώρους? Γιατί όταν έχει να κάνει με οπαδούς συγκεκριμένων πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεων η αντιμετώπιση αλλάζει?
Και συνεχίζω με την ανεκτικότητα του κράτους στις φασιστικές επιθέσεις και εκτός γηπέδων. Δεν είναι αυτό εδώ το κράτος και το δικαστήριο του που αθώωσε τους αστυνομικούς που χτυπούσαν χωρίς έλεος δυο ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας χωρίς κανένα απολύτως λόγο? Αυτοί οι ανθρώποι αθωώθηκαν και σιγά σιγα το θέμα αποσιωπήθηκε από τα μμε. Αλήθεια, τα βίντεο είναι αποδεικτικά στοιχεία για όλους εκτός τους αστυνομικούς? Είναι η αστυνομικοί αλήθεια μια ανώτερη εξουσία εδώ, και κάνει ότι θέλει? Και μετά, πόσες επιθέσεις εναντίων τουρκοκυπρίων έχουν καταγραφεί μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων? Αλήθεια γιατί τα μμε γιατί δεν τα αναφέρουν, ενώ στα αυτιά μας φτάνουν ουκ ολίγες περιπτώσεις? Και ακόμα τις λίγες φορές που αναφέρουν, και κάνουν λόγο κυρίως για επιθέσεις σε αυτοκίνητα, κάποιες συγκεκριμένες ημέρες κυρίως, περνούν σχεδόν απαρατήρητα. Υπήρχαν ή δεν υπήρχαν μαρτυρίες για το ποιοι έκαναν τέτοιες πράξεις αλλά οι αστυνομικοί δεν δίνουν σημασία? Τελικά δεν θέλει κανείς την «επανένωση», και όλα τα σχέδια είναι για το θεαθήναι?
Και τέλος οι πρόσφατες επιθέσεις σε στέκια αντιφασιστών, σε στέκια ανθρώπων «διαφορετικών» για τους φασίστες που μισούν την διαφορετικότητα, επιθέσεις σε ανθρώπους που έδειχναν Αναρχικοί κλπ, το κράτος και τα μμε ή τα αποσιωπούσε τελείως, ή η προσέγγιση ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από το αντικειμενικό ρεπορτάζ και αναφορά τον γεγονότων, αλλά μια προσπάθεια να ριχτεί το φταίξιμο στους αντιφασίστες, στα παιδιά της περιοχής της φανερωμένης , γιατί όπως το έκανε φανερό πλέον εδώ και αρκετό καιρό, το κράτος αποφάσισε πως ο «εχθρός» του είμαστε εμείς ο αντιεξουσιαστικός-αντιφασιστικός χώρος, παρά ο φασιστικός, τον οποίο όχι μόνο αφήνει ελεύθερο, αλλά ακόμη και ενισχύει με τις ενέργειες του.
Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς γιατί αυτός ο μονόπλευρος πόλεμος, από ένα κατά τα άλλα όπως διαφημίζει αριστερό κράτος? Πρέπει να σταματήσει η ανοχή στη καταστολή του κράτους, και στην βοήθεια που δίνει απλόχερα στον φασίστικο χώρο να μας χτυπήσει, και όπως με τους «συντρόφους» που είχαν συλληφθεί πριν από λίγο καιρό για ηλίθιους λόγους από την φανερωμένη, έτσι η αστυνομία βρίσκει ακόμη μια ευκαιρία να βάλει πίσω από τα κάγκελα περισσότερους από αυτούς που τολμούν να διαφωνήσουν μαζί της, αλλά και με τα συμφέροντα κράτους και μεγάλων.
Απαιτούμαι την άμεση απελευθέρωση των συντρόφων αλλά το κυριότερο άμεση απόσυρση όλων των κατηγοριών, και επιτέλους το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην αυτοάμυνα και στην ίση αντιμετώπιση. Το δικό σας δε θα περάσει ούτε στα γήπεδα, αλλά ούτε και στους δρόμους, καιρός είναι κάποιοι να ξυπνήσουν, να καταλάβουν επιτέλους ποιοι είναι αυτοί που τους κυνηγούν και πολλοί έρχονται από εκεί που νομίζουν φίλους, και να καθίσουν κάτω με τους πραγματικούς συντρόφους και αδέρφια, για αντιμετώπιση των γεγονότων.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Αυτο-Διαχειριση και η Ισπανικη Επανασταση 1936 - 37
"Για πρωτη φορα μετα τις πρωτες αποπειρες εγκαθιδρυσης του σοσιαλισμου στην Ρωσια, την Ουγγαρια και την Γερμανια μετα τον Πρωτο Παγκοσμιο Πολεμο, ο επαναστατικος αγωνας των Ισπανων εργατων επιδεικνυει εναν νεο μετασχηματισμο απο τις καπιταλιστικες στις συλλογικες μεθοδους παραγωγης, οι οποιες παρα την ατελη τους φυση εφαρμοστηκαν σε πραγματικα εντυπωσιακη κλιμακα." Karl Korsch - 1939.
Τριαντα εξι χρονια μετα τις πρωτες νικες της, η Ισπανικη Επανασταση παραμενει η σημαντικοτερη των διαφορων πρακτικων πειραματων αυτοδιαχειρισης που υλοποιηθηκαν στον αιωνα αυτο. Η εμπειρια των συμβουλιων των Ισπανων εργατων διαμορφωνει μια σημαντικη αφετηρια για το συγχρονο προλεταριατο, τοσο αναφορικα με τα επιτευγματα τους οσο και για τις αποτυχιες τους.
Η ευρεια διαδοση αυτης της ιστορικης διαστασης απο το προλεταριατο αρκει για να τεκμηριωσει τον θεμελιωδως ριζοσπαστικο χαρακτηρα τους. Καταπιεσμενο από τους αστους ιστορικους και απο τους λενινιστες εξισου, καθως και απο εκεινους τους αναρχικους που το λατρευουν ως μια απο τις "χρυσες τους στιγμες", το επαναστατικο κινημα της Ισπανιας συνεχιζει να αποτελει πηγη δυσαρεσκειας για την ιδεολογια. Οι δραστηριοτητες των "ανεξελεγκτων στοιχειων" του Ισπανικου προλεταριατου αποδειχτηκαν σκανδαλωδεις για ολες τις πλευρες. Η επανασταση καταπνιγηκε πολυ πριν την νικη των φασιστων που ηλθε με την συνδρομη Σταλινικων, φιλελευθερων και 'ελευθεριακων' γραφειοκρατων του ιδιου του αναρχικου κινηματος στο ονομα του οποιου εδρασαν τα ριζοσπαστικοτερα μελη της εργατικης ταξης. Ο Ισπανικος 'Εμφυλιος Πολεμος' ξεκινησε αμεσως μετα την ηττα της Επαναστασης.
* Η επανασταση στην Ισπανια αποτελει την τελευταια αντιπαραθεση του παραδοσιακου προλεταριακου κινηματος, και μερος της ιστοριας του αποτελουν ολες οι θετικες διαστασεις του κινηματος καθως και των αντεπαναστατικων δυναμεων και ιδεολογιων που του αντιταχθηκαν. Η αντιπαραθεση μεταξω του Λενινισμου και των συμβουλιων στην Ρωσια επαναληφθηκε στην Ισπανια σε σαφως μεγαλυτερη και σημαντικοτερη κλιμακα. Με την εκ νεου ανακαλυψη των συμβουλιακων μορφων στην πραξη τους, το Ισπανικο προλεταριατο αναδειχθηκε σε απογονο της Κροστανδης και των συμβουλιων της Γερμανιας και της Ιταλιας. Και με τα Ισπανικα συμβουλια επανεμφανιστηκε το επαναστατικο κινημα που ειχε ηττηθει απο την σοσιαλδημοκρατια και τον μπολσεβικισμο. Η Ισπανικη Επανασταση ηταν ενας διεθνης αγωνας, οχι μονο με την εννοια που της αποδιδετε απο το γεγονος πως ολοι οι μαχομενοι προηλθαν απο πολλες και διαφορες χωρες, αλλα και λογω του οτι η υπαρξη της σταθηκε αντιμετωπη με ολες της κυριαρχες δυναμεις του κοσμου. Συμφωνα με την παρατηρηση του Ιταλου αναρχικου, Berneri: "Σημερα πολεμαμε την φρουρα του Burgos, αλλα αυριο θα πρεπει να πολεμησουμε στην Μοσχα προκειμενου να υπερασπιστουμε την ελευθερια μας." Εντουτοις ο πολεμος εναντιον της ιεραρχιας εξελιχθηκε σε αγωνα εναντιον της ιδεολογιας γενικοτερα.
* Πριν τηνεπανασταση η CNT ειχε επιχειρησει να ενσωματωσει τα συμβουλια στα ορια του ιδεολογικου της σχηματος. Το κειμενο που προεκυψε απο την Γενικη Συνελευση της CNT στην Saragossa (Ιουνιος 1936) ουσιαστικα αφορουσε ενα συμβουλιακο προγραμμα το οποιο αναγνωριζε τα συμβουλια ως το βασικο οργανο της επαναστασης. Και ενω η CNT προωθουσε μια επαναστατικη θεωρια για τα εργατικα συμβουλια, η ιδια η CNT δεν ηταν μια συμβουλιακη οργανωση – η αρχη της αμεσης δημοκρατιας με την οποια θα λειτουργουσαν τα συμβουλια δεν αντανακλουσε την δομη της αναρχικης οργανωσης. Ενω και τα διδαγματα της αντεπαναστασης των Μπολσεβικων δεν χαθηκαν απο τους Ισπανους αναρχικους, η αρνηση τους στην 'επαναστατικη' εκπροσωπηση – ενα κομμα που θα διατηρει την εξουσια ενονοματι του προλεταριατου – ηταν κατ’ ουσια μια τυπικοτητα.
Το ζητημα της δημοκρατικης οργανωσης εμελλε να αναδειχθει σε τροχοπεδη για τον αναρχισμο. Αν και η σαφης εκκληση του σε κοινωνικη επανασταση – κατα την διαρκεια της οποιας το προλεταριατο θα αναλαμβανε την διαχειριση των μεσων παραγωγης χωρις την κρατικη διαμεσολαβηση – παραμενει μια απο τις αξιες του αναρχισμου, ο πρακτικος σκοπος της πραγματοποιησης μιας τετοιας επαναστασης δεν ηταν στο μετρο των δυνατοτητων της.
* Η προσπαθεια κατανοησης της Ισπανικης Επαναστασης δεν εγκειται απλα στο ζητημα αναδειξης των "ασυνειδων τασεων σε συνειδητες" αλλα στην ερμηνεια των ενεργειων ενος υψηλου επιπεδου συνειδητοποιησης του προλεταριατου, οι οποιες ωστοσο επικαλυπτονταν απο το πεπλο της ιδεολογιας, χωρις να ειναι σε θεση να την υπερβει. Η εμφανιση των συμβουλιων το 1936 ηταν συνεπεια 50 ετων επαναστατικης δραστηριοτητας, το μεγαλυτερο μερος της οποιας πραγματοποιηθηκε υπο την αιγιδα του Ισπανικου αναρχικου κινηματος.
Ομως η ιδια η επανασταση τονισε την τακτικη αποτυχια των αναρχικων.
Οι απαλλοτριωσεις του Ιουλη αποτελεσαν την απαντηση στην αποτυχημενη αποπειρα των φασιστων να προβουν σε πραξικοπημα και στην αναρχικη εξεγερση. Και η πιστη των αναρχικων στις αποκαλυπτικων διαστασεων δυναμεις της γενικης απεργιας αποδειχθηκε χιμαιρικη. Η CNT-FAI ειχε αποτυχει σε αρκετες εξεγερσεις ηδη στο να διευρυνει τους πυρηνες της επαναστασης περα απο τα τοπικα ορια μερικων πολεων ή ευρυτερων περιοχων. Ως το 1936 η αναρχο-συνδικαλιστικη ιδεολογια ειχε αποδειχθει ξεπερασμενη πια. Η αναπτυξη των εργατικων συμβουλιων κατα την διαρκεια της εξεγερσης του 1933 στην Aragon καθως και στην ανταρσια των εργατων ορυχειων στην Asturias αντανακλουσαν την πρακτικη προοδο ενος προγραμματος που εχτιζε την επαναστατικη κοινωνια με βαση τα συνδικατα. Οι επαναστατικες επιτροπες της Aragon και στην Asturias, οι οποιες ειχαν αυτοδιαμορφωθει ως κοινωνικες και επαναστατικες δυναμεις σε συνδυασμο με τις στρατιωτικες δυνατοτητες τους, θα επαναεμφανιζονταν σε ολη την επικρατεια της Ρεπουμπλικανικης Ισπανιας τον Ιουλιο του 1936 και η ιδια τους η υπαρξη απειλουσε την ηγεσια της CNT-FAI, οσο και εκεινη της Ρεπουμπλικανικης κυβερνησης. Απο την συλληψη του ηδη, το Αναρχικο κινημα στην Ισπανια ειχε διατηρησει μια ατυπη ιεραρχικη δομη, η οποια εδινε σαρκα και οστα στον δυαδικο διαχωρισμο του πολιτικου απο τον οικονομικο τομεα. Και ενω το αναρχικο συνδικατο της CNT θα οργανωνε την εργατικη ταξη προετοιμαζοντας την για την επερχομενη κοινωνικη επανασταση, η προσφατα ιδρυθεισα FAI αποτελεσε μια "ενσυνειδη μειοψηφια" μαχητικων αναρχικων.
Η CNT-FAI ειχε δημιουργηθει πια με βαση μια ελιτιστικη οργανωτικη αντιληψη, ομοια σε μεγαλο βαθμο με την Συμμαχια για την Κοινωνικη Δημοκρατια του Μπακουνιν, την οποια είχε ορισει ως αποτελουμενη απο "συνομοσπονδιες εργατων που διαμορφωνουν ελευθερες συμφωνιες μεταξυ τους, και ενα μικρο μυστικο επαναστατικο σωμα που τις διαπερνουσε ελεγχοντας τις."
Η σε συνθηκες παρανομιας FAI θεωρησε πως αποτελει τον "κινητηρα που παραγει την ποσοτητα εκεινης της θαυμασιας ενεργειας που κινει τα συνδικατα στην κατευθυνση που ανταποκρινεται καλυτερα στις επιθυμιες της Ανθρωποτητας για ανανεωση και χειραφετηση."
Πρακτικα, η εν λογω οργανωση ενεργουσε ως ενα ημι-Λενιστικο πρωτοποριακο κομμα ενω οι υπολανθανουσες ιεραρχικες διαβαθμισεις της CNT-FAI συνολικα θα αναδεικνυονταν σε κοινωνικη πραγματικοτητα μετα τον Ιουλη του 1936. Η τεραστια επαναστατικη δραστηριοτητα των αναρχικων μαζων θα αντιστρεφονταν σε εναν αγωνα οπου η επισημη CNT-FAI θα συμπαρατασσονταν με το αστικο Ρεπουμπλικανικο κρατος και τον νεοτευκτο συμμαχο του, το Κομμουνιστικο κομμα. Οσα επιτευχθηκαν απο τα εργοστασιακα συμβουλια, τις αγροτικες κολλεκτιβες και τις εργατικες πολιτοφυλακες την χρονια του 1936-7 πραγματοποιηθηκαν παρα τις πολιτικες επιλογες και ενεργειες της επισημης αναρχικης οργανωσης. Και παρ’ ολα τα εμποδια που εμφανιστηκαν στο διαβα του, το κινημα για την αυτο-διαχειριση, οπως εκφραστηκε κατα την διαρκεια της Ισπανικης Επαναστασης προσφερει το διαυγεστερο ιστορικο παραδειγμα εφαρμογης του αυθεντικου σοσιαλισμου.
II
"Η συνειδητοποιηση πως προκειται να προκαλεσουν την ανατιναξη της ιστορικης συνεχειας ειναι χαρακτηριστικο των επαναστατικων ταξεων κατα την διαρκεια των ενεργειων τους" (Benjamin)
Η ιστορικη εκρηξη της Ισπανικης Επαναστασης δεν μπορει ναεξηγηθει με το βολικο σχημα του 'Εμφυλιου Πολεμου', καθως αυτη αντανακλουσε την αναπτυξη μιας οξειας ταξικης αντιπαραθεσης στην οποια το Ισπανικο προλεταριατο συμμετειχε τοσο για τον εαυτο της οσο και για να εναντιωθει στον Franco. Η φασιστικη λαιλαπα απαντηθηκε, οχι απο την ανικανη Ρεπουμπλικανικη κυβερνηση, αλλα απο την λαικη εξεγερση, η οποια συμπεριλαμβανε ανδρες, γυναικες και νεους, και καταφερε να καταστρεψει, σε λιγοτερο απο εναν μηνα, ολοκληρο το πλεγμα σχεσεων της Ισπανικης κοινωνιας. Το ενοπλο προλεταριατο κατορθωσε την defacto καταργηση της Εκκλησιας και του Κρατους ενω αντικατεστησε τις καπιταλιστικες μεθοδους παραγωγης με δικης του επινοησης οικονομικες και κοινωνικες μορφες αυτοδιαθεσης.
Στα χρονια που ακολουθησαν τα συμβουλια που δημιουργηθηκαν απο την εργατικη ταξη αναδειχθηκαν στην τριτη δυναμη που εναντιωθηκε τοσο στους φασιστες, οσο και στις προσπαθειες της Ρεπουμπλικανικης κυβερνησης να επανεγκαταστησει την εξουσια της. Η επιτυχια των εργατικων και αγροτικων πολιτοφυλακων δεν μπορει να μετρηθει με απλουστευτικους στρατιωτικους ορους. Ενω απωθουσαν την φασιστικη προελαση, οι πολιτοφυλακες αυτες εφαρμοσαν ενα επαναστατικο προγραμμα απαλλοτριωσεων και κολλεκτιβοποιησεων.
Το σύνθημά τους ηταν "πολεμος και επανασταση ταυτοχρονα" και αποτελεσε την βαση για τις ενεργειες των πολιτοφυλακων. Και οπου αυτο ηταν εφικτο σε ολη την Ρεπουμπλικανικη επικρατεια, οι αγροτες κολλεκτιβοποιησαν την γη τους δημιουργωντας την επαναστατικη εκεινη δυναμη που θα οργανωνε και θα υπερασπιζονταν την επανασταση: "φερουμε εναν νεο κοσμο στις καρδιες μας πια, εναν κοσμο που αναπτυσσεται αυτην ακριβως την στιγμη." (Durruti)
* Η περιοδος των επαναστατικων καταληψεων που ξεκινησε τον Ιουλη απεδειξε την βιωσιμοτητα των συμβουλιακων μορφων. Τα Ισπανικα συμβουλια (αντιθετα προς εκεινα που ειχαν δημιουργηθει στην Ρωσια, την Γερμανια και την Ιταλια) καταφεραν να θεσουν το ζητημα της αυτοδιαχειρισης πρακτικα, υπερβαινοντας την αναγκαιοτητα του εξοπλισμου των εργατων προς οφελος της οργανωσης της παραγωγης. Στις βιομηχανοποιημενες περιοχες της Καταλωνιας, ενα απο τα ισχυροτερα αναρχικα προπυργια, το προλεταριατο αποδειχτηκε ικανο να διαχειριστει και να βελτιωσει την συγχρονη αστικη οικονομια, αυξανοντας την παραγωγικοτητα ενω διατηρουσε παραλληλα και ολες τις αναγκαιες υπηρεσιες για τον γενικο πληθυσμο – η επαναστατημενη Βαρκελωνη αποτελει αδιαψευστο μαρτυρα της επιτυχιας της αυτο-διαχειρισης στην Ισπανια. Παρομοια αποτελεσματα επιτευχθηκαν και στις αγροτικες περιοχες της Aragon και της Valencia, οπου οι συγχρονες αγροτικες τεχνικες εισηχθησαν στην διαδικασια της κολλεκτιβοποιησης. Ωστοσο η ριζοσπαστικοτερη διασταση του κινηματος δεν ηταν ο απλουστευτικος εξορθολογισμος της Ισπανικης οικονομιας, αλλα η προσπαθεια πρακτικης συνειδητοποιησης της κριτικης στην πολιτικη οικονομια. Απο την πρωτη στιγμη των καταληψεων το Ισπανικο προλεταριατο διακυρηξε τον ελευθεριακο κομμουνισμο (communismo libertario), στον οποιο τα χρηματα και η εργασια για την παραγωγη καταναλωτικων προιοντων καταργηθηκαν.
Παρα τις πανθομολογουμενες πρωτογονες οικονομικες συνθηκες, τα Ισπανικα συμβουλια ηρθαν σε θεση να επινοησουν ενα συστημα διανομης και ανταλλαγης το οποιο αντανακλουσε την ποιοτικη καταργηση των σχεσεων καπιταλιστικης παραγωγης.
Το διλημμα που αφορουσε τα 'οικονομικα' ή τα 'ηθικα' κινητρα, ενα προβλημα μονο για τις γραφειοκρατικες ταξεις των ψευτο-σοσιαλιστικων χωρων, δεν απασχολησε καθολου την επαναστατημενη Ισπανια. Η ριζοσπαστικη μεταφραση του αξιωματος "απο καθε εναν συμφωνα με τις δυνατοτητες του/της, για καθε εναν συμφωνα με τις αναγκες της/του" αποτελεσε στην πραγματικοτητα ενα αρκετο ισχυρο κινητρο για το προλεταριατο στην αντιμετωπιση και κυριολεκτικα την υπερκαλυψη των απαιτησεων που επεβαλλε ο πολεμος.
* Η αυθορμητη δυνατοτητα αυτο-οργανωσης που επεδειξε το προλεταριατο της Ισπανιας κατα την διαρκεια της επαναστατικης περιοδου, αποκαλυψε, μια και καλη, τις Λενινιστικες πλανες αναφορικα με την αναγκαιοτητα υπαρξης καποιας "ορθης ηγεσιας".
Η αναλήψη της αμεσης διαχειρισης και προστασιας των μεσων παραγωγης συνοδευτηκε απο την παραλληλη δημιουργια μιας αμεσης δημοκρατιας του προλεταριατου με την οποια τα βασικα οργανα ληψης αποφασεων ηταν τα συμβουλια – "επαναστατικες επιτροπες δημιουργημενες απο τους ανθρωπους προκειμενου να πραγματοποιησουν την επανασταση" (CNT, 20 Δεκεμβριου 1936).
Και παρα τις οποιες διαφορες στα χαρακτηριστικα τους, τα συμβουλια και οι κολλεκτιβες, ουσιαστικα λειτουργουσαν στην ιδια κοινη βαση: εκλογη εκπροσωπων με σκοπο την διευθετηση συγκεκριμενων υποχρεωσεων καιτου συντονισμου των παραγωγικων διαδικασιων – οι εκπροσωποι αυτοι ειχαν περιορισμενες δικαιοδοσιες και υποκεινταν παντα σε αμεση ανακληση απο τις γενικες συνελευσεις των εργατων και/ή των αγροτων, στις οποιες λαμβανονταν και ολες οι σημαντικες αποφασεις.
Περα απο την εγκαθιδρυση αυτης της εσωτερικης δημοκρατιας ομως, τα συμβουλια επιδιωξαν και την επεκταση της δικαιοδοσιας τους στον συντονισμο κοινων δραστηριοτητων. Η ενοτητα που δημιουργηθηκε μεταξυ των εργοστασιακων και των αγροτικων κολλεκτιβων φανερωθηκε οχι μονο στις πολιτοφυλακες οπου εργατες και αγροτες πολεμησαν ο ενας διπλα στον αλλον, αλλα και στην ιδια την ομοσπονδιοποιηση των κινηματων και την μεταξυ τους ανταλλαγη εκπροσωπων. Και ενω οι αστοι κοινωνιολογοι και ιστορικοι εχουν επιχειρησει να σκιαγραφησουν τους αναρχικους αγροτες ως ενα 'πρωτογονο θρησκευτικο κινημα', αρκει να εξετασει κανεις το Προγραμμα της Ομοσπονδιας των Κολλεκτιβων της Aragon ωστε να αντιληφθει την εξελιγμενη συνειδητοποιηση του επαρχιακου προλεταριατου:
"Προτεινουμε την καταργηση των τοπικων συνορων των ιδιοκτησιων που καλλιεργουμε...ενω οι ανεργες ομαδες εργασιες θα αξιοποιηθουν στην ενισχυση των κολλεκτιβων που στερουνται αρκετων χεριων."
Ομως το Ισπανικο κινημα για την αυτο-διαχειριση δεν ηταν μονο μια απαιτηση για μια απλουστερη μορφη τοπικης αυτονομιας - η συμβουλιακη ομοσπονδιοποιηση σχεδιαστηκε ετσι ωστε να παραγκωνισει ολοκληρωτικα την παραδοσιακη μορφη εξουσιας στο συνολο της.
* Η μορφη εμφανισης των συμβουλιων ηταν αμεσα συνδεδεμενη με την οργανωση των εργατικων πολιτοφυλακων, εκει οπου οι αρχες της αμεσοδημοκρατιας αναπτυχθηκαν αρχικα. Τον Ιουλη, οι ενοπλες φαλαγγες του Ισπανικου προλεταριατου, ηταν, κυριολεκτικα, η ιδια η Επανασταση. Και η λειτουργικη τους σημασια τους ηταν εξισουκοινωνικη, οσο και στρατιωτικη.
Η εκκαθαριση των αστικων στοιχειων απο τις πολιτοφυλακες δεν εφαρμοστηκε με σκοπο την 'προασπιση της Δημοκρατιας' αλλα ως ενα αρχικο βημα για τον ριζικο μετασχηματισμο της Ισπανικης κοινωνιας. Αλλωστε οι πολιτοφυλακες δεν σκοπευαν ποτε να αποτελεσουν μερος καποιου τακτικου στρατου. Η δομη τους καθ’ εαυτη αντιπροσωπευε την ριζικη απομακρυνση απο τις παραδοσιακες μορφες διεξαγωγης του πολεμου, απλα και μονο λογω της οργανωσης της σε επαναστατικα δημοκρατικες αρχες. Παρομοια με τις εξεγερμενες στρατιες των επαναστασεων στην Ρωσια και την Γερμανια, οι Ισπανικες πολιτοφυλακες εκπροσωπουσαν τον στρατιωτικο βραχιωνα των συμβουλιων.
Τα συμβουλια των στρατιωτων, αναλογα με τις εργοστασιακες συνελευσεις και τις κολλεκτιβες, εξελεξαν ανακλητους, δικαιοδοτημενους απο αυτα εκπροσωπους. Ενω ο αντι-ιεραρχικος χαρακτηρας των εν λογω πολιτοφυλακων αποδεικνυεται απο το γεγονος πως δεν υπηρχαν βαθμολογικες και μισθολογικες διαφορες. Η ιστορια των Ισπανικων πολιτοφυλακων παραμενει τρανο παραδειγμα ενοπλης προλεταριακης ακεραιοτητας: οι επαναστατημενες φαλαγγες αντιταχθηκαν σε καθε προσπαθεια 'στρατικοποιησης' που σκοπευε στην μετατροπη τους σε τακτικο στρατο, μεχρι τελους. Αφοβα, το συνθημα τους ηταν: "πολιτοφυλακες, ναι! στρατιωτες, ποτε!"
III "Οφειλουμε να φερουμε εις περας την ολικη επανασταση. Οι απαλλοτριωσεις οφειλουν επισης να ειναι συνολικες. Δεν ειναι καιρος για υπνο αυτος, αλλα για δημιουργια...Αν ο Ισπανος εργατης δεν κατακτησει την ελευθερια του, το κρατος θα διατηρησει και θα ανοικοδομησει την εξουσια της κυβερνησης του, καταστρεφοντας, σιγα σιγα, τις κατακτησεις που επιτευχθηκαν μετα απο τοσες χιλιαδες ηρωικες πραξεις." -Solidaridad Obrera, 26 Αυγουστου, 1936
* Παρα την ραγδαια προελαση των εργατικων πολιτοφυλακων στην Ρεπουμπλικανικη Ισπανια ωστοσο, η κοινωνικη επανασταση που ξεκινησε τον Ιουλιο απετυχε στην προσπαθεια της να εγκαθιδρυσει την απολυτη δικαιοδοσια των συμβουλιακων μορφων οργανωσης . Και ενω η Ρεπουμπλικανικη κυβερνηση ειχε αποδυναμωθει σημαντικα, δεν, παραιτηθηκε προς οφελος του προλεταριατου προφανως. Μετα τον Ιουλη, και μεταξυ των δυναμεων της νεας επαναστατικης ταξης και των υπολειμματων της αστικης Δημοκρατιας δυο ηταν οι σημαντικοτερες δυναμεις στην 'Αντι-Φασιστικη' Ισπανια.
Τα συμβουλια του Ιουλη κατεστησαν την κυβερνηση κυριολεκτικα ασχετη, υπερβαινοντας παραλληλα πρακτικα και την συνδικαλιστικη δομη της CNT~FAI, ηττηθηκαν ωστοσο στην αποτυχια τους να αναγνωρισουν την αναγκαιοτητα της εδραιωσης της δυναμης τους - εδραιωση που θα σημαινε αναποφευκτα την εγκαταλειψη ολων των παραδοσιακων οργανωσεων. Αν και το συνθημα ΕΠΑ/UHP (ενωθειτε αδελφια προλεταριοι!) στην Asturias, επανεμφανιστηκε τον Ιουλη ενωνοντας διαφορες τασεις του προλεταριατου γυρω απο ενα κοινο προγραμμα επαναστατικης δραστηριοτητας, οι ιδεολογικες διαφοροποιησεις εκδηλωθηκαν ξανα συντομα αποτρεποντας την ενοτητα με διαρκεια. Και ενω το προλεταριατο διχαστηκε σε κομματικες γραμμες, οι αναρχικοι της πρωτης γραμμης και το POUM (ενα μικρο Μαρξιστικο κομμα) απεμειναν μονοι στην υπερασπιση της Επαναστασης.
Παρ’ ολα αυτα, το επαναστατημενο προλεταριατο αποτελουσε ακομη την πλειοψηφια - αν και δυστυχως δεν αξιοποιησε την θεση του αυτη. Η λανθασμενη εναποθεση της εμπιστοσυνης του στην CNT~FAI οδηγησε σε μια κατασταση οπου οι αναρχικες μαζες βρεθηκαν να συναινουν στην σταδιακη καταργηση της ιδιας τους της δυναμης. Η CNT-FAI επιδιωξε να πεισει το προλεταριατο πως η καταργηση των συμβουλιων και των πολιτοφυλακων ηταν μια αναγκαιοτητα που επεβαλλαν οι επιτακτικες αναγκες του Εμφυλιου Πολεμου επικαλουμενη τα Σταλινικα συνθηματα για "Ενοτητα" και "Πειθαρχια".
* Και ενω το αναρχικο προλεταριατο ανελαβε την ανοικοδομηση της κοινωνιας συμφωνα με τις αρχες της αυτο-διαχειρισης, η επισημη CNT-FAI προετοιμαζονταν ωστε να πραγματοποιησει τον συμβιβασμο της. Η πολιτικη συνεργασιας των αναρχο-γραφειοκρατων εγινε πλεον σαφης οταν παραμερισαν την αντικρατικη τους ιδεολογια προκειμενου να συμμετασχουν στην κυβερνηση. Πεφτοντας ετσι στην παγιδα των Σταλινικων, οι οποιοι οργανωναν με ταχυτητα την Ρεπουμπλικανικη μικροαστικη ταξη σε αντεπαναστατικο κινημα, οι υπουργοι της CNT συναινεσαν στην κυβερνητικη επιθεση εναντιον των συμβουλιων. Η κυβερνηση ευνοησε την δημιουργια δημοτικων συμβουλιων, φροντιζοντας ωστε η UGT (ΓΣΕΕ Ισπανιας) και το Κομμουνιστικο κομμα να εκπροσωπουνται υπεραναλογικα, σε με προσπαθεια αντικαταστασης των προλεταριακων συμβουλιων.
Επιπροσθετα, η ηγεσια της CNT συνεβαλλε στην συνταξη της Εντολης Κολλεκτιβοποιησεων της 24ης Οκτωβριου 1936, με την οποια θα περιοριζονταν η ισχυς των εργατικων συμβουλιων, ενω προς αντικατασταση της αυτο-διαχειρισης προτειναν την δημιουργια μιας μορφης 'εργατικου ελεγχου' με την οποια οι εργατικες επιτροπες υποβιβαζονταν σε εναν σαφως συμβουλευτικο και μονο ρολο.
* Η αποτυχια της Ισπανικης Επαναστασης εγκειται στην αδυναμια της να διευρυνθει σε βαθμο τετοιο ωστε τα συμβουλια και οι πολιτοφυλακες να αναλαβουν τον συνολικο ελεγχο του επαναστατικου κινηματος, και, κατα συνεπεια, τον ελεγχο ολοκληρης της Ρεπουμπλικανικης Ισπανιας. Αν και εντυπωσιακα επιτυχημενα στην οργανωση των στρατιωτικων και οικονομικων ζητηματων, τα Ισπανικα συμβουλια απετυχαν, να προσφερουν θετικη και θεωρητικη εκφραση στην ιδια τους την υπαρξη. Ανικανα να αυτοκαθοριστουν σε σχεση με την CNT-FAI, τελικα υπερκεραστηκαν παντου. Καθε προσπαθεια δρασης εναντια στους εχθρους της Επαναστασης που βρισκονταν στο Ρεπουμπλικανικο στρατοπεδο αποτραπηκε.
Οι Σταλινικοι και οι φιλελευθεροι καταφεραν να ανοικοδομησουν τον κυβερνητικο μηχανισμο χωρις καμια απολυτως αντισταση. Ενω τα διαδοχικα Ρεπουμπλικανικα υπουργεια υπονομευσαν τις προσπαθειες αυτοδιαχειρισης, στερωντας την πιστωση απο τα εργοστασια κτλ, χωρις καμια σοβαρη αντιδραση – οι πολιτοφυλακες των αναρχικων, που ειχαν εμποδιστει στο να εξοπλιστουν, δεν αφοπλισαν εκεινους που προετοιμαζαν τον αφανισμο τους. Η καταστροφη της Ισπανικης Επαναστασης δεν, σαφως, επηλθε χωρις καμια αντισταση, αλλα η αναγνωριση της προδοσιας δεν ηρθε για το προλεταριατο παρα μετα τις αρχικες κινησεις εναντια στα συμβουλια και τις πολιτοφυλακες.
Ο Herneriηταν ενας απο τους πρωτους που εθεσαν ανοικτα το κρισιμο ερωτημα που ταλανιζε την επανασταση σε μια ανοικτη επιστολη προς τον αναρχικο πολιτικο Montseny γραφοντας: "Tο διλημμα, πολεμος ή επανασταση, δεν εχει πλεον καμια σημασια. Το μοναδικο διλημμα ειναι το εξης: ειτε νικη επι του Franco μεσω του επαναστατικου πολεμου ή ηττα. Το προβλημα για εσας και αλλους συντροφους ειναι η επιλογη μεταξυ των Βερσαλλιων του Thiers (γαλλος πρωθυπουργος, υπευθυνος για την καταστολη της Παρισινης κομμουνας του 1871) και της Κομμουνας του Παρισιου, πριν την επιτευξη της ιερης συμμαχιας του Thiers με τον Bismarck."
Δυστυχως, οι δυναμεις των Ισπανων Thiers ειχαν ομως ηδη περασει στην δραση, και οι αριστερες αναρχικες μαζες που συνεργαστηκαν με μαχητες του POUM, δεν καταφεραν να αντισταθουν ιδιαιτερα παρα μονο στις αρχες του 1937. Η αριστερη-αναρχικη ομαδα, οι Φιλοι του Durruti, διεξηγαγε μια ευρεια εκστρατεια αφυπνισης μεταξυ των εργατικων πολιτοφυλακων για την υπερασπιση της Επαναστασηας, αλλα μεχρι τοτε η πρωτοβουλια ειχε περασει απο το προλεταριατο στις δυναμεις των εχθρων του πια.
* Η εκστρατεια των αστικων Ρεπουμπλικανικων δυναμεων (η κυβερνηση, το Κομμουνιστικο και το Σοσιαλιστικο κομμα) εναντια στα εργατικα συμβουλια εξελιχθηκε σε ανοικτη τρομοκρατια τον Μαιο του 1937, οταν οι Σταλινικοι και οι Καταλανοι εθνικιστες εισεβαλλαν στο αυτοδιαχειριζομενο Τηλεφωνικο Κεντρο της Βαρκελωνης. Συνεπεια αυτης της ενεργειας ηταν ο αμεσος ξεσηκωμος της εργατικης ταξης της πολης προκειμενου να υπερασπιστει την Επανασταση. Στηθηκαν οδοφραγματα, η αστυνομια αφοπλιστηκε και οι ενοπλοι εργατες ανελαβαν τον ελεγχο της πολης. Η αντεπανασταση θα μπορουσε να ειχε αποτραπει σε εκεινη την χρονικη στιγμη, τουλαχιστον στην Καταλωνια. Οι αναρχικες πολιτοφυλακες στο μετωπο της Αragonπροετοιμαστηκαν για προελαση στην Βαρκελωνη – και η νικη μονο βεβαιη δεν ηταν για την κυβερνηση και τους Σταλινικους.
Οι εργατες της Βαρκελωνης ωστοσο, παρεμειναν σε αποκλειστικα αμυντικες θεσεις δισταζοντας να επεκταθουν περαν των δικων τους περιοχων. Η αδρανεια αυτη ωφελησε εκεινους που επιχειρησαν να ειρηνοποιησουν την κατασταση, και, οπως και στο παρελθον, η κεντρικη ηγεσια της CNT~FAI παρειχε απλοχερα της 'συμφιλιωτικες' της υπηρεσιες – απο την αρχη της εξεγερσης, οι εν λογω διαχειριστες παρετρυναν τους εργατες να αποσυναρμολογησουν τα οδοφραγματα τους και να επιστρεψουν στις εργασιες τους.
Στο ειρηνευτικο σχεδιο της CNT αντιταχθηκαν οι Φιλοι του Durruti καθως και αλλοι που επιζητουσαν την αμυνα των συμβουλιων και μια νικηφορα καταληξη στις συγκρουσεις. Παρα την αντισταση των Φιλων ομως, η CNT συνεχισε τις προσπαθειες της να 'μεσολαβησει' στην αντιπαραθεση και εμποδισε την εισοδο των αναρχικων πολιτοφυλακων στην πολη.
Απομονωμενοι απο καθε εξωτερικη υποστηριξη λοιπον, οι εξεγερμενοι της Βαρκελωνης περικυκλωθηκαν ευκολα. Και ολα αυτα ενω η CNT καλουσε σε 'επιστροφη στην ομαλοτητα,' και οι πρακτορες των Σταλινικων αρχιζαν την εφαρμογη των συστηματικων πια μεθοδων καταστολης, με την επιλεκτικη δολοφονια ομαδων των πλεον ριζοσπαστικων ατομων και του αφοπλισμου των εργατων, επιβαλλοντας κατα αυτον τον τροπο την 'ενοτητα'.
Τους μηνες που ακολουθησαν τον Μαιο, οι τακτικες αυτες εφαρμοστηκαν σε ολοκληρη την Ρεπουμπλικανικη Ισπανια: τα στρατευματα του Lister αφανισαν τις αγροτικες κολλεκτιβες, οι πολιτοφυλακες διαλυθηκαν, το POUM κατεσταλλει βιαια, και η CNT, αναλωσιμη πλεον, αποβληθηκε απο τον κυβερνητικο σχηματισμο. Τα συμβουλια ηττηθηκαν σε εναν μολις χρονο μετα την δημιουργια τους και οι "χιλιαδες ηρωικες πραξεις" του Ισπανικου προλεταριατου αποδειχτηκαν ανεπαρκεις για την αποτροπη της αντεπαναστατικης νικης.
IV
Ομως αυτο που ηταν τοσο δυσκολο να επιτευχθει στην Ισπανια του 1936, αποτελει σημερα τον ελαχιστο κοινο παρανομαστη για οποιαδηποτε προλεταριακη επανασταση. Η εμπειρια απο τα Ισπανικα εργατικα συμβουλια προσφερει ενα παραδειγμα της αρχης μονο των συμβουλιακων δυνατοτητων.
Οι τεχνολογικες υποδομες της συχρονης καπιταλιστικης κοινωνιας θα ενισχυσουν το προλεταριατο στην εντος ολιγων ημερων επιτευξη οσων οι Ισπανοι επαναστατες δεν κατορθωσαν να ολοκληρωσουν- την αυτο-διαχειριση των μεσων παραγωγης. Η προοπτικη του ριζικου μετασχηματισμου της κοινωνιας ειναι σημερα πολυ πιθανοτερη μιας και το 'οικονομικο ζητημα' μπορει και πρεπει να καταστει δευτερευον.
Σε αντιθεση με την Ισπανια οπου η "πληρης απασχοληση" αποτελουσε εναν απο τους επαναστατικους στοχους, η επιτυχια των οποιων μελλοντικων συμβουλιων θα κριθει απο τις συγκεκριμενες προσπαθειες τους να περιορισουν την εργασια οσο το δυνατον περισσοτερο. Ενω λογω των ακραιων συνθηκων κρισιμοτητας που την προκαλεσαν, η Ισπανικη Επανασταση δεν ηταν ποτε μια γιορτη, ουτε καν στον βαθμο που υπηρξε η Κομμουνα. Η ικανοποιηση που στερηθηκαν οι Ισπανοι προλεταριοι αναμενει τους σημερινους επαναστατες ομως.
* Περα απο τις οικονομικες και τεχνικες εξελιξεις που διαφοροποιουν το συχρονο προλεταριατο από την παραδοση των Ισπανικων συμβουλιων, μια ουσιωδης συνδεση παραμενει –πολλα απο τα προβληματα που προεκυψαν το 1936 θα συνεχισουν να απασχολουν καθε επαναστατικο κινημα. Παρα την ηττα της, η Ισπανικη Επανασταση αναδεικνυει τον ρολο που επαιξαν οι εχθροι της, εχθροι που βρεθηκαν μεταξυ των προλεταριων διαχειριστων και δεν ειναι τοσο ευκολα αναγνωρισιμοι οσο οι γελοιοι των διαφορων Λενινιστικων κομματικων καταβολων.
Συμφωνα με το Ισπανικο παραδειγμα, η δυναμη των συμβουλιων δεν υποκυπτει παντα σε καποιο εξωτερικο 'κακο', οπως πολυ ανετα θα μπορουσαν να ειναι ο Noske (γερμανος πολιτικος, υπευθυνος για την καταστολη της Σπαρτακικης εξεγερσης στην Γερμανια τον Ιανουαριο του ’19) και ο Trotskyαυτου του κοσμου. Τα συμβουλια μπορουν ανετα να χασουν απο μονα τους οταν αποτυγχανουν να εφαρμοσουν την προγραμματικη τους παντου.
Το συγχρονο προλεταριατο θα καταφερει να αποφυγει την τυχη της επαναστατημενης Κροστανδης και της Βαρκελωνης μονο με την συνειδητοποιηση της τεραστιας αποστολης που την αναμενει. Οι παραδειγματικες ενεργειες των Ισπανικων συμβουλιων και των πολιτοφυλακων δεν θα μπορουσαν ωστοσο να αντισταθμισουν την αποτυχια του Ισπανικου προλεταριατου να αντιληφθει τα εμποδια που παρεμεναν στον δρομο του. Κατα συνεπεια, η ριζοσπαστικη ιστορια του μελλοντος θα ειναι συνειδητοποιημενη ή δεν θα ειναι τιποτα.
*Δυστυχώς δεν θυμάμαι απο που το βρήκα αυτό το εξαιρετικό κείμενο, αν κάποιος ξέρει και το έχει ξαναδεί ας μου αφήσει ένα μύνημα να βάλουμε την πηγή.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Ο ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ -Μαξ Νεττλώ
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην αγγλική «Freedom» το Φεβρουάριο του 1921, λίγο μετά το θάνατο του Κροπότκιν τον ίδιο χρόνο, με τον τίτλο «Kropotkin at Work». Το 1998 κυκλοφόρησε σε ξεχωριστή μπροσούρα από το Barricade Books/Infoshop, στη Μελβούρνη, από όπου και έγινε η μετάφραση που ακολουθεί).
Η προσωπικότητα και οι ιδέες του Κροπότκιν ήσαν τόσο πολύ διαδεδομένες ανάμεσα στους συντρόφους και το ευρύ κοινό, τουλάχιστον μέχρι το 1914, που ελάχιστα μόνο μένει να ειπωθούν αυτή την ώρα του θανάτου του, όταν κάποιος δεν έχει διάθεση να συλλέξει το πλήθος των γεγονότων και των εικόνων, να αναλύσει λεπτομερώς ιδέες ή να καταγράψει μικρά γνωρίσματα και ανέκδοτες πτυχές της ζωής του. Ξανά, αυτή η Επανάσταση, που αφέθηκε να χαθεί το 1914 και που από τότε γράφεται με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, με μια αυξανόμενη τάση ωρίμανσης, φαίνεται ακόμα μια τόσο ατακτοποίητη υπόθεση που δύσκολα μπορούμε να υπολογίσουμε τις διαφορετικές απασχολημένες μ’ αυτήν δυνάμεις και τις προβλέψεις για την τελική της κατεύθυνση. Έτσι, με αρκετούς παράγοντες κρυφούς ακόμα, όσον αφορά τη λεπτομερή μας παρατήρηση τουλάχιστον, δεν μπορούμε να κρίνουμε ορθά, αυτή τη στιγμή, την επιρροή του έργου, της ζωής και των ιδεών του Κροπότκιν και να επιμείνουμε σε όλα αυτά που συνέβησαν και με μεγαλύτερη επιμονή σε όλα αυτά που προετοιμάζονται.
Η Εξουσία, την οποία πολέμησε σε όλη του τη ζωή, φαίνεται να είναι νικηφόρα παντού, από τον Ιμπεριαλισμό στον Μπολσεβικισμό και, επιπλέον, για τους σκεπτόμενους ανθρώπους αυτές είναι ψεύτικες νίκες, οι τελευταίες και περισσότερο ειδεχθείς εκδηλώσεις της Εξουσίας, η οποία σκάβει τον ίδιο της τον τάφο, με τη δημιουργία μια απέραντης επιθυμίας για πραγματική ελευθερία και συντροφικότητα και οδηγώντας αναπόφευκτα στη στιγμή που θα θεριστούν οι καρποί των σπόρων που έσπειρε ο Κροπότκιν και αρκετοί άλλοι Αναρχικοί.
Όταν σε μερικές χώρες το παρόν σύστημα αμφισβητήθηκε και κατέρρευσε, ήταν πιθανώς αναπόφευκτο το ότι μερικά μεγάλα πολιτικά κόμματα και οι μάζες οι ίδιες, λαχταρώντας για εξουσία και, στην ουσία, δυσαρεστημένες και πεινασμένες, θα άρπαζαν πρώτα τα σκήπτρα της εξουσίας και θα υιοθετούσαν σκληρά εξουσιαστικά μέτρα. Η σειρά της ελευθερίας έρχεται έπειτα και το ερώτημα είναι ποια έκταση θα πάρουν τα γεγονότα τα οποία θα έχουν εμπνευστεί περισσότερο από την υπόθεση για την ελευθερία από ό,τι εκείνα από το 1917 και έπειτα; Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για μας. Βρισκόμαστε στο κέντρο αυτής της διαδικασίας και μια σαφέστερη αποτίμηση του έργου του Κροπότκιν και της διαρκούς του επιρροής πρέπει προς στιγμήν να αναβληθεί.
Είναι απαραίτητο να πούμε ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής του και της δραστηριότητάς του, από τη δεκαετία του 1860 μέχρι και το 1914, έκανε οτιδήποτε ήταν δυνατόν να κάνει κάποιος και ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν να κάνουν μια συνεχή εργασία, εργασία για την επιστήμη και την ανάπτυξη των ιδεών, εργασία για την προπαγάνδα και τη διάδοση των ιδεών, όλα αυτά συνοδευόμενα από σκληρή δουλειά για μια αρκετά μετριόφρονη εξασφάλιση των προς το ζην. Θα μιλήσω για τον Κροπότκιν με βάση όλο το σεβασμό που τρέφω προς αυτόν, ως ένα σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο, με μια σπάνια και τεράστια δραστηριότητα.
Θα μπορούσε να απολαμβάνει τη ζωή ευκολότερα, αλλά οι περιστάσεις τον έδεσαν στην εργασία του για πενήντα-εξήντα χρόνια και, από τη στιγμή που ήταν απασχολημένος, εργάστηκε με σπουδαία θέληση. Πιστεύω ότι οι ιδέες του διαπλάστηκαν από μια σιωπηλή διαδικασία συλλογής υλικού και παρατηρήσεων με την επιστημονική μέθοδο και βασίζοντας τα συμπεράσματά του πάνω σε αυτές. Από τη στιγμή που αυτά τα συμπεράσματα πήραν μορφή στη δεκαετία του 1860 ή και τριάντα χρόνια αργότερα, του προσέδωσαν ένα απίστευτο επίπεδο και φαίνονταν αναλλοίωτα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Από εδώ και πέρα αποδείχτηκε ακούραστος στο να επιζητεί την επιβεβαίωση αυτών των ιδεών, αλλά ποτέ δεν θα έκανε κάποια παρέκκλιση ή θα έβρισκε ώρα για να τις επανεξετάσει ή να αναθεωρήσει τις βάσεις τους. Τουλάχιστον σε μένα, αυτή η άκαμπτη εμμονή σε όλα όσα παρατήρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1860 και τα οποία η μνήμη του κράτησε θαυμάσια, μου φαίνεται κατά κάποιο τρόπο παράξενη και οδηγεί σε μια απομόνωση από την πάντα εξελισσόμενη πρόοδο της επιστήμης. Θα ευχόμουν να δούμε αυτές τις ιδέες να ρίχνονται μέσα στο χωνευτήρι της γενικής επιστημονικής συζήτησης σε ένα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι ήσαν πριν, τροποποιημένες από την κριτική, επαυξανόμενες από την έρευνα αρκετών άλλων και τότε ίσως έρθουν σε μας περισσότερο διευρυμένες και λιγότερο σε προσωπική μορφή. Αλλά αναγνωρίζω ότι αρκετοί είναι οι λόγοι που δεν το έχουν επιτρέψει αυτό και έχουν ακινητοποιήσει τον Κροπότκιν, αν θα μπορούσα να πω, στην οριογραμμή ανάμεσα στην επιστήμη και στην προφητεία. Οι επιστήμονες είναι άφθονοι και προφήτες επίσης, αλλά οι άνθρωποι που έχουν καλλιεργηθεί από την αληθινή επιστήμη και τη μετασχηματίζουν από μόνοι τους επεκτείνοντας την σαν προφήτες είναι πολύ σπάνιοι και η θέση του Κροπότκιν ήταν, με κάποιο σεβασμό μιλώντας, μοναδική. Η λαμπρή πρόοδος των φυσικών επιστημών, μετά τη σπουδαία δουλειά του Δαρβίνου, που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1850, καθώς και οι τεράστιες μη αναπτυγμένες πηγές της Ρωσίας και της Σιβηρίας, τις οποίες ανακάλυψε ο Κροπότκιν με τα ταξίδια του εκεί, παρακίνησε το ενδιαφέρον του για τη φυσική επιστήμη, γινόμενος ένας δραστήριος εργάτης αυτού του τεράστιου ζητήματος, το οποίο ακόμα και στη μοναρχική Ρωσία κανείς δεν το είχε ανακινήσει σχεδόν. Αλλά εδώ η φυσική του ανιδιοτέλεια διαταράχτηκε και όταν είδε την τσαλαπατημένη κατάσταση του λαού, για τον οποίο τα φυσικά πλούτη και ο ορυκτός πλούτος της Ρωσίας καθώς και όλες οι έρευνες του Δαρβίνου, του Χάξλεϊ και του Σπένσερ δεν σήμαιναν απολύτως τίποτα, αυτός παράτησε την ακαδημαϊκή του καριέρα και τάχθηκε ολόψυχα με αυτούς που ήδη προετοιμάζονταν για την Ρώσικη Επανάσταση. Γι’ αυτό, μετά τα ταξίδια και τις σπουδές του στη δεκαετία του 1860, αλλά και την αρκετή χειρωνακτική δουλειά στο χώρο αυτό, τις μεταφράσεις και ανάλογες δουλειές για τα προς το ζην, επέδειξε την ίδια θέληση για δουλειά για επαναστατικούς σκοπούς, με τα ταξίδια για την οργάνωμυστικής προπαγάνδας, συνελεύσεις, ομιλίες και τυπογραφική δουλειά καθώς και τις δικές του μυστικές διαλέξεις, μια δραστηριότητα με το προσωπείο ενός εργαζόμενου ανθρώπου. Το ενδιαφέρον του ήταν πάντα επιμελέστατο, πήγαινε κατευθείαν στη βάση των πραγμάτων και έκανε την πραγματική δουλειά, μικρή ή μεγάλη, όπως απαιτείτο, από μια επαναστατική ομιλία μέχρι το σχεδιασμό ενός πλάνου για την αναδιοργάνωση του κινήματος σε όλη τη Ρωσία.
Πρώτα ταξίδεψε στο εξωτερικό στο διάστημα 1871-72 και, χωρίς άλλο, απέκτησε επαφές με τα μικρά Αναρχικά τμήματα της Διεθνούς στην Ελβετική Ιούρα, τα οποία τον γοήτευσαν και τα οποία πάντα τα θυμόταν και τα αγαπούσε. Μετά από μια περίοδο έντονης δραστηριότητας στη Ρωσία, τη σύλληψή του, τη φυλάκιση και την απόδρασή του, καθώς και μια παρατεταμένη περίοδο στο Λονδίνο, ενός άγονου τότε μέρους για επαναστάτες, επέστρεψε στην Ελβετική Ιούρα και από τα τέλη του 1876 και έπειτα, για μερικά χρόνια, έγινε η ψυχή της Αναρχικής Διεθνούς. Το κίνημα εκείνη την εποχή είχε παρακμάσει όσον αφορά την εξωτερική του απεύθυνση και η μορφή της διεθνούς ομοσπονδίας, όντας χωρίς αξιώσεις και ελαστικότητα, θεωρήθηκε εντελώς περιττή από τους ντόπιους προπαγανδιστές, μέχρι την αναδιοργάνωση του Σαιντ Ιμιέ, το 1872. Ακόμα, μερικοί από τους πρώτους προπαγανδιστές, εκείνοι που συμμετείχαν στο φανερό κύκλο του Μπακούνιν, τον επονομαζόμενο «Συμμαχία», συνέχισαν να συνέρχονται, να γράφουν ο ένας στον άλλον ή να συναντιούνται και έτσι ο Κροπότκιν έγινε σε λίγο ένας από αυτούς, ο πιο φλογερός και ο πιο δραστήριος της εποχής, ενθαρρύνοντας πάντα αυτούς των οποίων η προπαγάνδα στην περίοδο αυτή της γενικής αντίδρασης τους είχε κατά κάποιο τρόπο κουράσει. Συνέβη να γνωρίζω, από τις επαφές μου με τον Τζέϊμς Γκιγιώμ, τον αριθμό των διεθνών επιστολών που απευθύνονταν στον Κροπότκιν, που αποδεικνύουν και τις σχέσεις του, τις προσπάθειές του, αλλά και την κατάσταση του κινήματος, όπως αυτό ήταν στα ενδότερα των χωρών εκείνων όπου η Αναρχική Διεθνής ή τμήματά της υπήρχαν ακόμα, εκτός της Ιταλίας, όπου το κίνημα ήταν πάντα τόσο δυνατό και σε καλή κατάσταση και όπου η βοήθειά του χρειαζόταν ελάχιστα.
Αυτές οι επιστολές, για παράδειγμα, εικονογραφούν το Ισπανικό κίνημα αυτής της περιόδου – όταν η Διεθνής έπρεπε να οργανωθεί υπόγεια για χρόνια – και οι περιστάσεις αυτές οδήγησαν ακόμα σε ένα ταξίδι του Κροπότκιν στην Ισπανία, για να διευθετήσει μερικές υποθέσεις της Διεθνούς εκεί, ένα ταξίδι στο οποίο εντυπωσιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον επαναστατικό ζήλο των Ισπανών εργατών. Μπόρεσε, επίσης, να συντάξει, για κάποιους Γερμανούς Αναρχικούς εργάτες στην Ελβετία, το πρώτο Γερμανικό Αναρχικό πρόγραμμα που κυκλοφόρησε ποτέ και μαζί με τον P. Brousse, από το Μονπελιέ, να δώσει μεγάλη βοήθεια στην πρώτη Γερμανική Αναρχική εφημερίδα, που τότε κυκλοφόρησε στη Βέρνη, την «Arbeiter Zeitung», την οποία, μαζί με ένα σημαντικό αριθμό άλλων Αναρχικών εκδόσεων της εποχής, είχε την άριστη ιδέα να τη στείλει στο Βρετανικό Μουσείο, στο οποίο η φάση αυτή του κινήματος μπορεί να μελετηθεί με εξαιρετική άνεση. Σε μιαν άλλη στιγμή, ξανά, όταν απουσίαζε ο Τζέϊμς Γκιγιώμ, εξέδωσε το «Δελτίο» του Ιούρα (στα Γαλλικά). Εκεί έγραψε για το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο και πήρε θέση υπέρ του Σλαβικού εθνικισμού, που πάντα τον ενέπνεε όταν ξεχείλισε σαν έκρηξη ξανά κατά τη διάρκεια του Ρωσο-ιαπωνικού Πολέμου καθώς και κατά τη διάρκεια των πολέμων των Βαλκάνιων Συμμάχων το 1914, μην εκπλήσσοντας, βέβαια, κανέναν από αυτούς οι οποίοι γνώριζαν τον αναλλοίωτο χαρακτήρα του, τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματά του. Η διεθνής του δραστηριότητα τον οδήγησε στο Βέλγιο, στα Συνέδρια που έγιναν στο Verviers και στο Gent, απ’ όπου έπρεπε να πάει στο Παρίσι, όπου μπήκαν οι πρώτες βάσεις του σημερινού Αναρχισμού. Επέστρεψε στην Ελβετία, όπου εξέδωσε το «Revolte» («Εξεγερμένος»), στις αρχές του 1879 και αυτή η εφημερίδα - στην οποία ο Κροπότκιν από την αρχή έδωσε την πλήρη του προσοχή και μια τεράστια φροντίδα - έγινε γρήγορα το διεθνές όργανο του ανερχόμενου Αναρχισμού, ενώ στη Γαλλία ξέσπασαν σφριγηλά κινήματα, κυρίως στο Παρίσι και στην περιοχή Rhone, στη Λυών και αλλού. Αυτά ήταν τα χρόνια της μεγάλης δραστηριότητας του Κροπότκιν – όταν, εκτός από τη «Rovolte», έγραψε και μια σειρά άρθρων, τα οποία αργότερα ο Ελυζέ Ρεκλύ τα συγκέντρωσε σε έναν τόμο, με τον τίτλο «Λόγια ενός Επαναστάτη» - επέκτεινε την προσωπική του δράση και τις σχέσεις του στη νοτιοδυτική Γαλλία, στην περιοχή της Λυών και, την ίδια στιγμή, βρήκε μια ευχάριστη επιστημονική εργασία, με τη βοήθεια του Ελυζέ Ρεκλύ, στο Clarens, στη λίμνη της Γενεύης, με τους τεράστιους ετήσιους τόμους της γεωγραφίας του, εκτός, βέβαια, από το να απολαμβάνει την κλειστή συντροφικότητα αυτού του ανθρώπου που διέθετε μια μεγάλη κουλτούρα και τις πιο ωραίες Αναρχικές ιδέες.
Θα έρθει μια στιγμή που μερικοί ενθουσιώδεις σκεπτόμενοι και ψυχολόγοι θα συγκρίνουν τον Αναρχισμό του Κροπότκιν και αυτόν του Ρεκλύ, με τον οποίο συνεργάστηκε στενά, που ήσαν πολύ κοντινοί φίλοι και, ακόμα, με τον οποίο φαίνεται - σε μένα τουλάχιστον - ότι έχει μεγάλες διαφορές, αλλά και αξιοσημείωτες συγγένειες. Για μένα ο Αναρχισμός του Κροπότκιν φαίνεται στερεότερος, λιγότερο ανεκτικός, περισσότερο ρυθμισμένος για να είναι πρακτικός, ενώ αυτός του Ρεκλύ φαίνεται να είναι πλατύτερος, θαυμάσια ανεκτικός, ασυμβίβαστος επίσης, βασισμένος σε μια πιο ανθρωπιστική βάση. Υπάρχει περισσότερος χώρος και για τους δύο και εάν ο Αναρχισμός του Κροπότκιν, όντας περισσότερο της εποχής του, ίσως εξαφανιστεί με αυτόν, αυτός του Ρεκλύ μου φαίνεται ότι θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια, αν και ο καιρός να αναγνωριστεί αυτό δεν έχει ακόμα έρθει, αλλά είναι βέβαιο ότι θα γίνει. Το 1881 ο Κροπότκιν συμμετείχε στο Διεθνές Επαναστατικό Συνέδριο στο Λονδίνο, το οποίο αποτέλεσε πρόφαση για τις Ελβετικές αρχές να καταστήσουν την παραμονή του στη Γενεύη και στο Clarens αδύνατη, ενώ μόλις λίγο καιρό αργότερα η δραστήρια ανάπτυξη του κινήματος στην περιοχή της Λυών χρησιμοποιήθηκε από τις Γαλλικές αρχές για να φυλακίσουν και δικάσουν τους πρωταρχικούς προπαγανδιστές - τον Κροπότκιν επίσης - στη Λυών (το 1883), κάτι που οδήγησε στη φυλάκισή του στο Clairvaux, μέχρι τις αρχές του 1886, όταν μια αμνηστία απελευθέρωσε αυτόν, τη Λουίζ Μισέλ και άλλους. Μετά από μια σύντομη περίοδο στο Παρίσι, όπου δεν του επέτρεψαν να μείνει, πήγε στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Harrow, στο Λονδίνο. Πέρασε κάποιες εκτεταμένες και μάλλον πληκτικές περιόδους στο Λονδίνο από το 1876, όταν το Σοσιαλιστικό κίνημα ήταν αρκετά ολιγάριθμο ή βρισκόταν στις αρχές του, όπως το 1881. Τα χρόνια 1884 και 1885 το αντικοινοβουλευτικό τμήμα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας (στην οποία συνυπήρχαν ονομαστοί Αναρχικοί, όπως ο Joseph Lane και ο Sam Mainwaring, εξουσιαστές επαναστάτες, όπως οι Andreas Shue, William Morris και οι φίλοι του και, περιέργως αρκετοί, μάλλον από προσωπικούς λόγους, συγκεκριμένοι Μαρξιστές, όπως οι Avelings, Bax και άλλοι), αποσχίστηκε και ίδρυσε τη Socialist League (Σοσιαλιστική Λίγκα) το 1884. Δυστυχώς, τα γεγονότα αυτά ήσαν τότε άγνωστα στον Κροπότκιν και όταν πήγε στο Λονδίνο το 1886 πρέπει να τα έμαθε όλα αυτά από τον πρώτο του φίλο εκεί, τον H.M.Hyndman και από μερικούς Άγγλους Αναρχικούς που δεν ήσαν μέλη της Σοσιαλιστικής Λίγκας και οι οποίοι, επίσης, προέρχονταν από τουςΣοσιαλδημοκράτες. Το γεγονός αυτό μαζί με τη «φαινομενική» επιρροή των Μαρξιστών, της κόρης του Μαρξ, στη Σοσιαλιστική Λίγκα - και ως ένας αυτόπτης μάρτυρας αυτών των γεγονότων από το τέλος του 1885, νομίζω ότι μπορώ να τονίσω με σιγουριά αυτό το «φαινομενική» - ίσως εμπόδισαν την ανάπτυξη των Αναρχικών του Ιούρα στην Αγγλία, αλλά και γιατί σοβούσε η διαμάχη του Μαρξ με τον Μπακούνιν. Είναι θλιβερό το ότι ο Κροπότκιν φαίνεται να μην έχει άμεση άποψη της πραγματικής κατάστασης και αποφάσισε, από το να μην έχει τίποτα να κάνει με τη Σοσιαλιστική Λίγκα, να σχηματίσει μια ανεξάρτητη ομάδα, η οποία άρχισε τη δράση της μέσω της χρησιμοποίησης της εφημερίδας «Αναρχικός» του σημαντικού αναρχοατομικιστή, H. Seymour, ως οργάνου της, ένα σχήμα συνεργασίας που κατέρρευσε μέσα σε λίγους μήνες. Μετά από αυτό δεν υπήρχε καμία εφημερίδα μέχρι τον Οκτώβρη του 1886, που άρχισε να εκδίδεται η «Freedom» («Ελευθερία»). Η Σοσιαλιστική Λίγκα εκείνη την εποχή συγκέντρωνε τον ανθό του Αγγλικού Επαναστατικού Σοσιαλισμού, κυρίως τους λαϊκούς επαναστάτες που είχαν αρκετά Αναρχικές τάσεις, οι οποίοι αναζωογόνησαν το Αγγλικό κίνημα γύρω στο 1880 - ένας από αυτούς, μάλιστα, ο Joseph Lane, έγραψε το πρώτο Αγγλικό Αναρχικό φυλλάδιο, με τον τίτλο «An Anti-state Communist Manifesto» («Ένα Αντι-κρατικό Κομμουνιστικό Μανιφέστο»), που δημοσιεύτηκε το 1887 – και μερικούς πολύ καλούς ανθρώπους που φαίνονταν ότι ελκύονταν από το Σοσιαλισμό του William Morris, αυτής της περιόδου. Εάν ο Κροπότκιν ενωνόταν με αυτούς αυτή την περίοδο θα τύχαινε μιας πολύ φιλικής υποδοχής και θα είχε πολύ μεγάλες ευκαιρίες για Αναρχική προπαγάνδα. Αρκετοί σύντροφοι που τότε ήσαν στις καλύτερες στιγμές τους, θα μπορούσαν να είχαν έρθει με το μέρος του. Αντίθετα, απέκτησαν την εντύπωση ότι ο Κροπότκιν και, ακόμα, περισσότερο, οι νέοι προσηλυτιστές του Αναρχισμού, οι προερχόμενοι από την SDF, λίγο ενδιαφέρονταν γι’ αυτούς και έτσι ακολούθησαν το δικό τους δρόμο. Μερικοί βρήκαν μόνοι τους το δρόμο προς τον Αναρχισμό, μερικοί, πάντως, χάθηκαν στην αμφιβολία και την αβεβαιότητα. Πάντα αισθανόμουν ότι μια θαυμάσια ευκαιρία χάθηκε εκεί. Πάντως, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που ο Κροπότκιν διάλεξε να κάνει και ποτέ του δεν τσιγκουνεύτηκε τη βοήθειά του στη μικρή ομάδα – την οποία ονόμαζε Freedom Group - και την εφημερίδα της. Τα άρθρα του για αρκετά χρόνια δεν υπογράφονταν και κανείς, παρά μόνο εκείνοι οι οποίοι έκαναν την άμεση επεξεργασία τους, όπως η C.M. Wilson και ο αργότερα σύντροφός μας A. Marsh ή οι στοιχειοθέτες της εφημερίδας, γνώριζαν την τεράστια φροντίδα που ο Κροπότκιν έδωσε σ’ αυτήν. Έχοντας δει μερικές από τις επιστολές του μόνο μιας μικρής περιόδου, προς τον A. Marsh, μπορώ να το βεβαιώσω. Μια παρόμοια βοήθεια έδωσε για χρόνια στη «Revolte» του Παρισιού - η οποία διαδέχτηκε την ομώνυμη εφημερίδα της Γενεύης - και ο Jean Grave είναι ακόμα στη ζωή και μπορεί να το βεβαιώσει. Οι πρώτες εκδόσεις της «Freedom» περιέχουν, όπως πολύ καλά θυμάται ο Jean Grave, ένα ολόκληρο βιβλίο από αυτόν, ολοκληρωμένο ή σχεδόν ολοκληρωμένο, μια σειρά άρθρων (ανυπόγραφων), τα οποία ακολουθούν ένα ήδη δοσμένο σχέδιο, όπως εκείνα που προηγούνται και αποτέλεσαν το «The Words of a Rebel» («Λόγια ενός Επαναστάτη») και αυτά που ακολουθούν, το «The Conquest of Bread» «(Η Κατάκτηση του Ψωμιού»). Η εργασία αυτή συντελέστηκε ανάμεσα στα δύο προαναφερόμενα βιβλία και είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες των Αγγλικών κοινωνικών και πολιτικών θεσμών. Έτσι ακόμα δεν έχει ανακαλυφτεί ίσως ένας αρκετά δημοφιλής πρόλογος στον Αναρχισμό από τον παλιό φάκελο της εφημερίδας αυτής. Ευτυχώς, ο κατοπινός εκδότης του «Nineteenth Century», Knowles, του έδωσε την ευκαιρία να γράψει άρθρα για τη Ρωσία, για τον Αναρχισμό («The Scientific Basis of Anarchy» («Η Επιστημονική Βάση της Αναρχίας»), Φλεβάρης 1887, «The Coming Anarchy» («Η Επερχόμενη Αναρχία»), Αύγουστος 1887 και περισσότερο χώρο για να εργαστεί λεπτομερέστερα πάνω στην οικονομική βάση των ιδεών του, από όπου και τα «The Breakdown of our Industrial Village» («Η Κατάρρευση του Βιομηχανικού μας Χωριού») Απρίλης 1988, «The Coming Reign of Plenty» («Το Επερχόμενο Βασίλειο της Αφθονίας»), «The Industrial Village of the Future» («Το Βιομηχανικό Χωριό και το Μέλλον»), «Brain and Manual Work» («Διανοητική και Χειρωνακτική Εργασία») και «The Small Industries of Britain» («Οι Μικρές Βιομηχανίες της Βρετανίας») Αύγουστος 1900, άρθρα που συμπεριελήφθησαν στο βιβλίο «Fields, Factories and Workshops» («Αγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια»), που κυκλοφόρησε το 1901. Ακόμα δημοσίευσε τη σειρά «Mutual Aid» («Αλληλοβοήθεια»), από το Σεπτέμβρη του 1890 ως τον Ιούλη του 1896, που ακολουθήθηκε από τα άρθρα όπως «The Theory of Evolution and Mutual Aid» («Η Θεωρία της Εξέλιξης και η Αλληλοβοήθεια») Γενάρης 1910, «The Direct Action of Environment on Plants» («Η Άμεση Δράση του Περιβάλλοντος στα Φυτά») Ιούλης 1910, «The Response of Animals to their Environment» («Η Ανταπόκριση των Ζώων στο Περιβάλλον τους») και «Inheritance of Acquired Characters» («Κληρονομιά των Επίκτητων Χαρακτήρων») Μάρτης 1912. Στο μεταξύ, είχε αρχίσει τη συγγραφή μιας ηθικής σειράς, το «The Ethical Needs of the Present Day» («Οι Ηθικές Ανάγκες του Παρόντος») Αύγουστος 1904, το «Morality of Nature» («Ηθική της Φύσης») Μάρτης 1905, το οποίο, νομίζω, δεν συνεχίστηκε εξαιτίας της Ρώσικης επαναστατικής αλλαγής του 1905, που απορρόφησε τον καιρό και τις προσπάθειές του. Οι μελέτες του πάνω στη Ηθική συνεχίστηκαν, αλλά η αυξανόμενη πίεση όσον αφορά το χρόνο του και η προβληματική του υγεία διέκοψαν τις συνεχείς τους εκδόσεις και τελευταία του ανατέθηκε να εργαστεί πάνω στην Ηθική του Ντμιτρίεβο.
Τα άρθρα που γράφτηκαν για το «Nineteenth Century» - παραλείπω διάφορα άλλα για τη Φιλανδία, τις Γαλλικές φυλακές ή τη Γαλλική Επανάσταση κλπ. - αποτέλεσαν τότε τη σπουδαιότερη εργασία από οτιδήποτε κι αν έγραψε, ειδικά τη σειρά άρθρων με τον τίτλο «Recent Science» («Πρόσφατη Επιστήμη»), περίπου 17 μεγάλα άρθρα στο διάστημα 1892-1901, όπου ασχολείται με την επιστημονική πρόοδο σε όλα τα επίπεδα, κάτι που απαίτησε την επιμελέστερη προετοιμασία. Εκτός από αυτά έκανε και διαλέξεις σε ταξίδια στην επαρχία και στη Σκωτία, κυρίως έχοντας να κάνει με ζητήματα που αφορούσαν τη Ρωσία και, για πάνω από είκοσι χρόνια, μιλούσε για την Παρισινή Κομμούνα και τους Μάρτυρες του Σικάγου, ενώ τα ύστερα χρόνια του πάντα έγραφε και έστελνε γράμματα.
Η Ομάδα της «Freedom» κατάλαβε την ενδεχόμενη απομόνωσή της και το 1881 άρχισαν να οργανώνονται διαλέξεις, από τις οποίες θυμάμαι μερικές στις οποίες μίλησε ο Κροπότκιν, στα γραφεία της Σοσιαλιστικής Λίγκας, στην οδό Farringdon του Λονδίνου. Αλλά ακόμα και τότε δεν έγινε καμιά περαιτέρω συνεργασία και αυτό δεν συνέβη μέχρι που το Commonweal Group (Ομάδα «Κοινή Ευημερία») διαλύθηκε εξαιτίας διωγμών το 1894 και η «Freedom», επίσης, θεληματικά διέκοψε την κυκλοφορία της για μερικούς μήνες το 1894-95, μέχρι που οι εναπομείναντες της Commonweal και η «Freedom» συγχωνεύτηκαν και ξανάρχισε η κυκλοφορία της δεύτερης το Μάη του 1895 και από τότε κυκλοφορεί χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα. Κατά κάποιο τρόπο, κανένα από τα γεγονότα αυτά, τη συνταρακτική αυτή περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 1890, δεν έφερε τον Κροπότκιν σε στενή επαφή με το Αγγλικό κίνημα όπως συνέβη πριν - όπως άκουσα από περιγραφές - ανάμεσα σε αυτόν και στο κίνημα στις πολίχνες του Ιούρα και στη Γενεύη. Η φιλολογική εργασία για τα προς το ζειν (βοηθητική γεωγραφική εργασία κλπ) και η υγεία του, που επιδεινώθηκε από τη ζωή στη φυλακή, επίσης τα πολλά καλέσματα από διάφορους για τη φιλολογική του βοήθεια, η αλληλογραφία κλπ., απαιτούσαν τη συνταξιοδότησή του, αλλά αυτός περνούσε περιόδους εντατικής εργασίας σε βιβλιοθήκες και το πρόβλημα ήταν ότι πάντα κατοικούσε σε μια αξιοσημείωτη απόσταση από το κέντρο, στο Harrow, στο Acton, στο Bromley (Kent), στο Muswell Hill και, τελικά, όταν το απαίτησε η υγεία του, στο Brighton και μόνο πέρασε μια παράξενη βδομάδα ή λίγο περισσότερο στο Λονδίνο, κάνοντας πάντα έρευνα στις βιβλιοθήκες. Καθώς διέθεσε όλο του το χρόνο στη μελέτη, στην αλληλογραφία και στους επισκέπτες, δεν μπορούσε πιθανώς να κάνει τίποτα περισσότερο και εάν η επαφή του με το κίνημα του Λονδίνου ήταν συχνότερη, άλλα μέρη της εργασίας του, η οποία απευθύνθηκε σε ένα μεγάλο κοινό, θα πρέπει να είχε περικοπεί. Είχε τόσα πολλά πράγματα στο κεφάλι του, τα οποία οδηγούσαν σε μελέτη, η οποία, όπως όλες οι σοβαρές μελέτες, ποτέ δεν είχαν ένα τέλος. Έτσι ξοδεύτηκε όλη του η ζωή, σαν να ήταν ο ίδιος ενάντια στον αγώνα για ζωή, που σπάνια ήταν τόσο χαρούμενος, όταν, επιτέλους, ανακάλυψε μια ευκαιρία να το κάνει για λίγο. Σε όλα αυτά προστέθηκε και η ευθύνη για μια έρευνας περί Ηθικής, για την οποία υπήρξε αρκετή βιβλιογραφία - ανταγωνιστική στις ιδέες του – που έπρεπε να εξεταστεί προκαταρκτικά. Τότε το αμερικάνικο ταξίδι του, που έγινε κατόπιν μιας πρόσκλησης από το «Atlantic Monthly» για να γράψει τις «Αναμνήσεις» του, μια στροφή πίσω στο πρώτο μέρος της ζωής του απ΄ όπου αναβίωσε όλες τις πρώτες αναμνήσεις του στη Ρωσία και, δια μέσου του οποίου οδηγήθηκε σε αρκετές άλλες αναμνήσεις, για τις οποίες δεν μίλησε στο βιβλίο του «Memoirs».
Γνωρίζοντας το ιστορικό και βιβλιογραφικό μου ενδιαφέρον - το οποίο πάντα υποστήριξε αρκετά φιλικά - μου έδωσε εκείνα τα χρόνια αρκετές προσθήκες στις «Memoirs» του, τις οποίες και φρόντισα να καταγράψω. Αυτή η ανάμνηση της νεότητάς του οδήγησε, επίσης, σε εκείνες τις αμερικάνικες διαλέξεις πάνω στη Ρώσικη λογοτεχνία, το αντικείμενο ενός άλλου βιβλίου του, που εκδόθηκε το 1905. Στο μεταξύ, η Ρωσική Επανάσταση του 1905 προετοιμαζόταν και αυτό τον οδήγησε σε μια ανασκόπηση των μελετών του πάνω στη Γαλλική Επανάσταση του 1789-1794, ένα αντικείμενο το οποίο είχε στο μυαλό του όταν πρωτοπήγε στο Παρίσι, το 1877, αφιερώνοντας τότε κάθε ώρα που μπορούσε στην ιστορική έρευνα. Η μελέτη ενός Ρώσου ιστορικού καθώς και του βιβλίου του F. Rocquans, για τους προδρόμους της Γαλλικής Επανάστασης, τον οδήγησαν σε διάφορα συμπεράσματα των οποίων το «Spirit of Revolt» («Το Πνεύμα της Εξέγερσης»), το 1882, (στο «Revoke») αποτελεί το πρώτο αποτέλεσμα. Το σχετικό άρθρο του 1889 στο «Nineteenth Century», ένα άλλο άρθρο καθώς και μερικά άλλα άρθρα στο περιοδικό «Temps Nouveaux» («Νέοι Καιροί») αποτελούν μια μεταγενέστερη επαύξηση, μέχρι την κατάπτωση των εκδοτών εξαιτίας των συνεχών προσθέσεων και διορθώσεων, που οδήγησαν στην έκδοση του μεγάλου Γαλλικού βιβλίου του των 749 σελίδων (το 1909). Αυτή η τόσο λεπτομερειακή επανεξέταση της Γαλλικής Επανάστασης, η σύγχρονη Ρώσικη Επανάσταση του 1905 και τα επακόλουθά της στα χρόνια που ακολούθησαν - τα περισσότερο σκληρότερα χαρακτηριστικά του Κροπότκιν αυτών των χρόνων που αποκαλύπτονται στο «The Terror in Russia» («Ο Τρόμος στη Ρωσία») Ιούλης 1909 - οι ανανεωμένες επαφές με τη Ρωσία από τις πρώτες του αναμνήσεις που ήδη εξιστορήθηκαν, οι επαφές με ένα μεγάλο αριθμό Ρώσων επισκεπτών από το 1905 και μετά, η συνεργασία του με μια ρώσικη αναρχική ομάδα (που κυκλοφορούσε ένα μικρό έντυπο στο Λονδίνο, στη Ρώσικη γλώσσα, το 1906-1907), οι συναντήσεις του με διάφορους Ρώσους πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες διαφόρων και ποικίλων απόψεων, μορφοποίησαν αρκετά την άποψη του Κροπότκιν για τη Ρωσία στα χρόνια πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ιαπωνικός Πόλεμος αναζωπύρωσε τα πολιτικά του αισθήματα, τα ταξίδια του στη Γαλλία (Βρετάνη και Παρίσι), στη νότια Ελβετία (Λοκάρνο) και στην Ιταλική Ριβιέρα (Ραπάλλο) - παρά την άσχημη κατάσταση της υγείας του - τον έφεραν σε επαφή με διάφορες ομάδες και άτομα και αναζωογόνησε το ενδιαφέρον του για το πολιτικό κουτσομπολιό που του άρεσε, το οποίο όλοι οι προσωπικοί φίλοι όπως ο H.M. Hyndman, ασφαλώς γνώριζαν και το οποίο κατέπληξε όλους εκείνους που πίστευαν, όταν τον πρωτοσυνάντησαν, ότι θα έρχονταν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν αντιμιλιταριστή, αντιπατριώτη διεθνιστή κ.λπ. Το αντίθετο, όμως, σχεδόν συνέβη. Η υπεράσπιση της Γαλλίας και της Ρωσίας ήταν όλο και περισσότερο θέματα υψίστης σπουδαιότητας για εκείνον και όταν ο Ελυζέ Ρεκλύ και ο Τολστόι πέθαναν και απέμεινε ο μόνος από τους παγκόσμια γνωστούς ελευθεριακούς ανθρωπιστές, δεν ύψωσε τη φωνή του στα χρόνια των γενικών πολεμικών προετοιμασιών και των πολέμων, από το 1911 ακόμα, στην Τρίπολη και στα Βαλκάνια. Ο Μαλατέστα μίλησε για τη «ληστεία της Τρίπολης» του 1911, αλλά ο Κροπόκιν έμεινε σιωπηλός όταν ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος του 1912 και με έκανε να πάω από τη μια άκρη του δωματίου μου στην άλλη σαν να δέχτηκα ένα χτύπημα της ρητορικής του δυναμικής, όταν είδε ότι δεν πανηγύριζα για τις νίκες των Βαλκάνιων συμμάχων. Αλλά αρκετά γι’ αυτό το ζήτημα, το οποίο, από το 1914, είναι ένα στοιχείο γενικής παραδοχής. Για μένα είναι απλώς και μόνο η εκδήλωση μιας αίσθησης, η οποία δεν τον είχε αφήσει ούτε για μια στιγμή από τη νεότητά του, τα παιδικά του χρόνια ή όταν ήταν νήπιο και η οποία ποτέ δεν αποκρύφτηκε όταν παρουσιάστηκαν οι ευκαιρίες, όπως το 1876, το 1904, το 1912 και από το 1914 και μετά. Για να συμπληρώσουμε τον ατελείωτο κατάλογο των πρωταρχικών του αντικειμένων μελέτης, ο Κροπότκιν ασχολήθηκε ακόμα και με την εντατική γεωργία, την αποκέντρωση και την τοπική αυτό-ανεξαρτησία, όπως την έλεγε. Από τα πειράματα στο Jersey και τις προσπάθειες του κ. Rowntree για εσωτερικό αποικισμό τα ενδιαφέροντά του επεκτάθηκαν στον Καναδά, όπου ταξίδεψε με το British Association, στη Γαλλική κηπουρική και πάει λέγοντας. Όταν έγραψε μια αναθεωρημένη Γαλλική έκδοση (το 1913) του «Modern Science and Anarchism» («Σύγχρονη Επιστήμη και Αναρχισμός») και επίσης το άρθρο πάνω στον Αναρχισμό στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (σε ένθετο), οδηγήθηκε να εξετάσει τους πρώιμους Αναρχικούς συγγραφείς και επηρεάστηκε πολύ από αρκετές προχωρημένες ιδέες που βρήκε εκεί σε ανύποπτο χρόνο. Ακόμα και ο Φουριέ τον ενδιέφερε αρκετά. Λυπήθηκε μόνο που, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο χρόνος του ήταν τόσο περιορισμένος, με τη βελτίωση μεταφράσεων, την αλληλογραφία και τους επισκέπτες. Η ικανότητά του για εργασία ήταν σοβαρά κλονισμένη και όταν υπερέβη τους ιατρικούς περιορισμούς παροπλίστηκε για βδομάδες και του απαγορεύτηκε κάθε εργασία. Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων πριν το 1914 αισθανόταν πάρα πολύ την ανάγκη να εργάζεται πάντα για βιοποριστικούς λόγους, αν και θα μπορούσε να απολαύσει κάποια πραγματική ξεκούραση, που γι’ αυτόν σήμαινε διάβασμα και συλλογή βιβλίων (επειδή ήταν επίσης και λάτρης του βιβλίου και απολάμβανε το να συλλέγει σπάνιες επαναστατικές εκδόσεις), κάποιες καλλιτεχνικές απολαύσεις, καθώς και ακρόαση των ενδιαφερόντων νέων, με μερικές γρήγορες κρυφές ματιές πίσω από τις κουρτίνες της πολιτικής, ανάμεσα στα άλλα. Αλλά μια τέτοια διασκέδαση δεν μπορούσε ποτέ να την απολαύσει, με καταστρεμμένη την ικανότητά του για εργασία και πολύ επισφαλή υγεία που ποτέ δεν του έδωσαν μια πραγματική ανάπαυλα. Επίσης, κάποια στιγμή ήταν κεφάτος και εύθυμος και αγαπούσε τα αστεία και τα γέλια, αλλά την επόμενη στιγμή ήταν τρομερά σκληρός και σοβαρός και, πάνω απ’ όλα, αμετακίνητος στην εμμονή του στα διαφορετικά νήματα των ιδεών τις οποίες είχε διατυπώσει. Αλλά γιατί επιμένουμε στις αδυναμίες αυτές, οι οποίες, στο κάτω-κάτω, χωρίς αμφιβολία, είχαν τα πλεονεκτήματά τους επίσης και συνεισέφεραν στη σύνθεση μιας μοναδικής προσωπικότητας που ήταν ο ίδιος. Η στάση του το 1914 δεν με εξέπληξε, δεν θα «μπορούσε» να έχει φερθεί διαφορετικά και αυτοί οι οποίοι τον γνωρίζουν πολύ καλά, μπορούσαν να μαντέψουν τη στάση του. Χωρίς να επιθυμούμε να εισάγουμε κάθε αμφισβητήσιμο αντικείμενο, ας μου επιτραπεί να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, αλλά και κατά τη γνώμη των καλά πληροφορημένων Γερμανών συντρόφων (του Γκ. Λαντάουερ, του θύματος του Μονάχου το 1919), ήταν αρκετά απληροφόρητος για τη Γερμανία, για το Σοσιαλισμό των πολιτικών και τον εθνικό χαρακτήρα γενικά. Οι πηγές του προέρχονταν μάλλον από δεύτερο χέρι ή ήταν παραποιημένες και δεν θα μπορούσε να βασίσει κάθε επιστημονική άποψη πάνω σε αυτές, αν και όταν έγραψε για την επιστήμη συμβουλευόταν και αναγνώριζε τις Γερμανικές πηγές με ενδιαφέρον και ακρίβεια. Μπορώ έτσι να αισθανθώ και να καταλάβω τη ζωή του από το 1914 ώς το 1917, καθώς επίσης την τεράστια ικανοποίησή του για τη Ρώσικη Επανάσταση του 1917 και την ελπίδα με την οποία επέστρεψε στη Ρωσία τον καιρό του Κερένσκι. Μερικούς μήνες αργότερα, πάντως, η ζωή του πρέπει να μεταβλήθηκε σε τραγωδία και πρέπει να είχε αυτό το τέλος.
Ο Τολστόι είπε στον τσάρο το 1908: «Δεν μπορώ πλέον να παραμένω σιωπηλός. Πρέπει να μιλήσω», αλλά η φωνή του Κροπότκιν προς το Λένιν δεν ακούστηκε, παρά μόνο σε ελάχιστα γράμματά του προς αυτόν, που κυκλοφόρησαν στο εξωτερικό, αλλά ίσως νόμισε ότι όλοι του οι φίλοι θα μπορούσαν να εκλάβουν τη σιωπή του όπως αυτή του Σπάϊς την ώρα της εκτέλεσής του στο Σικάγο το 1887: «Θα έρθει μια στιγμή που η σιωπή μας θα είναι δυνατότερη από τις πνιγμένες φωνές μας σήμερα». Έτσι η σιωπή του Κροπότκιν καλύπτει μια τραγωδία πριν αυτός εξαφανιστεί, αλλά παραμένει σε μας η χαρούμενη, ακούραστη εργασία του για την ελευθερία, την επιστήμη και την ανθρωπότητα.
Η προσωπικότητα και οι ιδέες του Κροπότκιν ήσαν τόσο πολύ διαδεδομένες ανάμεσα στους συντρόφους και το ευρύ κοινό, τουλάχιστον μέχρι το 1914, που ελάχιστα μόνο μένει να ειπωθούν αυτή την ώρα του θανάτου του, όταν κάποιος δεν έχει διάθεση να συλλέξει το πλήθος των γεγονότων και των εικόνων, να αναλύσει λεπτομερώς ιδέες ή να καταγράψει μικρά γνωρίσματα και ανέκδοτες πτυχές της ζωής του. Ξανά, αυτή η Επανάσταση, που αφέθηκε να χαθεί το 1914 και που από τότε γράφεται με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, με μια αυξανόμενη τάση ωρίμανσης, φαίνεται ακόμα μια τόσο ατακτοποίητη υπόθεση που δύσκολα μπορούμε να υπολογίσουμε τις διαφορετικές απασχολημένες μ’ αυτήν δυνάμεις και τις προβλέψεις για την τελική της κατεύθυνση. Έτσι, με αρκετούς παράγοντες κρυφούς ακόμα, όσον αφορά τη λεπτομερή μας παρατήρηση τουλάχιστον, δεν μπορούμε να κρίνουμε ορθά, αυτή τη στιγμή, την επιρροή του έργου, της ζωής και των ιδεών του Κροπότκιν και να επιμείνουμε σε όλα αυτά που συνέβησαν και με μεγαλύτερη επιμονή σε όλα αυτά που προετοιμάζονται.
Η Εξουσία, την οποία πολέμησε σε όλη του τη ζωή, φαίνεται να είναι νικηφόρα παντού, από τον Ιμπεριαλισμό στον Μπολσεβικισμό και, επιπλέον, για τους σκεπτόμενους ανθρώπους αυτές είναι ψεύτικες νίκες, οι τελευταίες και περισσότερο ειδεχθείς εκδηλώσεις της Εξουσίας, η οποία σκάβει τον ίδιο της τον τάφο, με τη δημιουργία μια απέραντης επιθυμίας για πραγματική ελευθερία και συντροφικότητα και οδηγώντας αναπόφευκτα στη στιγμή που θα θεριστούν οι καρποί των σπόρων που έσπειρε ο Κροπότκιν και αρκετοί άλλοι Αναρχικοί.
Όταν σε μερικές χώρες το παρόν σύστημα αμφισβητήθηκε και κατέρρευσε, ήταν πιθανώς αναπόφευκτο το ότι μερικά μεγάλα πολιτικά κόμματα και οι μάζες οι ίδιες, λαχταρώντας για εξουσία και, στην ουσία, δυσαρεστημένες και πεινασμένες, θα άρπαζαν πρώτα τα σκήπτρα της εξουσίας και θα υιοθετούσαν σκληρά εξουσιαστικά μέτρα. Η σειρά της ελευθερίας έρχεται έπειτα και το ερώτημα είναι ποια έκταση θα πάρουν τα γεγονότα τα οποία θα έχουν εμπνευστεί περισσότερο από την υπόθεση για την ελευθερία από ό,τι εκείνα από το 1917 και έπειτα; Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για μας. Βρισκόμαστε στο κέντρο αυτής της διαδικασίας και μια σαφέστερη αποτίμηση του έργου του Κροπότκιν και της διαρκούς του επιρροής πρέπει προς στιγμήν να αναβληθεί.
Είναι απαραίτητο να πούμε ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής του και της δραστηριότητάς του, από τη δεκαετία του 1860 μέχρι και το 1914, έκανε οτιδήποτε ήταν δυνατόν να κάνει κάποιος και ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν να κάνουν μια συνεχή εργασία, εργασία για την επιστήμη και την ανάπτυξη των ιδεών, εργασία για την προπαγάνδα και τη διάδοση των ιδεών, όλα αυτά συνοδευόμενα από σκληρή δουλειά για μια αρκετά μετριόφρονη εξασφάλιση των προς το ζην. Θα μιλήσω για τον Κροπότκιν με βάση όλο το σεβασμό που τρέφω προς αυτόν, ως ένα σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο, με μια σπάνια και τεράστια δραστηριότητα.
Θα μπορούσε να απολαμβάνει τη ζωή ευκολότερα, αλλά οι περιστάσεις τον έδεσαν στην εργασία του για πενήντα-εξήντα χρόνια και, από τη στιγμή που ήταν απασχολημένος, εργάστηκε με σπουδαία θέληση. Πιστεύω ότι οι ιδέες του διαπλάστηκαν από μια σιωπηλή διαδικασία συλλογής υλικού και παρατηρήσεων με την επιστημονική μέθοδο και βασίζοντας τα συμπεράσματά του πάνω σε αυτές. Από τη στιγμή που αυτά τα συμπεράσματα πήραν μορφή στη δεκαετία του 1860 ή και τριάντα χρόνια αργότερα, του προσέδωσαν ένα απίστευτο επίπεδο και φαίνονταν αναλλοίωτα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Από εδώ και πέρα αποδείχτηκε ακούραστος στο να επιζητεί την επιβεβαίωση αυτών των ιδεών, αλλά ποτέ δεν θα έκανε κάποια παρέκκλιση ή θα έβρισκε ώρα για να τις επανεξετάσει ή να αναθεωρήσει τις βάσεις τους. Τουλάχιστον σε μένα, αυτή η άκαμπτη εμμονή σε όλα όσα παρατήρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1860 και τα οποία η μνήμη του κράτησε θαυμάσια, μου φαίνεται κατά κάποιο τρόπο παράξενη και οδηγεί σε μια απομόνωση από την πάντα εξελισσόμενη πρόοδο της επιστήμης. Θα ευχόμουν να δούμε αυτές τις ιδέες να ρίχνονται μέσα στο χωνευτήρι της γενικής επιστημονικής συζήτησης σε ένα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι ήσαν πριν, τροποποιημένες από την κριτική, επαυξανόμενες από την έρευνα αρκετών άλλων και τότε ίσως έρθουν σε μας περισσότερο διευρυμένες και λιγότερο σε προσωπική μορφή. Αλλά αναγνωρίζω ότι αρκετοί είναι οι λόγοι που δεν το έχουν επιτρέψει αυτό και έχουν ακινητοποιήσει τον Κροπότκιν, αν θα μπορούσα να πω, στην οριογραμμή ανάμεσα στην επιστήμη και στην προφητεία. Οι επιστήμονες είναι άφθονοι και προφήτες επίσης, αλλά οι άνθρωποι που έχουν καλλιεργηθεί από την αληθινή επιστήμη και τη μετασχηματίζουν από μόνοι τους επεκτείνοντας την σαν προφήτες είναι πολύ σπάνιοι και η θέση του Κροπότκιν ήταν, με κάποιο σεβασμό μιλώντας, μοναδική. Η λαμπρή πρόοδος των φυσικών επιστημών, μετά τη σπουδαία δουλειά του Δαρβίνου, που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1850, καθώς και οι τεράστιες μη αναπτυγμένες πηγές της Ρωσίας και της Σιβηρίας, τις οποίες ανακάλυψε ο Κροπότκιν με τα ταξίδια του εκεί, παρακίνησε το ενδιαφέρον του για τη φυσική επιστήμη, γινόμενος ένας δραστήριος εργάτης αυτού του τεράστιου ζητήματος, το οποίο ακόμα και στη μοναρχική Ρωσία κανείς δεν το είχε ανακινήσει σχεδόν. Αλλά εδώ η φυσική του ανιδιοτέλεια διαταράχτηκε και όταν είδε την τσαλαπατημένη κατάσταση του λαού, για τον οποίο τα φυσικά πλούτη και ο ορυκτός πλούτος της Ρωσίας καθώς και όλες οι έρευνες του Δαρβίνου, του Χάξλεϊ και του Σπένσερ δεν σήμαιναν απολύτως τίποτα, αυτός παράτησε την ακαδημαϊκή του καριέρα και τάχθηκε ολόψυχα με αυτούς που ήδη προετοιμάζονταν για την Ρώσικη Επανάσταση. Γι’ αυτό, μετά τα ταξίδια και τις σπουδές του στη δεκαετία του 1860, αλλά και την αρκετή χειρωνακτική δουλειά στο χώρο αυτό, τις μεταφράσεις και ανάλογες δουλειές για τα προς το ζην, επέδειξε την ίδια θέληση για δουλειά για επαναστατικούς σκοπούς, με τα ταξίδια για την οργάνωμυστικής προπαγάνδας, συνελεύσεις, ομιλίες και τυπογραφική δουλειά καθώς και τις δικές του μυστικές διαλέξεις, μια δραστηριότητα με το προσωπείο ενός εργαζόμενου ανθρώπου. Το ενδιαφέρον του ήταν πάντα επιμελέστατο, πήγαινε κατευθείαν στη βάση των πραγμάτων και έκανε την πραγματική δουλειά, μικρή ή μεγάλη, όπως απαιτείτο, από μια επαναστατική ομιλία μέχρι το σχεδιασμό ενός πλάνου για την αναδιοργάνωση του κινήματος σε όλη τη Ρωσία.
Πρώτα ταξίδεψε στο εξωτερικό στο διάστημα 1871-72 και, χωρίς άλλο, απέκτησε επαφές με τα μικρά Αναρχικά τμήματα της Διεθνούς στην Ελβετική Ιούρα, τα οποία τον γοήτευσαν και τα οποία πάντα τα θυμόταν και τα αγαπούσε. Μετά από μια περίοδο έντονης δραστηριότητας στη Ρωσία, τη σύλληψή του, τη φυλάκιση και την απόδρασή του, καθώς και μια παρατεταμένη περίοδο στο Λονδίνο, ενός άγονου τότε μέρους για επαναστάτες, επέστρεψε στην Ελβετική Ιούρα και από τα τέλη του 1876 και έπειτα, για μερικά χρόνια, έγινε η ψυχή της Αναρχικής Διεθνούς. Το κίνημα εκείνη την εποχή είχε παρακμάσει όσον αφορά την εξωτερική του απεύθυνση και η μορφή της διεθνούς ομοσπονδίας, όντας χωρίς αξιώσεις και ελαστικότητα, θεωρήθηκε εντελώς περιττή από τους ντόπιους προπαγανδιστές, μέχρι την αναδιοργάνωση του Σαιντ Ιμιέ, το 1872. Ακόμα, μερικοί από τους πρώτους προπαγανδιστές, εκείνοι που συμμετείχαν στο φανερό κύκλο του Μπακούνιν, τον επονομαζόμενο «Συμμαχία», συνέχισαν να συνέρχονται, να γράφουν ο ένας στον άλλον ή να συναντιούνται και έτσι ο Κροπότκιν έγινε σε λίγο ένας από αυτούς, ο πιο φλογερός και ο πιο δραστήριος της εποχής, ενθαρρύνοντας πάντα αυτούς των οποίων η προπαγάνδα στην περίοδο αυτή της γενικής αντίδρασης τους είχε κατά κάποιο τρόπο κουράσει. Συνέβη να γνωρίζω, από τις επαφές μου με τον Τζέϊμς Γκιγιώμ, τον αριθμό των διεθνών επιστολών που απευθύνονταν στον Κροπότκιν, που αποδεικνύουν και τις σχέσεις του, τις προσπάθειές του, αλλά και την κατάσταση του κινήματος, όπως αυτό ήταν στα ενδότερα των χωρών εκείνων όπου η Αναρχική Διεθνής ή τμήματά της υπήρχαν ακόμα, εκτός της Ιταλίας, όπου το κίνημα ήταν πάντα τόσο δυνατό και σε καλή κατάσταση και όπου η βοήθειά του χρειαζόταν ελάχιστα.
Αυτές οι επιστολές, για παράδειγμα, εικονογραφούν το Ισπανικό κίνημα αυτής της περιόδου – όταν η Διεθνής έπρεπε να οργανωθεί υπόγεια για χρόνια – και οι περιστάσεις αυτές οδήγησαν ακόμα σε ένα ταξίδι του Κροπότκιν στην Ισπανία, για να διευθετήσει μερικές υποθέσεις της Διεθνούς εκεί, ένα ταξίδι στο οποίο εντυπωσιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον επαναστατικό ζήλο των Ισπανών εργατών. Μπόρεσε, επίσης, να συντάξει, για κάποιους Γερμανούς Αναρχικούς εργάτες στην Ελβετία, το πρώτο Γερμανικό Αναρχικό πρόγραμμα που κυκλοφόρησε ποτέ και μαζί με τον P. Brousse, από το Μονπελιέ, να δώσει μεγάλη βοήθεια στην πρώτη Γερμανική Αναρχική εφημερίδα, που τότε κυκλοφόρησε στη Βέρνη, την «Arbeiter Zeitung», την οποία, μαζί με ένα σημαντικό αριθμό άλλων Αναρχικών εκδόσεων της εποχής, είχε την άριστη ιδέα να τη στείλει στο Βρετανικό Μουσείο, στο οποίο η φάση αυτή του κινήματος μπορεί να μελετηθεί με εξαιρετική άνεση. Σε μιαν άλλη στιγμή, ξανά, όταν απουσίαζε ο Τζέϊμς Γκιγιώμ, εξέδωσε το «Δελτίο» του Ιούρα (στα Γαλλικά). Εκεί έγραψε για το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο και πήρε θέση υπέρ του Σλαβικού εθνικισμού, που πάντα τον ενέπνεε όταν ξεχείλισε σαν έκρηξη ξανά κατά τη διάρκεια του Ρωσο-ιαπωνικού Πολέμου καθώς και κατά τη διάρκεια των πολέμων των Βαλκάνιων Συμμάχων το 1914, μην εκπλήσσοντας, βέβαια, κανέναν από αυτούς οι οποίοι γνώριζαν τον αναλλοίωτο χαρακτήρα του, τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματά του. Η διεθνής του δραστηριότητα τον οδήγησε στο Βέλγιο, στα Συνέδρια που έγιναν στο Verviers και στο Gent, απ’ όπου έπρεπε να πάει στο Παρίσι, όπου μπήκαν οι πρώτες βάσεις του σημερινού Αναρχισμού. Επέστρεψε στην Ελβετία, όπου εξέδωσε το «Revolte» («Εξεγερμένος»), στις αρχές του 1879 και αυτή η εφημερίδα - στην οποία ο Κροπότκιν από την αρχή έδωσε την πλήρη του προσοχή και μια τεράστια φροντίδα - έγινε γρήγορα το διεθνές όργανο του ανερχόμενου Αναρχισμού, ενώ στη Γαλλία ξέσπασαν σφριγηλά κινήματα, κυρίως στο Παρίσι και στην περιοχή Rhone, στη Λυών και αλλού. Αυτά ήταν τα χρόνια της μεγάλης δραστηριότητας του Κροπότκιν – όταν, εκτός από τη «Rovolte», έγραψε και μια σειρά άρθρων, τα οποία αργότερα ο Ελυζέ Ρεκλύ τα συγκέντρωσε σε έναν τόμο, με τον τίτλο «Λόγια ενός Επαναστάτη» - επέκτεινε την προσωπική του δράση και τις σχέσεις του στη νοτιοδυτική Γαλλία, στην περιοχή της Λυών και, την ίδια στιγμή, βρήκε μια ευχάριστη επιστημονική εργασία, με τη βοήθεια του Ελυζέ Ρεκλύ, στο Clarens, στη λίμνη της Γενεύης, με τους τεράστιους ετήσιους τόμους της γεωγραφίας του, εκτός, βέβαια, από το να απολαμβάνει την κλειστή συντροφικότητα αυτού του ανθρώπου που διέθετε μια μεγάλη κουλτούρα και τις πιο ωραίες Αναρχικές ιδέες.
Θα έρθει μια στιγμή που μερικοί ενθουσιώδεις σκεπτόμενοι και ψυχολόγοι θα συγκρίνουν τον Αναρχισμό του Κροπότκιν και αυτόν του Ρεκλύ, με τον οποίο συνεργάστηκε στενά, που ήσαν πολύ κοντινοί φίλοι και, ακόμα, με τον οποίο φαίνεται - σε μένα τουλάχιστον - ότι έχει μεγάλες διαφορές, αλλά και αξιοσημείωτες συγγένειες. Για μένα ο Αναρχισμός του Κροπότκιν φαίνεται στερεότερος, λιγότερο ανεκτικός, περισσότερο ρυθμισμένος για να είναι πρακτικός, ενώ αυτός του Ρεκλύ φαίνεται να είναι πλατύτερος, θαυμάσια ανεκτικός, ασυμβίβαστος επίσης, βασισμένος σε μια πιο ανθρωπιστική βάση. Υπάρχει περισσότερος χώρος και για τους δύο και εάν ο Αναρχισμός του Κροπότκιν, όντας περισσότερο της εποχής του, ίσως εξαφανιστεί με αυτόν, αυτός του Ρεκλύ μου φαίνεται ότι θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια, αν και ο καιρός να αναγνωριστεί αυτό δεν έχει ακόμα έρθει, αλλά είναι βέβαιο ότι θα γίνει. Το 1881 ο Κροπότκιν συμμετείχε στο Διεθνές Επαναστατικό Συνέδριο στο Λονδίνο, το οποίο αποτέλεσε πρόφαση για τις Ελβετικές αρχές να καταστήσουν την παραμονή του στη Γενεύη και στο Clarens αδύνατη, ενώ μόλις λίγο καιρό αργότερα η δραστήρια ανάπτυξη του κινήματος στην περιοχή της Λυών χρησιμοποιήθηκε από τις Γαλλικές αρχές για να φυλακίσουν και δικάσουν τους πρωταρχικούς προπαγανδιστές - τον Κροπότκιν επίσης - στη Λυών (το 1883), κάτι που οδήγησε στη φυλάκισή του στο Clairvaux, μέχρι τις αρχές του 1886, όταν μια αμνηστία απελευθέρωσε αυτόν, τη Λουίζ Μισέλ και άλλους. Μετά από μια σύντομη περίοδο στο Παρίσι, όπου δεν του επέτρεψαν να μείνει, πήγε στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Harrow, στο Λονδίνο. Πέρασε κάποιες εκτεταμένες και μάλλον πληκτικές περιόδους στο Λονδίνο από το 1876, όταν το Σοσιαλιστικό κίνημα ήταν αρκετά ολιγάριθμο ή βρισκόταν στις αρχές του, όπως το 1881. Τα χρόνια 1884 και 1885 το αντικοινοβουλευτικό τμήμα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας (στην οποία συνυπήρχαν ονομαστοί Αναρχικοί, όπως ο Joseph Lane και ο Sam Mainwaring, εξουσιαστές επαναστάτες, όπως οι Andreas Shue, William Morris και οι φίλοι του και, περιέργως αρκετοί, μάλλον από προσωπικούς λόγους, συγκεκριμένοι Μαρξιστές, όπως οι Avelings, Bax και άλλοι), αποσχίστηκε και ίδρυσε τη Socialist League (Σοσιαλιστική Λίγκα) το 1884. Δυστυχώς, τα γεγονότα αυτά ήσαν τότε άγνωστα στον Κροπότκιν και όταν πήγε στο Λονδίνο το 1886 πρέπει να τα έμαθε όλα αυτά από τον πρώτο του φίλο εκεί, τον H.M.Hyndman και από μερικούς Άγγλους Αναρχικούς που δεν ήσαν μέλη της Σοσιαλιστικής Λίγκας και οι οποίοι, επίσης, προέρχονταν από τουςΣοσιαλδημοκράτες. Το γεγονός αυτό μαζί με τη «φαινομενική» επιρροή των Μαρξιστών, της κόρης του Μαρξ, στη Σοσιαλιστική Λίγκα - και ως ένας αυτόπτης μάρτυρας αυτών των γεγονότων από το τέλος του 1885, νομίζω ότι μπορώ να τονίσω με σιγουριά αυτό το «φαινομενική» - ίσως εμπόδισαν την ανάπτυξη των Αναρχικών του Ιούρα στην Αγγλία, αλλά και γιατί σοβούσε η διαμάχη του Μαρξ με τον Μπακούνιν. Είναι θλιβερό το ότι ο Κροπότκιν φαίνεται να μην έχει άμεση άποψη της πραγματικής κατάστασης και αποφάσισε, από το να μην έχει τίποτα να κάνει με τη Σοσιαλιστική Λίγκα, να σχηματίσει μια ανεξάρτητη ομάδα, η οποία άρχισε τη δράση της μέσω της χρησιμοποίησης της εφημερίδας «Αναρχικός» του σημαντικού αναρχοατομικιστή, H. Seymour, ως οργάνου της, ένα σχήμα συνεργασίας που κατέρρευσε μέσα σε λίγους μήνες. Μετά από αυτό δεν υπήρχε καμία εφημερίδα μέχρι τον Οκτώβρη του 1886, που άρχισε να εκδίδεται η «Freedom» («Ελευθερία»). Η Σοσιαλιστική Λίγκα εκείνη την εποχή συγκέντρωνε τον ανθό του Αγγλικού Επαναστατικού Σοσιαλισμού, κυρίως τους λαϊκούς επαναστάτες που είχαν αρκετά Αναρχικές τάσεις, οι οποίοι αναζωογόνησαν το Αγγλικό κίνημα γύρω στο 1880 - ένας από αυτούς, μάλιστα, ο Joseph Lane, έγραψε το πρώτο Αγγλικό Αναρχικό φυλλάδιο, με τον τίτλο «An Anti-state Communist Manifesto» («Ένα Αντι-κρατικό Κομμουνιστικό Μανιφέστο»), που δημοσιεύτηκε το 1887 – και μερικούς πολύ καλούς ανθρώπους που φαίνονταν ότι ελκύονταν από το Σοσιαλισμό του William Morris, αυτής της περιόδου. Εάν ο Κροπότκιν ενωνόταν με αυτούς αυτή την περίοδο θα τύχαινε μιας πολύ φιλικής υποδοχής και θα είχε πολύ μεγάλες ευκαιρίες για Αναρχική προπαγάνδα. Αρκετοί σύντροφοι που τότε ήσαν στις καλύτερες στιγμές τους, θα μπορούσαν να είχαν έρθει με το μέρος του. Αντίθετα, απέκτησαν την εντύπωση ότι ο Κροπότκιν και, ακόμα, περισσότερο, οι νέοι προσηλυτιστές του Αναρχισμού, οι προερχόμενοι από την SDF, λίγο ενδιαφέρονταν γι’ αυτούς και έτσι ακολούθησαν το δικό τους δρόμο. Μερικοί βρήκαν μόνοι τους το δρόμο προς τον Αναρχισμό, μερικοί, πάντως, χάθηκαν στην αμφιβολία και την αβεβαιότητα. Πάντα αισθανόμουν ότι μια θαυμάσια ευκαιρία χάθηκε εκεί. Πάντως, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που ο Κροπότκιν διάλεξε να κάνει και ποτέ του δεν τσιγκουνεύτηκε τη βοήθειά του στη μικρή ομάδα – την οποία ονόμαζε Freedom Group - και την εφημερίδα της. Τα άρθρα του για αρκετά χρόνια δεν υπογράφονταν και κανείς, παρά μόνο εκείνοι οι οποίοι έκαναν την άμεση επεξεργασία τους, όπως η C.M. Wilson και ο αργότερα σύντροφός μας A. Marsh ή οι στοιχειοθέτες της εφημερίδας, γνώριζαν την τεράστια φροντίδα που ο Κροπότκιν έδωσε σ’ αυτήν. Έχοντας δει μερικές από τις επιστολές του μόνο μιας μικρής περιόδου, προς τον A. Marsh, μπορώ να το βεβαιώσω. Μια παρόμοια βοήθεια έδωσε για χρόνια στη «Revolte» του Παρισιού - η οποία διαδέχτηκε την ομώνυμη εφημερίδα της Γενεύης - και ο Jean Grave είναι ακόμα στη ζωή και μπορεί να το βεβαιώσει. Οι πρώτες εκδόσεις της «Freedom» περιέχουν, όπως πολύ καλά θυμάται ο Jean Grave, ένα ολόκληρο βιβλίο από αυτόν, ολοκληρωμένο ή σχεδόν ολοκληρωμένο, μια σειρά άρθρων (ανυπόγραφων), τα οποία ακολουθούν ένα ήδη δοσμένο σχέδιο, όπως εκείνα που προηγούνται και αποτέλεσαν το «The Words of a Rebel» («Λόγια ενός Επαναστάτη») και αυτά που ακολουθούν, το «The Conquest of Bread» «(Η Κατάκτηση του Ψωμιού»). Η εργασία αυτή συντελέστηκε ανάμεσα στα δύο προαναφερόμενα βιβλία και είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες των Αγγλικών κοινωνικών και πολιτικών θεσμών. Έτσι ακόμα δεν έχει ανακαλυφτεί ίσως ένας αρκετά δημοφιλής πρόλογος στον Αναρχισμό από τον παλιό φάκελο της εφημερίδας αυτής. Ευτυχώς, ο κατοπινός εκδότης του «Nineteenth Century», Knowles, του έδωσε την ευκαιρία να γράψει άρθρα για τη Ρωσία, για τον Αναρχισμό («The Scientific Basis of Anarchy» («Η Επιστημονική Βάση της Αναρχίας»), Φλεβάρης 1887, «The Coming Anarchy» («Η Επερχόμενη Αναρχία»), Αύγουστος 1887 και περισσότερο χώρο για να εργαστεί λεπτομερέστερα πάνω στην οικονομική βάση των ιδεών του, από όπου και τα «The Breakdown of our Industrial Village» («Η Κατάρρευση του Βιομηχανικού μας Χωριού») Απρίλης 1988, «The Coming Reign of Plenty» («Το Επερχόμενο Βασίλειο της Αφθονίας»), «The Industrial Village of the Future» («Το Βιομηχανικό Χωριό και το Μέλλον»), «Brain and Manual Work» («Διανοητική και Χειρωνακτική Εργασία») και «The Small Industries of Britain» («Οι Μικρές Βιομηχανίες της Βρετανίας») Αύγουστος 1900, άρθρα που συμπεριελήφθησαν στο βιβλίο «Fields, Factories and Workshops» («Αγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια»), που κυκλοφόρησε το 1901. Ακόμα δημοσίευσε τη σειρά «Mutual Aid» («Αλληλοβοήθεια»), από το Σεπτέμβρη του 1890 ως τον Ιούλη του 1896, που ακολουθήθηκε από τα άρθρα όπως «The Theory of Evolution and Mutual Aid» («Η Θεωρία της Εξέλιξης και η Αλληλοβοήθεια») Γενάρης 1910, «The Direct Action of Environment on Plants» («Η Άμεση Δράση του Περιβάλλοντος στα Φυτά») Ιούλης 1910, «The Response of Animals to their Environment» («Η Ανταπόκριση των Ζώων στο Περιβάλλον τους») και «Inheritance of Acquired Characters» («Κληρονομιά των Επίκτητων Χαρακτήρων») Μάρτης 1912. Στο μεταξύ, είχε αρχίσει τη συγγραφή μιας ηθικής σειράς, το «The Ethical Needs of the Present Day» («Οι Ηθικές Ανάγκες του Παρόντος») Αύγουστος 1904, το «Morality of Nature» («Ηθική της Φύσης») Μάρτης 1905, το οποίο, νομίζω, δεν συνεχίστηκε εξαιτίας της Ρώσικης επαναστατικής αλλαγής του 1905, που απορρόφησε τον καιρό και τις προσπάθειές του. Οι μελέτες του πάνω στη Ηθική συνεχίστηκαν, αλλά η αυξανόμενη πίεση όσον αφορά το χρόνο του και η προβληματική του υγεία διέκοψαν τις συνεχείς τους εκδόσεις και τελευταία του ανατέθηκε να εργαστεί πάνω στην Ηθική του Ντμιτρίεβο.
Τα άρθρα που γράφτηκαν για το «Nineteenth Century» - παραλείπω διάφορα άλλα για τη Φιλανδία, τις Γαλλικές φυλακές ή τη Γαλλική Επανάσταση κλπ. - αποτέλεσαν τότε τη σπουδαιότερη εργασία από οτιδήποτε κι αν έγραψε, ειδικά τη σειρά άρθρων με τον τίτλο «Recent Science» («Πρόσφατη Επιστήμη»), περίπου 17 μεγάλα άρθρα στο διάστημα 1892-1901, όπου ασχολείται με την επιστημονική πρόοδο σε όλα τα επίπεδα, κάτι που απαίτησε την επιμελέστερη προετοιμασία. Εκτός από αυτά έκανε και διαλέξεις σε ταξίδια στην επαρχία και στη Σκωτία, κυρίως έχοντας να κάνει με ζητήματα που αφορούσαν τη Ρωσία και, για πάνω από είκοσι χρόνια, μιλούσε για την Παρισινή Κομμούνα και τους Μάρτυρες του Σικάγου, ενώ τα ύστερα χρόνια του πάντα έγραφε και έστελνε γράμματα.
Η Ομάδα της «Freedom» κατάλαβε την ενδεχόμενη απομόνωσή της και το 1881 άρχισαν να οργανώνονται διαλέξεις, από τις οποίες θυμάμαι μερικές στις οποίες μίλησε ο Κροπότκιν, στα γραφεία της Σοσιαλιστικής Λίγκας, στην οδό Farringdon του Λονδίνου. Αλλά ακόμα και τότε δεν έγινε καμιά περαιτέρω συνεργασία και αυτό δεν συνέβη μέχρι που το Commonweal Group (Ομάδα «Κοινή Ευημερία») διαλύθηκε εξαιτίας διωγμών το 1894 και η «Freedom», επίσης, θεληματικά διέκοψε την κυκλοφορία της για μερικούς μήνες το 1894-95, μέχρι που οι εναπομείναντες της Commonweal και η «Freedom» συγχωνεύτηκαν και ξανάρχισε η κυκλοφορία της δεύτερης το Μάη του 1895 και από τότε κυκλοφορεί χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα. Κατά κάποιο τρόπο, κανένα από τα γεγονότα αυτά, τη συνταρακτική αυτή περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 1890, δεν έφερε τον Κροπότκιν σε στενή επαφή με το Αγγλικό κίνημα όπως συνέβη πριν - όπως άκουσα από περιγραφές - ανάμεσα σε αυτόν και στο κίνημα στις πολίχνες του Ιούρα και στη Γενεύη. Η φιλολογική εργασία για τα προς το ζειν (βοηθητική γεωγραφική εργασία κλπ) και η υγεία του, που επιδεινώθηκε από τη ζωή στη φυλακή, επίσης τα πολλά καλέσματα από διάφορους για τη φιλολογική του βοήθεια, η αλληλογραφία κλπ., απαιτούσαν τη συνταξιοδότησή του, αλλά αυτός περνούσε περιόδους εντατικής εργασίας σε βιβλιοθήκες και το πρόβλημα ήταν ότι πάντα κατοικούσε σε μια αξιοσημείωτη απόσταση από το κέντρο, στο Harrow, στο Acton, στο Bromley (Kent), στο Muswell Hill και, τελικά, όταν το απαίτησε η υγεία του, στο Brighton και μόνο πέρασε μια παράξενη βδομάδα ή λίγο περισσότερο στο Λονδίνο, κάνοντας πάντα έρευνα στις βιβλιοθήκες. Καθώς διέθεσε όλο του το χρόνο στη μελέτη, στην αλληλογραφία και στους επισκέπτες, δεν μπορούσε πιθανώς να κάνει τίποτα περισσότερο και εάν η επαφή του με το κίνημα του Λονδίνου ήταν συχνότερη, άλλα μέρη της εργασίας του, η οποία απευθύνθηκε σε ένα μεγάλο κοινό, θα πρέπει να είχε περικοπεί. Είχε τόσα πολλά πράγματα στο κεφάλι του, τα οποία οδηγούσαν σε μελέτη, η οποία, όπως όλες οι σοβαρές μελέτες, ποτέ δεν είχαν ένα τέλος. Έτσι ξοδεύτηκε όλη του η ζωή, σαν να ήταν ο ίδιος ενάντια στον αγώνα για ζωή, που σπάνια ήταν τόσο χαρούμενος, όταν, επιτέλους, ανακάλυψε μια ευκαιρία να το κάνει για λίγο. Σε όλα αυτά προστέθηκε και η ευθύνη για μια έρευνας περί Ηθικής, για την οποία υπήρξε αρκετή βιβλιογραφία - ανταγωνιστική στις ιδέες του – που έπρεπε να εξεταστεί προκαταρκτικά. Τότε το αμερικάνικο ταξίδι του, που έγινε κατόπιν μιας πρόσκλησης από το «Atlantic Monthly» για να γράψει τις «Αναμνήσεις» του, μια στροφή πίσω στο πρώτο μέρος της ζωής του απ΄ όπου αναβίωσε όλες τις πρώτες αναμνήσεις του στη Ρωσία και, δια μέσου του οποίου οδηγήθηκε σε αρκετές άλλες αναμνήσεις, για τις οποίες δεν μίλησε στο βιβλίο του «Memoirs».
Γνωρίζοντας το ιστορικό και βιβλιογραφικό μου ενδιαφέρον - το οποίο πάντα υποστήριξε αρκετά φιλικά - μου έδωσε εκείνα τα χρόνια αρκετές προσθήκες στις «Memoirs» του, τις οποίες και φρόντισα να καταγράψω. Αυτή η ανάμνηση της νεότητάς του οδήγησε, επίσης, σε εκείνες τις αμερικάνικες διαλέξεις πάνω στη Ρώσικη λογοτεχνία, το αντικείμενο ενός άλλου βιβλίου του, που εκδόθηκε το 1905. Στο μεταξύ, η Ρωσική Επανάσταση του 1905 προετοιμαζόταν και αυτό τον οδήγησε σε μια ανασκόπηση των μελετών του πάνω στη Γαλλική Επανάσταση του 1789-1794, ένα αντικείμενο το οποίο είχε στο μυαλό του όταν πρωτοπήγε στο Παρίσι, το 1877, αφιερώνοντας τότε κάθε ώρα που μπορούσε στην ιστορική έρευνα. Η μελέτη ενός Ρώσου ιστορικού καθώς και του βιβλίου του F. Rocquans, για τους προδρόμους της Γαλλικής Επανάστασης, τον οδήγησαν σε διάφορα συμπεράσματα των οποίων το «Spirit of Revolt» («Το Πνεύμα της Εξέγερσης»), το 1882, (στο «Revoke») αποτελεί το πρώτο αποτέλεσμα. Το σχετικό άρθρο του 1889 στο «Nineteenth Century», ένα άλλο άρθρο καθώς και μερικά άλλα άρθρα στο περιοδικό «Temps Nouveaux» («Νέοι Καιροί») αποτελούν μια μεταγενέστερη επαύξηση, μέχρι την κατάπτωση των εκδοτών εξαιτίας των συνεχών προσθέσεων και διορθώσεων, που οδήγησαν στην έκδοση του μεγάλου Γαλλικού βιβλίου του των 749 σελίδων (το 1909). Αυτή η τόσο λεπτομερειακή επανεξέταση της Γαλλικής Επανάστασης, η σύγχρονη Ρώσικη Επανάσταση του 1905 και τα επακόλουθά της στα χρόνια που ακολούθησαν - τα περισσότερο σκληρότερα χαρακτηριστικά του Κροπότκιν αυτών των χρόνων που αποκαλύπτονται στο «The Terror in Russia» («Ο Τρόμος στη Ρωσία») Ιούλης 1909 - οι ανανεωμένες επαφές με τη Ρωσία από τις πρώτες του αναμνήσεις που ήδη εξιστορήθηκαν, οι επαφές με ένα μεγάλο αριθμό Ρώσων επισκεπτών από το 1905 και μετά, η συνεργασία του με μια ρώσικη αναρχική ομάδα (που κυκλοφορούσε ένα μικρό έντυπο στο Λονδίνο, στη Ρώσικη γλώσσα, το 1906-1907), οι συναντήσεις του με διάφορους Ρώσους πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες διαφόρων και ποικίλων απόψεων, μορφοποίησαν αρκετά την άποψη του Κροπότκιν για τη Ρωσία στα χρόνια πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ιαπωνικός Πόλεμος αναζωπύρωσε τα πολιτικά του αισθήματα, τα ταξίδια του στη Γαλλία (Βρετάνη και Παρίσι), στη νότια Ελβετία (Λοκάρνο) και στην Ιταλική Ριβιέρα (Ραπάλλο) - παρά την άσχημη κατάσταση της υγείας του - τον έφεραν σε επαφή με διάφορες ομάδες και άτομα και αναζωογόνησε το ενδιαφέρον του για το πολιτικό κουτσομπολιό που του άρεσε, το οποίο όλοι οι προσωπικοί φίλοι όπως ο H.M. Hyndman, ασφαλώς γνώριζαν και το οποίο κατέπληξε όλους εκείνους που πίστευαν, όταν τον πρωτοσυνάντησαν, ότι θα έρχονταν πρόσωπο με πρόσωπο με έναν αντιμιλιταριστή, αντιπατριώτη διεθνιστή κ.λπ. Το αντίθετο, όμως, σχεδόν συνέβη. Η υπεράσπιση της Γαλλίας και της Ρωσίας ήταν όλο και περισσότερο θέματα υψίστης σπουδαιότητας για εκείνον και όταν ο Ελυζέ Ρεκλύ και ο Τολστόι πέθαναν και απέμεινε ο μόνος από τους παγκόσμια γνωστούς ελευθεριακούς ανθρωπιστές, δεν ύψωσε τη φωνή του στα χρόνια των γενικών πολεμικών προετοιμασιών και των πολέμων, από το 1911 ακόμα, στην Τρίπολη και στα Βαλκάνια. Ο Μαλατέστα μίλησε για τη «ληστεία της Τρίπολης» του 1911, αλλά ο Κροπόκιν έμεινε σιωπηλός όταν ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος του 1912 και με έκανε να πάω από τη μια άκρη του δωματίου μου στην άλλη σαν να δέχτηκα ένα χτύπημα της ρητορικής του δυναμικής, όταν είδε ότι δεν πανηγύριζα για τις νίκες των Βαλκάνιων συμμάχων. Αλλά αρκετά γι’ αυτό το ζήτημα, το οποίο, από το 1914, είναι ένα στοιχείο γενικής παραδοχής. Για μένα είναι απλώς και μόνο η εκδήλωση μιας αίσθησης, η οποία δεν τον είχε αφήσει ούτε για μια στιγμή από τη νεότητά του, τα παιδικά του χρόνια ή όταν ήταν νήπιο και η οποία ποτέ δεν αποκρύφτηκε όταν παρουσιάστηκαν οι ευκαιρίες, όπως το 1876, το 1904, το 1912 και από το 1914 και μετά. Για να συμπληρώσουμε τον ατελείωτο κατάλογο των πρωταρχικών του αντικειμένων μελέτης, ο Κροπότκιν ασχολήθηκε ακόμα και με την εντατική γεωργία, την αποκέντρωση και την τοπική αυτό-ανεξαρτησία, όπως την έλεγε. Από τα πειράματα στο Jersey και τις προσπάθειες του κ. Rowntree για εσωτερικό αποικισμό τα ενδιαφέροντά του επεκτάθηκαν στον Καναδά, όπου ταξίδεψε με το British Association, στη Γαλλική κηπουρική και πάει λέγοντας. Όταν έγραψε μια αναθεωρημένη Γαλλική έκδοση (το 1913) του «Modern Science and Anarchism» («Σύγχρονη Επιστήμη και Αναρχισμός») και επίσης το άρθρο πάνω στον Αναρχισμό στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (σε ένθετο), οδηγήθηκε να εξετάσει τους πρώιμους Αναρχικούς συγγραφείς και επηρεάστηκε πολύ από αρκετές προχωρημένες ιδέες που βρήκε εκεί σε ανύποπτο χρόνο. Ακόμα και ο Φουριέ τον ενδιέφερε αρκετά. Λυπήθηκε μόνο που, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο χρόνος του ήταν τόσο περιορισμένος, με τη βελτίωση μεταφράσεων, την αλληλογραφία και τους επισκέπτες. Η ικανότητά του για εργασία ήταν σοβαρά κλονισμένη και όταν υπερέβη τους ιατρικούς περιορισμούς παροπλίστηκε για βδομάδες και του απαγορεύτηκε κάθε εργασία. Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων πριν το 1914 αισθανόταν πάρα πολύ την ανάγκη να εργάζεται πάντα για βιοποριστικούς λόγους, αν και θα μπορούσε να απολαύσει κάποια πραγματική ξεκούραση, που γι’ αυτόν σήμαινε διάβασμα και συλλογή βιβλίων (επειδή ήταν επίσης και λάτρης του βιβλίου και απολάμβανε το να συλλέγει σπάνιες επαναστατικές εκδόσεις), κάποιες καλλιτεχνικές απολαύσεις, καθώς και ακρόαση των ενδιαφερόντων νέων, με μερικές γρήγορες κρυφές ματιές πίσω από τις κουρτίνες της πολιτικής, ανάμεσα στα άλλα. Αλλά μια τέτοια διασκέδαση δεν μπορούσε ποτέ να την απολαύσει, με καταστρεμμένη την ικανότητά του για εργασία και πολύ επισφαλή υγεία που ποτέ δεν του έδωσαν μια πραγματική ανάπαυλα. Επίσης, κάποια στιγμή ήταν κεφάτος και εύθυμος και αγαπούσε τα αστεία και τα γέλια, αλλά την επόμενη στιγμή ήταν τρομερά σκληρός και σοβαρός και, πάνω απ’ όλα, αμετακίνητος στην εμμονή του στα διαφορετικά νήματα των ιδεών τις οποίες είχε διατυπώσει. Αλλά γιατί επιμένουμε στις αδυναμίες αυτές, οι οποίες, στο κάτω-κάτω, χωρίς αμφιβολία, είχαν τα πλεονεκτήματά τους επίσης και συνεισέφεραν στη σύνθεση μιας μοναδικής προσωπικότητας που ήταν ο ίδιος. Η στάση του το 1914 δεν με εξέπληξε, δεν θα «μπορούσε» να έχει φερθεί διαφορετικά και αυτοί οι οποίοι τον γνωρίζουν πολύ καλά, μπορούσαν να μαντέψουν τη στάση του. Χωρίς να επιθυμούμε να εισάγουμε κάθε αμφισβητήσιμο αντικείμενο, ας μου επιτραπεί να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, αλλά και κατά τη γνώμη των καλά πληροφορημένων Γερμανών συντρόφων (του Γκ. Λαντάουερ, του θύματος του Μονάχου το 1919), ήταν αρκετά απληροφόρητος για τη Γερμανία, για το Σοσιαλισμό των πολιτικών και τον εθνικό χαρακτήρα γενικά. Οι πηγές του προέρχονταν μάλλον από δεύτερο χέρι ή ήταν παραποιημένες και δεν θα μπορούσε να βασίσει κάθε επιστημονική άποψη πάνω σε αυτές, αν και όταν έγραψε για την επιστήμη συμβουλευόταν και αναγνώριζε τις Γερμανικές πηγές με ενδιαφέρον και ακρίβεια. Μπορώ έτσι να αισθανθώ και να καταλάβω τη ζωή του από το 1914 ώς το 1917, καθώς επίσης την τεράστια ικανοποίησή του για τη Ρώσικη Επανάσταση του 1917 και την ελπίδα με την οποία επέστρεψε στη Ρωσία τον καιρό του Κερένσκι. Μερικούς μήνες αργότερα, πάντως, η ζωή του πρέπει να μεταβλήθηκε σε τραγωδία και πρέπει να είχε αυτό το τέλος.
Ο Τολστόι είπε στον τσάρο το 1908: «Δεν μπορώ πλέον να παραμένω σιωπηλός. Πρέπει να μιλήσω», αλλά η φωνή του Κροπότκιν προς το Λένιν δεν ακούστηκε, παρά μόνο σε ελάχιστα γράμματά του προς αυτόν, που κυκλοφόρησαν στο εξωτερικό, αλλά ίσως νόμισε ότι όλοι του οι φίλοι θα μπορούσαν να εκλάβουν τη σιωπή του όπως αυτή του Σπάϊς την ώρα της εκτέλεσής του στο Σικάγο το 1887: «Θα έρθει μια στιγμή που η σιωπή μας θα είναι δυνατότερη από τις πνιγμένες φωνές μας σήμερα». Έτσι η σιωπή του Κροπότκιν καλύπτει μια τραγωδία πριν αυτός εξαφανιστεί, αλλά παραμένει σε μας η χαρούμενη, ακούραστη εργασία του για την ελευθερία, την επιστήμη και την ανθρωπότητα.
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Αίσχος για την αθώωση για ακόμη μια φορά.Το κράτος δολοφονεί " νόμιμα "
μπάτσοι, δικαστές, αφεντικά, ρουφιάνοι, ΟΛΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ GUILIANI
Με μια απόφαση που προκαλεί το κοινό αίσθημα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) αποφάσισε, ότι ο Ιταλός αστυνομικός Mario Placanica βρισκόταν σε αυτοάμυνα, τη στιγμή που πυροβόλησε και σκότωσε τον Carlo Giuliani, κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στο πλαίσιο της Συνόδου της G8 στη Γένοβα το 2001.
Ο Mario Placanica ήταν ένας από τους χιλιάδες αστυνομικούς, που επιστρατεύτηκαν εκείνες τις ημέρες, για να εξασφαλίσουν την «ομαλή» διεξαγωγή της Συνόδου.
Το ΕΔΑΔ επίσης απεφάνθη, ότι η ιταλική κυβέρνηση «απέτυχε» να διαλευκάνει πλήρως την υπόθεση και επιδίκασε το χρηματικό ποσό των 40.000 ευρώ ως αποζημίωση στην οικογένεια του 23χρονου Carlo Giuliani.
Ο Giuliani πυροβολήθηκε στο πρόσωπο από τον Placanica, που βρισκόταν μέσα σε αυτοκίνητο της αστυνομίας, ενώ προσπαθούσε να πετάξει έναν πυροσβεστήρα μέσα στο όχημα.
Στη συνέχεια, σε μια σκηνή που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη όλων όσοι παρακολούθησαν τα γεγονότα της Γένοβας, το όχημα έκανε όπισθεν και πάτησε το σώμα του 23χρονου.
Ωστόσο το ΕΔΑΔ, που εδρεύει στο Στρασβούργο, απεφάνθη ότι ο αστυνομικός δεν χρησιμοποίησε «υπερβολική βία», όταν σκότωσε τον άτυχο Giuliani.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1071400
Ξεπουλημένα δικαστήρια "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", υποστηρικτές δολοφόνων και καταπιεστών.
Αυτή η κοινωνία, δεν μας αντέχει, καιρός να την ξεφορτωθούμε με όλες τις τις ξεπουλημένες "αξίες"..
Με μια απόφαση που προκαλεί το κοινό αίσθημα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) αποφάσισε, ότι ο Ιταλός αστυνομικός Mario Placanica βρισκόταν σε αυτοάμυνα, τη στιγμή που πυροβόλησε και σκότωσε τον Carlo Giuliani, κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στο πλαίσιο της Συνόδου της G8 στη Γένοβα το 2001.
Ο Mario Placanica ήταν ένας από τους χιλιάδες αστυνομικούς, που επιστρατεύτηκαν εκείνες τις ημέρες, για να εξασφαλίσουν την «ομαλή» διεξαγωγή της Συνόδου.
Το ΕΔΑΔ επίσης απεφάνθη, ότι η ιταλική κυβέρνηση «απέτυχε» να διαλευκάνει πλήρως την υπόθεση και επιδίκασε το χρηματικό ποσό των 40.000 ευρώ ως αποζημίωση στην οικογένεια του 23χρονου Carlo Giuliani.
Ο Giuliani πυροβολήθηκε στο πρόσωπο από τον Placanica, που βρισκόταν μέσα σε αυτοκίνητο της αστυνομίας, ενώ προσπαθούσε να πετάξει έναν πυροσβεστήρα μέσα στο όχημα.
Στη συνέχεια, σε μια σκηνή που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη όλων όσοι παρακολούθησαν τα γεγονότα της Γένοβας, το όχημα έκανε όπισθεν και πάτησε το σώμα του 23χρονου.
Ωστόσο το ΕΔΑΔ, που εδρεύει στο Στρασβούργο, απεφάνθη ότι ο αστυνομικός δεν χρησιμοποίησε «υπερβολική βία», όταν σκότωσε τον άτυχο Giuliani.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1071400
Ξεπουλημένα δικαστήρια "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", υποστηρικτές δολοφόνων και καταπιεστών.
Αυτή η κοινωνία, δεν μας αντέχει, καιρός να την ξεφορτωθούμε με όλες τις τις ξεπουλημένες "αξίες"..
Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009
Αλλυλεγκή για των Θοδωρή-Άμεση Αποφυλάκιση
http://apofylakisithodoriiliopoulou.blogspot.com/
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!
Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ!!!
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΙΑΤΡΕΙΑ!
ΣΤΙΣ 4:15, (ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ!) ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΚΛΟΥΒΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΣΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΙΑΤΡΕΙΑ, ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΝΘΗΚΑΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΩΝ 48 ΚΙΛΩΝ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ,ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!!!
ΣΤΙΣ 7:00, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΛΟΥΒΑ ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ…
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!
Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ!!!
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΙΑΤΡΕΙΑ!
ΣΤΙΣ 4:15, (ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ!) ΤΟΝ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΚΛΟΥΒΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΣΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΙΑΤΡΕΙΑ, ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΝΘΗΚΑΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΩΝ 48 ΚΙΛΩΝ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ,ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!!!
ΣΤΙΣ 7:00, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΛΟΥΒΑ ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ…
TO ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
Για τον ιρανικό αναρχισμό - Μερικά ιστορικά στοιχεία
Ένας Ιρακινός σύντροφος, ο οποίος ήταν βετεράνος της ομάδας Workers Liberation Group (Shagila) που ήταν μια δυνατή αναρχοκομμουνιστική ομάδα 300 περίπου μελών που αποσχίστηκε από το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα (HSI) το 1973 και ο οποίος σύντροφος πήγε στο Ιράν για να συμμετάσχει στην Ιρανική Επανάσταση του 1978, ανέφερε ότι στο Ιράν εκείνη την εποχή υπήρχε μια δυνατή αναρχική οργάνωση 500 περίπου μελών με το όνομα «Το Ουρλιαχτό του Λαού» ή «Το Δάκρυ του Λαού» (CHK), που αποσχίστηκε από μια μαοϊκή οργάνωση που αποκαλούσε τον εαυτό της Fedayeen (Φενταγίν).
Ο εκδότης του ιρανικού αναρχοκομμουνιστικού περιοδικού «Nakhdar» (που κυκλοφορούσε στο Cambridge της Massachusetts των ΗΠΑ, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ήταν συνδεδεμένο με την αναρχοκομμουνιστική NEFAC), που υπήρξε επίσης Fedayeen, αμφισβήτησε την ύπαρξη της οργάνωσης αυτής, αλλά τόσο στις συνθήκες ανακατωσούρας όσο και στις συνθήκες βαθιάς παρανομίας που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο δεν είναι σίγουρο ότι η μια οργάνωση γνώριζε για την ύπαρξη της άλλης.
Ο συγγραφέας Ryszard Kapuscinski που βρισκόταν στην Τεχεράνη στα τέλη του 1979, στο βιβλίο του για τις αιτίες της επανάστασης, με τίτλο «Shah of Shahs», αναφέρεται στις «μαχητικές ομάδες της αντιπολίτευσης», συμπεριλαμβανόμενων «αναρχικών», αλλά ο εκδότης του «Nakhdar» δήλωσε ότι η περιγραφή ήταν πιθανώς ανακριβής.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Sam Dolgoff στο βιβλίο του «Fragments», υπήρχε μια ιρανική εξόριστη αναρχική συλλογικότητα στη δεκαετία του 1980. Για παράδειγμα, όπως είναι ήδη διαπιστωμένο, το 1983, ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ιρανική Αναρχική Ομάδα (Iranian Anarchists Group - IAG). Ιρανοί αναρχικοί, επίσης, έστελναν επιστολές στα βορειοαμερικανικά αναρχικά περιοδικά, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκε στην Έσση της (τότε Δυτικής) Γερμανίας η επιθεώρηση «Anzane Ezad» (ή «Esane Azad») («Ο Ελεύθερος Άνθρωπος») από άλλη ομάδα αναρχικών Ιρανών εξόριστων, που ήταν «αφιερωμένη στη διάδοση των αναρχικών ιδεών ανάμεσα στην εξόριστη ιρανική κοινότητα».
Επίσης, στη Σουηδία κυκλοφόρησε το φεμινιστικό ιρανικό περιοδικό «Avaye Zan» («Η Φωνή της Γυναίκας»)
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένα μικρό ιρανικό αναρχικό κίνημα ήρθε στην επιφάνεια, διαμέσου δικτύων στην Τεχεράνη και αλλού, αλλά επηρεάστηκε από το ατομικιστικό αναρχικό βιβλίο και μετά δίκτυο Edris, το οποίο όμως έγινε αντικείμενο κριτικής από το περιοδικό «Nakhdar».
Σχετικά με το Edris παλαιότερα είχαμε μεταφράσει και παρουσιάσει το ακόλουθο κείμενο:
«Στο Ιράν το να προσηλυτιστείς στον αναρχισμό είναι εύκολο, αλλά το να είσαι αναρχικός είναι δύσκολο.
Οι ακόλουθες είναι μερικές από τις ερωτήσεις που μας έκανε ένας σύντροφος από τη Δανία οι απαντήσεις των οποίων θα μπορούσαν να είναι μια καλή παρουσίασή μας.
(Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο δίκτυο στις 5 Μάη 2003).
- Πώς μπορείτε να ορίσετε τις απόψεις σας για τον αναρχισμό;
Λέμε, σύντροφοι σήμερα χρειαζόμαστε μια μεγάλη οργάνωση όλων των αναρχικών από όλο τον κόσμο. Είναι το σημαντικότερο πράγμα που χρειαζόμαστε. Αυτή είναι η άποψή μας για τον αναρχισμό για την ώρα. Και σήμερα μόνο ένωση.
- Η Edris είναι οργάνωση ή μόνο μια ομάδα;
Όχι, είναι μόνο μια αναρχική ιστορία και επίσης η πρώτη αναρχική δουλειά στη γλώσσα Φαρσί. Ονομάσαμε τον ιστοσελίδα μας Edris, γιατί ήταν η πρώτη σπουδαία δράση στο Ιράν. (Επίσης ακούμε και για ένα ιρανικό αναρχικό περιοδικό που ονομάζεται «Nakhdar», αλλά δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με αυτούς*). Στο άμεσο μέλλον θα δημιουργήσουμε μια νέα ιστοσελίδα στο δίκτυο. Τώρα πρέπει να λειτουργούμε μέσω δωρεάν προμηθευτών, επειδή η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια κύρια αναρχική σελίδα. Πριν μια βδομάδα (αρχές Μάη 2003) η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το ίντερνετ θα αυτοελέγχεται.
- Πάνω σε ποια σχέδια εργάζεστε;
Προσπαθούμε να μεταφράσουμε χρήσιμα αναρχικά βιβλία στη γλώσσα Φαρσί. Καθώς και να δημιουργήσουμε μια ιστοσελίδα στα αγγλικά ώστε να αποκτήσουμε ένα σύνδεσμο με αναρχικούς από το Ιράν και άλλες χώρες, δηλαδή μια ένωση όλων των αναρχικών στον κόσμο.
- Πόσο μεγάλο είναι το αναρχικό περιβάλλον το Ιράν;
Δεν υπάρχει κάποια οργάνωση ή ινστιτούτο, γιατί δεν έχουμε την ευκαιρία να προβούμε σε προφανείς κινήσεις εδώ. Μόνο εξαιτίας της κυβέρνησης. Και ο λόγος που το ανακριτικό τμήμα της κυβέρνησης μας επέτρεψε να δημοσιεύσουμε την αναρχική μας δουλειά εδώ ήταν ότι δεν χρησιμοποιήσαμε την λέξη «αναρχικός» και τη βάλαμε στο πίσω εξώφυλλο.
- Υπάρχουν γυναίκες αναμειγμένες στον αναρχικό αγώνα και πώς αυτό συνδέεται με την κατάσταση των γυναικών γενικότερα;
Οι γυναίκες (αλλά και οι άνδρες) εδώ δεν δίνουν καμία σημασία στον αναρχισμό αλλά και γενικότερα σε ό,τι τελειώνει σε –ισμό.
- Τι νομίζετε ότι θα συμβεί στο Ιράν τα επόμενα χρόνια; Θα αλλάξει κάτι και πώς;
Εάν το πετρέλαιό μας τελειώσει μια μέρα θα είναι κάτι που θα μας αλλάξει και θα μας αφήσει να καθορίσουμε την μοίρα μας.
Πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από σύντροφοι… είμαστε αδελφοί και αδελφές και επίσης δεν ακολουθούμε τους κομμουνιστές.
Δυστυχώς δεν υπάρχει στον αναρχισμό μια σταθερή ενότητα. Και πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή η ενότητα ανάμεσα στους αναρχικούς της Ευρώπης και της Αμερικής δεν υπάρχει ευκαιρία να δράσουμε έξω από αυτούς τους δύο κύριους πόλους. Για παράδειγμα εδώ έχουμε έλλειψη από αναρχικές πρώτες ύλες (βιβλία, άρθρα, περιοδικά…), φυσικά είναι αλήθεια ότι μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτά μέσω του ίντερνετ, αλλά δεν μπορεί αυτό να αντικαταστήσει τις αυθεντικές πηγές. Επίσης η ύπαρξη μιας δικτατορικής κυβέρνησης κάνει την κατάσταση χειρότερη. Έτσι οι σύντροφοι δεν ξεχνούν ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει μια αναρχική ένωση (ειδικά στην Ευρώπη και στην Αμερική), δεν θα έχουμε ελπίδα ακόμα και να δημιουργήσουμε ένα anarchism.com Και για μας τώρα υπάρχουν ζητήματα όπως ο πόλεμος στο Ιράκ.
Όσον αφορά μια αναρχική ένωση στην Ευρώπη και την Αμερική, εννοούμε μια διεθνή ένωση, που η βάση της να είναι κάπου στην Ευρώπη ή στην Αμερική. Και η ένωση αυτή θα μπορεί να οργανώνει (σ.τ.μ.: μάλλον να συντονίζει εννοούν οι Ιρανοί σύντροφοι) όλες τις άλλες αναρχικές οργανώσεις και δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο. Και εάν μια μέρα προσπαθήσεις να οργανώσεις ένα συνέδριο στην Ευρώπη, πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερα να οργανωθεί κάπου στη Μέση Ανατολή ή στην κεντρική Ασία, επειδή κάνοντας ένα συνέδριο στην Ευρώπη θα είναι ακριβό και θα είναι αδύνατον σχεδόν για τους Ασιάτες συντρόφους (ειδικά αυτούς από τις χώρες της Μέσης Ανατολής) και εξαιτίας της εκεί πολιτικής κατάστασης, να το παρακολουθήσουν.
Όσον αφορά το anarchism.com θέλουμε να πούμε ότι έχοντας μια τέτοια ιστοσελίδα αποτελεί μια συμβολική κίνηση και θα δείξει τη δύναμή μας. Θα δείξει ότι είμαστε ενωμένοι και μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί για ένα κόσμο προς τον αναρχισμό. Μια τέτοια ιστοσελίδα θα έχει αρκετούς επισκέπτες και από στατιστικές μπορείς να δεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς ψάχνουν για μια αναρχική βάση ή δίκτυο. Αλλά όπως ξέρετε δεν έχουμε έναν κύριο χώρο, έχουμε αρκετούς υπο-χώρους από άλλες ιστοσελίδες διαφόρων στο δίκτυο. Και το πρόβλημά μας αυτό θα λυθεί κυρίως μέσω της ένωσης.
Πιστεύουμε ότι η ομάδα μας είναι μια από τις γνησιότερες αναρχικές ομάδες και οργανώσεις στον κόσμο. Αλλά πάντα προσπαθούμε να στέλνουμε τη δουλειά μας σε συντρόφους σε όλο τον κόσμο ελεύθερα, επειδή θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε ο ένας κοντά στον άλλον.
Για περισσότερες πληροφορίες:
www.edris.s5.com/iranian_anarchism.html
www.anarchism-ir.com
*Το «Nakhdar» είναι ένα ιρανικό αναρχικό περιοδικό από το Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης. Μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή με την εκδοτική ομάδα μέσω της Anarcho-Communist Union of Boston (ACUB) της NEFAC».
** Σύνθεση κειμένου «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», 3 Μάη 2009.
Ο εκδότης του ιρανικού αναρχοκομμουνιστικού περιοδικού «Nakhdar» (που κυκλοφορούσε στο Cambridge της Massachusetts των ΗΠΑ, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ήταν συνδεδεμένο με την αναρχοκομμουνιστική NEFAC), που υπήρξε επίσης Fedayeen, αμφισβήτησε την ύπαρξη της οργάνωσης αυτής, αλλά τόσο στις συνθήκες ανακατωσούρας όσο και στις συνθήκες βαθιάς παρανομίας που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο δεν είναι σίγουρο ότι η μια οργάνωση γνώριζε για την ύπαρξη της άλλης.
Ο συγγραφέας Ryszard Kapuscinski που βρισκόταν στην Τεχεράνη στα τέλη του 1979, στο βιβλίο του για τις αιτίες της επανάστασης, με τίτλο «Shah of Shahs», αναφέρεται στις «μαχητικές ομάδες της αντιπολίτευσης», συμπεριλαμβανόμενων «αναρχικών», αλλά ο εκδότης του «Nakhdar» δήλωσε ότι η περιγραφή ήταν πιθανώς ανακριβής.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Sam Dolgoff στο βιβλίο του «Fragments», υπήρχε μια ιρανική εξόριστη αναρχική συλλογικότητα στη δεκαετία του 1980. Για παράδειγμα, όπως είναι ήδη διαπιστωμένο, το 1983, ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ιρανική Αναρχική Ομάδα (Iranian Anarchists Group - IAG). Ιρανοί αναρχικοί, επίσης, έστελναν επιστολές στα βορειοαμερικανικά αναρχικά περιοδικά, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκε στην Έσση της (τότε Δυτικής) Γερμανίας η επιθεώρηση «Anzane Ezad» (ή «Esane Azad») («Ο Ελεύθερος Άνθρωπος») από άλλη ομάδα αναρχικών Ιρανών εξόριστων, που ήταν «αφιερωμένη στη διάδοση των αναρχικών ιδεών ανάμεσα στην εξόριστη ιρανική κοινότητα».
Επίσης, στη Σουηδία κυκλοφόρησε το φεμινιστικό ιρανικό περιοδικό «Avaye Zan» («Η Φωνή της Γυναίκας»)
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένα μικρό ιρανικό αναρχικό κίνημα ήρθε στην επιφάνεια, διαμέσου δικτύων στην Τεχεράνη και αλλού, αλλά επηρεάστηκε από το ατομικιστικό αναρχικό βιβλίο και μετά δίκτυο Edris, το οποίο όμως έγινε αντικείμενο κριτικής από το περιοδικό «Nakhdar».
Σχετικά με το Edris παλαιότερα είχαμε μεταφράσει και παρουσιάσει το ακόλουθο κείμενο:
«Στο Ιράν το να προσηλυτιστείς στον αναρχισμό είναι εύκολο, αλλά το να είσαι αναρχικός είναι δύσκολο.
Οι ακόλουθες είναι μερικές από τις ερωτήσεις που μας έκανε ένας σύντροφος από τη Δανία οι απαντήσεις των οποίων θα μπορούσαν να είναι μια καλή παρουσίασή μας.
(Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο δίκτυο στις 5 Μάη 2003).
- Πώς μπορείτε να ορίσετε τις απόψεις σας για τον αναρχισμό;
Λέμε, σύντροφοι σήμερα χρειαζόμαστε μια μεγάλη οργάνωση όλων των αναρχικών από όλο τον κόσμο. Είναι το σημαντικότερο πράγμα που χρειαζόμαστε. Αυτή είναι η άποψή μας για τον αναρχισμό για την ώρα. Και σήμερα μόνο ένωση.
- Η Edris είναι οργάνωση ή μόνο μια ομάδα;
Όχι, είναι μόνο μια αναρχική ιστορία και επίσης η πρώτη αναρχική δουλειά στη γλώσσα Φαρσί. Ονομάσαμε τον ιστοσελίδα μας Edris, γιατί ήταν η πρώτη σπουδαία δράση στο Ιράν. (Επίσης ακούμε και για ένα ιρανικό αναρχικό περιοδικό που ονομάζεται «Nakhdar», αλλά δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με αυτούς*). Στο άμεσο μέλλον θα δημιουργήσουμε μια νέα ιστοσελίδα στο δίκτυο. Τώρα πρέπει να λειτουργούμε μέσω δωρεάν προμηθευτών, επειδή η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια κύρια αναρχική σελίδα. Πριν μια βδομάδα (αρχές Μάη 2003) η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το ίντερνετ θα αυτοελέγχεται.
- Πάνω σε ποια σχέδια εργάζεστε;
Προσπαθούμε να μεταφράσουμε χρήσιμα αναρχικά βιβλία στη γλώσσα Φαρσί. Καθώς και να δημιουργήσουμε μια ιστοσελίδα στα αγγλικά ώστε να αποκτήσουμε ένα σύνδεσμο με αναρχικούς από το Ιράν και άλλες χώρες, δηλαδή μια ένωση όλων των αναρχικών στον κόσμο.
- Πόσο μεγάλο είναι το αναρχικό περιβάλλον το Ιράν;
Δεν υπάρχει κάποια οργάνωση ή ινστιτούτο, γιατί δεν έχουμε την ευκαιρία να προβούμε σε προφανείς κινήσεις εδώ. Μόνο εξαιτίας της κυβέρνησης. Και ο λόγος που το ανακριτικό τμήμα της κυβέρνησης μας επέτρεψε να δημοσιεύσουμε την αναρχική μας δουλειά εδώ ήταν ότι δεν χρησιμοποιήσαμε την λέξη «αναρχικός» και τη βάλαμε στο πίσω εξώφυλλο.
- Υπάρχουν γυναίκες αναμειγμένες στον αναρχικό αγώνα και πώς αυτό συνδέεται με την κατάσταση των γυναικών γενικότερα;
Οι γυναίκες (αλλά και οι άνδρες) εδώ δεν δίνουν καμία σημασία στον αναρχισμό αλλά και γενικότερα σε ό,τι τελειώνει σε –ισμό.
- Τι νομίζετε ότι θα συμβεί στο Ιράν τα επόμενα χρόνια; Θα αλλάξει κάτι και πώς;
Εάν το πετρέλαιό μας τελειώσει μια μέρα θα είναι κάτι που θα μας αλλάξει και θα μας αφήσει να καθορίσουμε την μοίρα μας.
Πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από σύντροφοι… είμαστε αδελφοί και αδελφές και επίσης δεν ακολουθούμε τους κομμουνιστές.
Δυστυχώς δεν υπάρχει στον αναρχισμό μια σταθερή ενότητα. Και πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή η ενότητα ανάμεσα στους αναρχικούς της Ευρώπης και της Αμερικής δεν υπάρχει ευκαιρία να δράσουμε έξω από αυτούς τους δύο κύριους πόλους. Για παράδειγμα εδώ έχουμε έλλειψη από αναρχικές πρώτες ύλες (βιβλία, άρθρα, περιοδικά…), φυσικά είναι αλήθεια ότι μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτά μέσω του ίντερνετ, αλλά δεν μπορεί αυτό να αντικαταστήσει τις αυθεντικές πηγές. Επίσης η ύπαρξη μιας δικτατορικής κυβέρνησης κάνει την κατάσταση χειρότερη. Έτσι οι σύντροφοι δεν ξεχνούν ότι από τη στιγμή που δεν υπάρχει μια αναρχική ένωση (ειδικά στην Ευρώπη και στην Αμερική), δεν θα έχουμε ελπίδα ακόμα και να δημιουργήσουμε ένα anarchism.com Και για μας τώρα υπάρχουν ζητήματα όπως ο πόλεμος στο Ιράκ.
Όσον αφορά μια αναρχική ένωση στην Ευρώπη και την Αμερική, εννοούμε μια διεθνή ένωση, που η βάση της να είναι κάπου στην Ευρώπη ή στην Αμερική. Και η ένωση αυτή θα μπορεί να οργανώνει (σ.τ.μ.: μάλλον να συντονίζει εννοούν οι Ιρανοί σύντροφοι) όλες τις άλλες αναρχικές οργανώσεις και δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο. Και εάν μια μέρα προσπαθήσεις να οργανώσεις ένα συνέδριο στην Ευρώπη, πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερα να οργανωθεί κάπου στη Μέση Ανατολή ή στην κεντρική Ασία, επειδή κάνοντας ένα συνέδριο στην Ευρώπη θα είναι ακριβό και θα είναι αδύνατον σχεδόν για τους Ασιάτες συντρόφους (ειδικά αυτούς από τις χώρες της Μέσης Ανατολής) και εξαιτίας της εκεί πολιτικής κατάστασης, να το παρακολουθήσουν.
Όσον αφορά το anarchism.com θέλουμε να πούμε ότι έχοντας μια τέτοια ιστοσελίδα αποτελεί μια συμβολική κίνηση και θα δείξει τη δύναμή μας. Θα δείξει ότι είμαστε ενωμένοι και μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί για ένα κόσμο προς τον αναρχισμό. Μια τέτοια ιστοσελίδα θα έχει αρκετούς επισκέπτες και από στατιστικές μπορείς να δεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς ψάχνουν για μια αναρχική βάση ή δίκτυο. Αλλά όπως ξέρετε δεν έχουμε έναν κύριο χώρο, έχουμε αρκετούς υπο-χώρους από άλλες ιστοσελίδες διαφόρων στο δίκτυο. Και το πρόβλημά μας αυτό θα λυθεί κυρίως μέσω της ένωσης.
Πιστεύουμε ότι η ομάδα μας είναι μια από τις γνησιότερες αναρχικές ομάδες και οργανώσεις στον κόσμο. Αλλά πάντα προσπαθούμε να στέλνουμε τη δουλειά μας σε συντρόφους σε όλο τον κόσμο ελεύθερα, επειδή θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε ο ένας κοντά στον άλλον.
Για περισσότερες πληροφορίες:
www.edris.s5.com/iranian_anarchism.html
www.anarchism-ir.com
*Το «Nakhdar» είναι ένα ιρανικό αναρχικό περιοδικό από το Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης. Μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή με την εκδοτική ομάδα μέσω της Anarcho-Communist Union of Boston (ACUB) της NEFAC».
** Σύνθεση κειμένου «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», 3 Μάη 2009.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
2.png)
Αναρτήσεις
